Από το σοκ του Ντέιβιντ Μπόουι, στις 10 του Γενάρη, μέχρι την απώλεια της Κάρι Φίσερ, προ ημερών (αλλά και της μητέρας της, Ντέμπι Ρέινολντς, σήμερα!), το 2016 φέρθηκε με απίστευτη βαναυσότητα σε μεγάλες μορφές, ταλαντούχους ανθρώπους και ινδάλματα που συνόδευσαν τον pop βίο μας, επί σειρά δεκαετιών. Αν και για μένα το γήρας δεν έπαψε ποτέ να κρύβει μια πολύ πιο δυσάρεστη και μακάβρια σημασία στη ζωή, «κλέβοντας» τόσο πολλά από τα δημιουργικά γνωρίσματα ενός καλλιτέχνη, στερεοτυπικά (μονάχα τον Κλιντ Ίστγουντ ξεχωρίζω ως το… αναστρέψιμο δέος!), η πλειοψηφία των μαζών δείχνει την πιο ουσιαστική της δυσαρέσκεια μπροστά στην ολοκληρωτική απώλεια των ειδώλων της, διότι όλα αυτά τα ονόματα δεν πρόκειται ποτέ να προσφέρουν κάτι νέο, ανοιχτό προς την «κατανάλωση», την αγάπη, τη λατρεία ή και το (ενίοτε χαιρέκακο) μίσος.
Υπάρχει, έστω, και κάτι παρήγορο στο όλο σκεπτικό… του θανατά. Διαθέτουμε ακόμη μερικούς ζωντανούς μύθους, που θα «χαρούμε» να θρηνήσουμε στα social για μέρες κι εβδομάδες ολόκληρες στο κοντινό μέλλον, μέχρι να ξεμείνουμε από σπουδαιότητα και να στραφούμε στο υποκατάστατο της νεκρολαγνείας του «σαν σήμερα…».
Ας μείνει «μεταξύ μας» ο προβληματισμός μου, διότι η σκέψη του να πενθεί κανείς την… Κιμ Καρντάσιαν, τα μουσικά «ταλέντα» των αντίστοιχων TV shows ή τον όποιο action hero νέας κοπής από το σύμπαν της Marvel, ακούγεται ως επιλογή πιο τραγική και από την αυτοχειρία! Ναι, προλάβαμε μερικούς από τους καλύτερους, τους σημαντικότερους. Τους ζήσαμε κανονικά. Μας συνόδευσαν στα όνειρα, στις καύλες, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα που έχουμε και ποιος ξέρει σε τι άλλο ακόμη. Ωριμάσαμε, γερνάμε ή γεράσαμε, και θα πεθάνουμε κι εμείς. Οι αναμνήσεις θα σβήσουν, όπως όλα. Αλλά το δικό μας χθες θα είναι πιο όμορφο από το δικό σου αύριο. Χωρίς μαλακίες περί «χάσματος γενεών». Είναι η αλήθεια. Και είναι σκληρή.
Το 2017 θα συνεχίσει να παίρνει από κοντά μας κι άλλους από αυτούς, τους τελευταίους σπουδαίους. Θα συνεχίσει να παίρνει χρόνο κι από τη δική μας ζωή, άλλωστε. Γι’ αυτό και πρέπει να μάθεις να επιλέγεις αυτό που (θα) ακολουθείς. Και να πορεύεσαι με τη γνώση του, το ήθος του, τον ψυχισμό του. Μάθε να κρατάς μέσα σου τα καλύτερα. Όχι τα «ομορφότερα» ή μια μόνιμα χαζοχαρούμενη «θετική» ενέργεια. Κανείς δεν βρήκε την αιώνια ευτυχία καβάλα στην ουδετερότητα, το ανώδυνο, ένα «ουράνιο τόξο» ελαφρότητας δίχως άποψη και ταυτότητα. Τα καλύτερα πράγματα που μας ενέπνευσαν ή ταυτιστήκαμε μαζί τους, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ωραιοποιημένης αντίληψης περί Τέχνης. Ήταν εκείνα που μας μίλησαν αληθινά ή μας πούλησαν ιδανικά το «παραμύθι» τους. Όσο τ’ αντέχει ο οργανισμός μας, ας τ’ αγκαλιάζουμε… ζωντανοί.
