Ο Αλεξίου παίρνει δανεικά από τα χαρακτηριστικά συστατικά του νουάρ σύμπαντος (το ελεγειακό πορτρέτο του κεντρικού ήρωα, πρωτίστως), τα οποία συναντιούνται με στοιχεία της crime περιπέτειας υποκόσμου, φτάνοντας μέχρι τα στυλιζέ ξεσπάσματα της ασιατικής σχολής (βίας). Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις να λειτουργεί αυτός ο συνδυασμός σε ένα πλαίσιο κανονικότητας και αστικού βίου, σε δρόμους και λεωφόρους της Αθήνας, εκεί που ζούμε και κυκλοφορούμε όλοι μας. Η κριτική δεν γίνεται στο underground, στο περιθώριο. Η κριτική ασκείται έξω από την πόρτα μας. Και ο ήρωας δεν είναι ένας κοινός εγκληματίας, αλλά ένας απλός… οικογενειάρχης! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ο Οικονομίδης είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει να δουλεύει με ηθοποιούς. Ξέρει πού θέλει να τους πάει. Σα να τους έχει «γεννήσει». Ακόμη κι όταν δεν έχουν σχεδιαστεί πλήρως ως χαρακτήρες, οι ρόλοι εδώ αποκτούν τη δική τους φιγούρα, που εξυπηρετεί τη δημιουργία αυτού του φιλμικού (ή και αληθινού) κόσμου. Είναι μια πινακοθήκη ανθρώπων που θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από comic, με κέντρο βάρους το Στράτο, τον οποίο ο Βαγγέλης Μουρίκης ζωντανεύει με μια εντελώς δική του εσωτερικότητα, ένα βρασμό σιγής και μια καθαρότητα λαϊκή, όχι ακριβώς ηττημένη αλλά σίγουρα μπροστά σε έναν ηθικό γκρεμό. Όπισθεν δεν έχει. Εκεί ή βουτάς μόνος ή τους παίρνεις όλους μαζί σου. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Πόσο παρθένα μπορεί να μοιάζουν όλα όταν πρόκειται να μείνεις μόνος σ’ αυτή τη ζωή; Όταν συνειδητοποιείς πως ούτε καν τη γλώσσα σου δεν ξέρεις να μιλάς σωστά; Κι ούτε να συμπεριφερθείς όπως όλα τα άλλα… ζώα γύρω σου; Ήρωες που λες και βγήκαν μέσα απ’ τα ντοκιμαντέρ του Σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο, κάμερα που προσπαθεί να κατανοήσει τις αποκλίσεις του ορμέμφυτου, λυγμικός επίλογος μη αναστρέψιμης φυσικής κατάληξης. Και η Φρανσουάζ Αρντί να τα κάνει… πουτάνα όλα. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Αυτό που λέει ο τίτλος. Την πρώτη φορά που την είδα, βγήκα από την προβολή με μία αίσθηση ότι παρακολούθησα ελληνική ταινία πολύ καλύτερη από αυτό που αξίζει το ντόπιο, λαϊκό, mainstream και μέσο κοινό του σήμερα. Εκείνο που έχει γαλουχηθεί από μετριότατες τηλεοπτικές σειρές και δεν ξέρει να ξεχωρίζει την ποιότητα ούτε στα πιο βασικά κι απλά πράγματα της κινηματογραφίας. Στη δεύτερη θέαση της ταινίας, απλά, ήθελα να το επιβεβαιώσω. Και να το πιστέψω. Δύο μεγάλες πρωταγωνίστριες (και ένα έξοχο ensemble καστ), μαστορικός σκηνοθετικά χειρισμός του σεναρίου, δέσιμο των τραγουδιών με την ιστορική μνήμη και δραματικές κορυφώσεις που συγκινούν με ειλικρίνεια. Υπέροχο σινεμά. Δικό μας. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Εάν το μέλημα μιας ελληνικής ταινίας και του δημιουργού της είναι να μιλήσει στο κοινό για το σήμερα, να το φέρει αντιμέτωπο με καθημερινές αλήθειες, να το κάνει να αντιμετωπίσει τίμια την εποχή του, να μοιραστεί την αφήγηση ως βιώματα δικά του ή του διπλανού του, να νιώσει τα συναισθήματα ενός λαού ολόκληρου, τότε ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης γύρισε το φιλμ που το ντόπιο σινεμά δεν μπορούσε, δεν τολμούσε, ούτε καν είχε την ικανότητα να παραδώσει στους Έλληνες θεατές (ανεξαρτήτου ηλικιακού group)… εδώ και δεκαετίες! Επιπλέον, σκηνοθεσία, σενάριο, καθοδήγηση ηθοποιών σε πλήρη αρμονία. Δεν ξέρω πως το έκανε. Αλλά το έκανε. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)