Η παραδοσιακή φόρμα του boy meets girl, με ολίγη από ζητήματα ισχύος των δύο φύλων, πασπαλισμένη από το αντίξοο ενός «beauty and the beast» story, αποκτά για μία σπάνια φορά στη ντόπια κινηματογραφία λειτουργικότητα! Πολλοί θα αναρωτηθείτε, «Μα, που το θυμήθηκε;» ή «Υπάρχει αυτή η ταινία;». Εγώ θα απαντήσω πως ακόμη περισσότεροι Έλληνες σκηνοθέτες το προσπάθησαν σε αυτό το άτιμο το είδος του («εναλλακτικά») romantic τα τελευταία χρόνια, αλλά… μάλλον δεν είχαν δει το «Χάρισμα». (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η πέμπτη ταινία Φραντζή μας παρουσιάζει μια «επανατοποθέτηση» του σκηνοθέτη στο πλαίσιο της παραδοσιακής κινηματογραφικής αφήγησης (ευτυχώς!), με ένα έργο που μέχρι και τη «ρετσινιά» του χαρακτηρισμού «ελληνική ταινία» αποτινάσσει από πάνω του! Ο Φραντζής έχασε πολύτιμο χρόνο (από το 2005 περιμέναμε…) μέσα από «καλλιτεχνικές» αναζητήσεις, ενώ μπορούσε να έχει καλύτερη εξέλιξη. Ας είναι αυτό το πρώτο μεγάλο βήμα προς πιο σημαντικά πράγματα. (Προφητικό κι αυτό, έτσι;) (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Το πρόβλημα για τον Γιώργο Λάνθιμο είναι το μετά. Θα παραμείνει σε τούτη την προσωπική «μανιέρα» σινεμά και θα συντηρείται μέσα από το στερεότυπο σύστημα των φεστιβαλικά «επιχορηγούμενων» σκηνοθετών, οι οποίοι παράγουν ισοβίως το ίδιο, προβλέψιμο «προϊόν» ή θα επιδείξει την προθυμία προς τον απογαλακτισμό του από την ελληνικότητα και την όποια πραγματικότητά της; Γιατί, όσο κι αν τη διαστρεβλώνει, δεν παύει να είναι αυτό που τον καταδιώκει. Μέχρι σήμερα. (Το 2011 αυτά. Προφητικό, έτσι;) (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Το φιλμ, τοποθετημένο με στυλιζαρισμένη αυστηρότητα στο αποστειρωμένο πλαίσιο ζωής του ήρωα, δεν επικοινωνεί ποτέ με τον έξω κόσμο, πολιτικά ή κοινωνικά, μάλλον όχι εξαιτίας «σνομπισμού» αλλά αδυναμίας να αναζητήσει ίχνη οίκτου στο lumpen, το μίζερο, το ακραίο (ή το άλλο άκρο, αν θες). Είναι μια κοινή γραμμή που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια από τους Έλληνες δημιουργούς του… πάλαι ποτέ «weird wave», ο «ευνουχισμός» του θεατή από την πραγματικότητα (ίσως γι’ αυτό κι εκείνος να απαντά με μια αδιαφορία, καθώς η φιλμική δράση δεν κάνει «διάλογο» με τη δική του ανάγκη / αναζήτηση ταύτισης). (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μερικοί από εμάς γεννιούνται άνθρωποι, μένουν άνθρωποι και «φεύγουν» σαν άνθρωποι. Κι αν δεν είναι η πατρίδα το «όχημα», ας είναι μια ιδέα, κάποιος κανόνας ηθικής, η συνείδηση η καθαρή. Όταν βγεις από το σινεμά, ζύγισέ τα όλα αυτά, κάνε την αυτοκριτική σου, ανασκάλισε την Ιστορία, και των μεν και των δε. Και κάνε πως συνεχίζεις να ζεις. Ή κάνε κάτι για να ζήσουν ακόμη περισσότεροι άνθρωποι γύρω σου, κοντά σου, δίπλα σου. Κατοχή έχουμε. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)