2010 – 2019: Οι χειρότερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας.
2010 – 2019. Ο Ηλίας Φραγκούλης επιλέγει τις χειρότερες ελληνικές ταινίες αυτής της δεκαετίας. Η λίστα αυτή δεν είναι τόσο προφανής, διότι εδώ υπολογίζεται και το expectation και οι παραγωγές που πήγαν να μας πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», όσο και κάποιες σοβαρές ήττες από το αποκαλούμενο «καλλιτεχνικό» μέτωπο του εγχώριου σινεμά. Μεγάλη φτώχεια…
Σε αντίθεση με τους λιγοστούς τίτλους από τους οποίους διάλεξα τα δέκα καλύτερα φιλμ τούτης της δεκαετίας, στα χειρότερα είχα στη διάθεσή μου γύρω στις… τριάντα ταινίες, χωρίς καν να υπολογίζω τα «τέρατα» των πιο λαϊκών κωμωδιών ή κάποιες αρπαχτές τύπου «remake» κλασικών έργων του ιδίου genre οι οποίες μας ταλαιπώρησαν εσχάτως. Όχι. Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τα πλέον προφανή κακά φιλμ. Τι νόημα θα είχε να σας υπενθυμίσω την ύπαρξη ταινιών που αν πετύχεις στην τηλεόραση σήμερα, σου φέρνουν στο νου αναμνήσεις από την «χρυσή εποχή» της βιντεοκασέτας;
Το πραγματικά κακό ελληνικό σινεμά είναι εκείνο που έχει προσδοκίες να αποτελέσει ακριβώς το αντίστροφο! Η δεκάδα που ακολουθεί, με τα χειρότερα φιλμ της δεκαετίας από το 2010 έως και το 2019, χαρακτηρίζεται από ένα μείγμα εμπορικών προθέσεων μαζικής κατανάλωσης και φεστιβαλικών… ονειρώξεων που κυρίως πάτησαν στη μόδα του «weird wave», από την οποία ακόμη προσπαθούμε να εξαγνιστούμε (ας όψεται ο τουρισμός των «δημιουργών»).
Ας με συγχωρέσουν όσες φιλμικές… κουράδες δεν χώρεσαν σε τούτο το top 10 (που ίσως έπρεπε να γίνει top 20, αδικώ το mention σε τουλάχιστον άλλες τόσες!). Κι εκείνες που ξέχασα (γιατί ήθελα να ξεχάσω!). Πάμε για αντίστροφη μέτρηση, λοιπόν, με αξιολογική σειρά. Ο χώρος των σχολίων από κάτω είναι δικός σας. Φερθείτε κόσμια. Όχι βρισιές. Μόνο ξεμάλλιασμα!
Εδώ θα βρείτε τη λίστα με τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας 2010 – 2019.
TOO MUCH INFO CLOUDING OVER MY HEAD (2018) του Βασίλη Χριστοφιλάκη
Με τάσεις μάλλον υπερφιλόδοξες, ο Χριστοφιλάκης εμφανίζεται στα opening credits ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος, πρωταγωνιστής και παραγωγός. Από μόνη της μια τέτοια κατάσταση (αυτο)σατιρίζει το όλο πλαίσιο της «diy» ελληνικής κινηματογραφίας, αλλά εδώ μιλάμε και για στόχους τύπου… Γούντι Άλεν meets Νάνι Μορέτι! Με υλικό για… μικρομηκάδικο «αστείο». (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ (2010) του Άγγελου Φραντζή
Η παρθενική εμφάνιση του «πειραματικού» Φραντζή. «Something like a ‘punk’ existential fairytale», γράφει στο imdb. Υπαρξισμός. Αυτή η μάστιγα. Τι κρίμα που το κοινό δεν είχε ένα remote control για να «τρέχει» τις σκηνές σιωπής. Θα είχε γλυτώσει τουλάχιστον το μισό από τα 97 λεπτά του έργου…
ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ (2016) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
Τι απέγινε το ταλέντο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη; (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
ΣΥΜΠΤΩΜΑ (2015) του Άγγελου Φραντζή
Ανά πενταετία (όπως δείχνει ξεκάθαρα η φιλμογραφία του), ο Φραντζής επιχειρούσε να «εφεύρει» εκ νέου τον εαυτό του δημιουργικά, όμως από το αποτέλεσμα ο θεατής μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί πως ο σκηνοθέτης υπέστη (σε αντίστοιχο βαθμό) κάποιας μορφής… εγκεφαλικό ή κρίση ταυτότητας, σε άψογο πλαίσιο timing βιολογικού ρολογιού και φιλμικής παραγωγής. Ευτυχώς, το ξεπέρασε. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
ΦΑΝΤΑΣΙΑ (2019) του Αλέξη Καρδαρά
Η μόνη «Φαντασία» σε τούτη την ταινία είναι αυτή που πρέπει να βάλει ο θεατής για να την αντέξει μέχρι τέλους ή, από ένα σημείο κι έπειτα, ν’ αρχίσει να «τρολάρει» με χιούμορ. Διότι και το χιούμορ θέλει πολύ στοιχειώδεις δόσεις φαντασίας και πνεύμα για να είναι εύστοχο. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι… φανταζόντουσαν ότι κάνουν! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
