2010 – 2019: Οι χειρότερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας.
2010 – 2019. Ο Ηλίας Φραγκούλης επιλέγει τις χειρότερες ελληνικές ταινίες αυτής της δεκαετίας. Η λίστα αυτή δεν είναι τόσο προφανής, διότι εδώ υπολογίζεται και το expectation και οι παραγωγές που πήγαν να μας πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», όσο και κάποιες σοβαρές ήττες από το αποκαλούμενο «καλλιτεχνικό» μέτωπο του εγχώριου σινεμά. Μεγάλη φτώχεια…
Σε αντίθεση με τους λιγοστούς τίτλους από τους οποίους διάλεξα τα δέκα καλύτερα φιλμ τούτης της δεκαετίας, στα χειρότερα είχα στη διάθεσή μου γύρω στις… τριάντα ταινίες, χωρίς καν να υπολογίζω τα «τέρατα» των πιο λαϊκών κωμωδιών ή κάποιες αρπαχτές τύπου «remake» κλασικών έργων του ιδίου genre οι οποίες μας ταλαιπώρησαν εσχάτως. Όχι. Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τα πλέον προφανή κακά φιλμ. Τι νόημα θα είχε να σας υπενθυμίσω την ύπαρξη ταινιών που αν πετύχεις στην τηλεόραση σήμερα, σου φέρνουν στο νου αναμνήσεις από την «χρυσή εποχή» της βιντεοκασέτας;
Το πραγματικά κακό ελληνικό σινεμά είναι εκείνο που έχει προσδοκίες να αποτελέσει ακριβώς το αντίστροφο! Η δεκάδα που ακολουθεί, με τα χειρότερα φιλμ της δεκαετίας από το 2010 έως και το 2019, χαρακτηρίζεται από ένα μείγμα εμπορικών προθέσεων μαζικής κατανάλωσης και φεστιβαλικών… ονειρώξεων που κυρίως πάτησαν στη μόδα του «weird wave», από την οποία ακόμη προσπαθούμε να εξαγνιστούμε (ας όψεται ο τουρισμός των «δημιουργών»).
Ας με συγχωρέσουν όσες φιλμικές… κουράδες δεν χώρεσαν σε τούτο το top 10 (που ίσως έπρεπε να γίνει top 20, αδικώ το mention σε τουλάχιστον άλλες τόσες!). Κι εκείνες που ξέχασα (γιατί ήθελα να ξεχάσω!). Πάμε για αντίστροφη μέτρηση, λοιπόν, με αξιολογική σειρά. Ο χώρος των σχολίων από κάτω είναι δικός σας. Φερθείτε κόσμια. Όχι βρισιές. Μόνο ξεμάλλιασμα!
Εδώ θα βρείτε τη λίστα με τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας 2010 – 2019.
ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (2011) του Νίκου Κουτελιδάκη
Δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό το έργο! Αλλά μου έχει μείνει ο χαρακτηρισμός της πιο «φρανκενσταϊνικής ταινίας του ελληνικού κινηματογράφου», τουλάχιστον για τα τελευταία χρόνια. Έμοιαζε να μονταρίστηκε σε meeting rooms από τους παραγωγούς της. Υπόδειγμα… αποφυγής. Και η αρχή μίας σωρείας «παραγγελιών» που εκτελέστηκαν (#diplhs) από τηλεοπτικούς σκηνοθέτες.
Η ΡΟΖΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ (2016) του Γιώργου Κορδέλλα
Στη σκηνή του νοσοκομείου, με τον απινιδωτή να βγάζει ήχους «πίου πίου» σαν πυρά laser στο «Star Wars», κόντεψε να με πιάσει νευρικό γέλιο. Κι εκεί με το μαχαίρι ύστερα, ήθελα να φωνάξω… «Πού πας, μωρή Γκλόρια Στούαρτ;»! Επίσης, αν ξανάπαιζε στο βρόντο το τραγούδι με τη Χαρούλα Αλεξίου, θα έψαχνα (ολόκληρη) λατέρνα για να τη φέρω καπέλο στον εμπνευστή αυτού του τηλεοπτικού «έπους»! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ (2015) του Μανούσου Μανουσάκη
Θα έχουμε για πάντα την ανατίναξη του μπουζουκιού του Τσιτσάνη από χειροβομβίδα στον αέρα! Εάν υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι είδαν αυτή την αστειότητα σκηνής, τη χαρακτήρισαν «συμβολικά» σημαντική και δεν συμβούλευσαν κανέναν εμπλεκόμενο στην παραγωγή να αφαιρεθεί από το φιλμ, βγαίνει μονάχα ένα συμπέρασμα: έχουμε το σινεμά που μας αξίζει. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
ΤΣΑΡΛΙ (2019) του Θανάση Τσαλταμπάση
Πολλοί άνθρωποι παραγνωρίζουν τους κινδύνους που ενέχει το επάγγελμα και έχει να αντιμετωπίσει ένας κριτικός κινηματογράφου. Αυτό το έργο το παρακολούθησα ολόκληρο. Χωρίς διακοπή. Βουβός (σημειολογικό inside joke). Θα έπρεπε να χρεώσω στην παραγωγή ένα συνολικό check-up υγείας κατόπιν. Η ψυχή μου φωνάζει «ΓΙΑΤΙ;». Θα σέβεστε! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
Καζαντζάκης (2017) του Γιάννη Σμαραγδή
Κάθε βιογραφικό ενός καλλιτέχνη (με ή χωρίς εισαγωγικά) έχει μια μελανή στιγμή. Ένα λάθος, μια καταστροφική αστοχία, κάτι που ο χρόνος δεν θα επουλώσει ποτέ. Μια τέτοια ταινία είναι ο «Καζαντζάκης». Εκτός κι αν τούτο το έργο έγινε για να μείνουν δια παντός στο υποσυνείδητο του θεατή… τα παξιμάδια Τσατσαρωνάκη! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
