της Κατερίνας Ανδρεάκου

Πολυβραβευμένη και καταξιωμένη, κυρίως θεατρική ώς τώρα ηθοποιός στην πατρίδα της (έχει ήδη ανακηρυχτεί «Καλύτερη Θεατρική Ηθοποιός» το 2010 και το 2013), η Σάντρα Χούλερ όχι μόνο καταφέρνει να λάμψει παρά τον ερμηνευτικό… οδοστρωτήρα του (Αυστριακού) Πίτερ Σιμόνιστσεκ στον «διπλό» ρόλο του Βίνφριντ Κονράντι και του alter ego που πλάθει ο ήρωας, του ατρόμητου πλακατζή Τόνι Έρντμαν, αλλά τελικά κρατά και τον πιο πολυσύνθετο ρόλο της ταινίας, ως η φιλόδοξη καριερίστα κόρη του, Ίνες. Η Χούλερ έχει ήδη μια σπουδαία κινηματογραφική περγαμηνή με την πρώτη της κιόλας πρωταγωνιστική παρουσία πίσω στο 2006 και το «Requiem» του Χανς-Κρίστιαν Σμιντ, που της απέφερε την Αργυρή Άρκτο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όμως είναι η πολυσχιδής ερμηνεία της στη φετινή ταινία της Άντε που την έκανε παγκοσμίως γνωστή στο κινηματογραφόφιλο κοινό.

PHOTO CREDIT: © German Films / Mathias Bothor

«Ανέκαθεν με ενδιέφεραν οι ξένες γλώσσες, η ψυχολογία και τα μυστικά των ανθρώπων, καθώς και τι τους ωθεί», αναφέρει σε συνέντευξή της. «Μέσω της θεατρικής ομάδας [στην οποία πρωτοξεκίνησε] κατάφερα να ασχοληθώ και να μάθω περισσότερα για αυτά τα θέματα, κι αυτό μου έδωσε ενέργεια και αυτοπεποίθηση». Ίσως αυτά τα στοιχεία τη βοήθησαν να τελειοποιήσει την εξαιρετική ερμηνεία της στο «Toni Erdmann». Η Ίνες είναι μια επιτυχημένη επαγγελματίας, ολοκληρωτικά αφοσιωμένη στην καριέρα της («κωλοπετσωμένη» είναι μάλλον ο πλησιέστερος όρος στην αρχική περιγραφή του χαρακτήρα της), φαινομενικά γεμάτη αυτοπεποίθηση και θαρρείς εντελώς στερούμενη συναισθηματισμών. Ο πατέρας της, Βίνφριντ, φαινομενικά το αντίθετο άκρο από πλευράς προσωπικότητας, βάζει στόχο να τη «βοηθήσει» χρησιμοποιώντας κάθε απίθανο τρόπο στο εκκεντρικά αναρχικό μυαλό του, καθώς βλέπει αρκετά ψήγματα δυστυχίας, καταστροφικού άγχους αλλά και ψυχρότητας (και κοινωνικής αδεξιότητας) στην κόρη του, που μόνο εκείνος γνωρίζει πως και την αδικούν αλλά και την καταστρέφουν. Στα 162 λεπτά αυτού του υπέροχου φιλμ, ο Βίνφριντ / Τόνι «ξεφλουδίζει» τα πολλά, αυτοαμυντικά layers της Ίνες, ψάχνοντας να βρει την κόρη του. Το αποτέλεσμα δίνει την ευκαιρία στη Χούλερ να «ξεσκεπάσει» αυτά τα διάφορα στρώματα, τις ανασφάλειες, τα ψεγάδια αλλά και όλα τα καλύτερα προτερήματα της ηρωίδας (η σκηνή που τραγουδά το «The Greatest Love of All» της Γουίτνεϊ Χιούστον είναι instant classic), χωρίς ωστόσο να παύει να σοκάρεται ούτε λεπτό (όπως κι εμείς οι θεατές) από τα εξωφρενικά κόλπα του πατέρα της και του «δοντά» alter ego του!

Η ταινία αποτελεί ήδη τεράστια επιτυχία στη Γερμανία και είναι η επίσημη πρόταση της χώρας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, όμως η Χούλερ δηλώνει πως δεν γνωρίζει και πολλά για το σινεμά της πατρίδας της. «Δεν ξέρω πολύ καλά τις σύγχρονες γερμανικές ταινίες ώστε να έχω ειδική γνώμη, ωστόσο πιστεύω πως υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον επειδή παράγουμε ποιοτικά φιλμ. Η γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία δεν προσπαθεί να κοπιάρει διεθνείς ταινίες, έχει τον δικό της τρόπο αφηγηματικότητας». Κρίνοντας από το «Toni Erdmann» αλλά και άλλες πρόσφατες γερμανικές παραγωγές (όπως το περσινό, real-time, θριαμβευτικό «Victoria»), τείνουμε να συμφωνήσουμε με το σχόλιο.