Περίμενες graphic σκηνές σεξ, όμως, αντ’ αυτού, βρέθηκες ενώπιον μιας σπάνιας εγκυκλοπαίδειας που σε έναν και μοναδικό τόμο είχε χωρέσει τη γνώση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Την επιστήμη, την ψυχολογία, το σωστό και το άδικο της εξέλιξής μας ανά τους αιώνες. Αν είχες δίψα για μάθηση, αυτές οι τέσσερις ώρες και πέντε λεπτά, σε δύο μέρη για να μη σου κάτσει βαρύ το περιεχόμενο, θα σε έκαναν άλλο άνθρωπο. Αν ήσουν το λάθος «ζώο», θα πήρες μερικές ιδέες για περισσότερο απελευθερωμένο σεξ. Ο οργασμός, όμως, ήταν αλλού… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ και εδώ.)

Στον κινηματογράφο είμαστε (πρωτίστως) επισκέπτες. Και κατόπιν θεατές. Σχεδόν όπως και στην πραγματική ζωή. Το πέρασμά μας από αυτήν είναι σύντομο και ενίοτε όχι τόσο πλήρες σε εμπειρίες. Γι’ αυτό και παρατηρούμε τα πάντα γύρω μας, σαν ένα «συμπλήρωμα» ζωής. Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν εξασφαλίζει πάντα (και) ένα συναρπαστικό «ταξίδι». Γι’ αυτόν τον λόγο ο κινηματογράφος μοιάζει αρκετά συχνά με έναν ιδανικό «τουριστικό οδηγό», με προορισμούς έξω από το ρεαλιστικό, το εφικτό. Αυτό είναι το σινεμά του Άρι Άστερ. Καλές διακοπές! Και κοιτάξτε να είστε αγαπημένοι εκεί που θα πάτε.. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μια αλληγορία χτισμένη πάνω σε βιβλικά γραπτά, στερεότυπα συμβόλων που μια κάποια θρησκεία μετεξέλιξε σε Πίστη και μέσω αυτής εξουσιάζει (ακόμη και σήμερα) εκατομμύρια ανθρώπων, σχεδόν… «τυφλά». Η ίδια η Φύση, όμως, θα την αμφισβητήσει πάντοτε. Διότι εκείνη είναι η ουσιαστική «Μητέρα» (μας). Υπό αυτή την οπτική, ο Ντάρεν Αρονόφσκι έχει γυρίσει το πιο βλάσφημο έργο που έχουμε δει στο σινεμά εδώ και πολλά έτη. Γιατί είχε την εξυπνάδα να «παντρέψει» σε αυτό την ίδια τη Φύση και Εκείνον! Και να κρίνει και τους δύο. Και τους πιστούς τους. Έως και ολόκληρη την πορεία (αν όχι και τη μοίρα) ενός σύμπαντος ειρωνικά κολλημένου στο… rewind! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Έχοντας το σινεμά σαν τρίτο κηδεμόνα για όλη μου τη ζωή κι ύστερα από πολλές χιλιάδες δοκιμασιών, αναζητώντας πάντα το καινούργιο, το διαφορετικό, το παθιασμένο ή το καινοτόμο στη μεγάλη οθόνη, στο ξεκίνημα τούτης της δεκαετίας βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν πιτσιρικά που ξεπήδησε από τις σελίδες ενός comic, πάτησε play, κέρδισε το παιχνίδι, πήρε το κορίτσι, άνοιξαν μαζί μια πόρτα, η οποία οδηγούσε πέρα και από το πανί, κι άντε γεια! Παραγνωρισμένος από τις μάζες το 2010, cult για το αύριο και το άπειρο, ο «Σκοτ Πίλγκριμ» αποτελεί ένα υπόδειγμα φιλμικού meta που δύσκολα θα γεράσει. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Πολλές φορές το καινούργιο τρομοκρατεί. Όχι τόσο όσο ο φόβος ότι θα πεθάνεις. Ούτε καν η αβεβαιότητα για το τι κρύβεται κάτω από το δέρμα μας. Με τον ίδιο τρόπο, η εξω-γήινη οντότητα της Τζοχάνσον είναι ένα πλάσμα μόνο, σε έναν ξένο τόπο, που δεν κατανοεί ούτε την «επιφάνειά» μας ούτε και το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Μοναδικός κοινός «τόπος», η μοναξιά της. Δίπλα στο δικό μας κενό. Διόλου παράξενο, το φιλμ εκτιμήθηκε περισσότερο από ανθρώπους που ασχολούνται με τις (όποιες) τέχνες ή μπορούν να εκτιμήσουν με πολλαπλές αναγνώσεις ένα έργο Τέχνης. Η κινηματογραφική αίθουσα ίσως ήταν λάθος. Προσεχώς, σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης, καλύτερα. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)