της Βαρβάρας Κοντονή

Σκέψου λίγο όλα εκείνα τα θλιβερά κλισέ που συναντάς ξανά και ξανά σε ταινίες τρόμου του σωρού. Τώρα σκέψου όλες τις ώρες που έχεις θυσιάσει αθροιστικά, προκειμένου να δεις στις αίθουσες κάποιο καινούργιο horror που μοιάζει αρκετά (αν όχι πολλά) υποσχόμενο, μόνο για να καταλήξεις να παίζεις παιχνίδια στο κινητό από βαρεμάρα ή απλά να φεύγεις πείθοντας τον εαυτό σου πως δεν θα την ξαναπατήσεις έτσι εύκολα (εννοείται ότι την ξαναπατάς). Ωραία, αν τα σκέφτηκες όλα αυτά, πιθανότατα να αρχίσεις να αποκτάς μια κάποια ιδέα για το πόσο κακή ταινία είναι το «Polaroid». No need to thank me later.

Βασισμένο στο ομότιτλο μικρού μήκους φιλμ του ίδιου σκηνοθέτη, το «Polaroid» είναι ένα teen horror ταινιάκι απόλυτα προβλέψιμο, δίχως το παραμικρό σεναριακό twist που να αξίζει τον χρόνο σου και συνολικά ένα από τις χειρότερα φιλμ που έχουν έρθει προς τα μέρη μας τούτη τη χρονιά, αν και το γεγονός ότι παρέμενε στο «ντουλάπι» της κινηματογραφικής διανομής ήδη από το 2017, εν μέρει εξαιτίας του σκανδάλου Γουάινστιν (η τότε Weinstein Company ήταν μία από τις εταιρείες παραγωγής της ταινίας), ίσως και να αποτελούσε από μόνο του μια κάποια ένδειξη της πίστης των δημιουργών σε αυτό το project.

Η Μπερντ (Πρέσκοτ) δεν είναι και το πιο δημοφιλές κορίτσι στο σχολείο της, αυτό όμως καθόλου δεν την πειράζει, ιδιαίτερα όταν ασχολείται με το αγαπημένο της hobby, τη φωτογραφία. Μια μέρα στο μαγαζί με αντίκες όπου εργάζεται, καταφθάνει μια μεταχειρισμένη Polaroid, ένα σπάνιο κομμάτι το οποίο τη γοητεύει αμέσως. Δίχως να χάσει λεπτό, η Μπερντ αρχίζει να φωτογραφίζει φίλους και συμμαθητές με το καινούργιο της απόκτημα, σύντομα όμως θα συνειδητοποιήσει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τη συγκεκριμένη φωτογραφική μηχανή, όταν μια σειρά περίεργων θανάτων θορυβήσουν την πόλη. Θάνατοι που μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τις τελευταίες λήψεις των θυμάτων αυτού του αλλόκοτου αποκτήματος. Η Μπερντ θα προσπαθήσει τώρα, με τη βοήθεια των φίλων της, να εξιχνιάσει το μυστήριο της φωτογραφικής πριν να είναι αργά για όλους. Ο χρόνος, όμως, αρχίζει ήδη να μετρά αντίστροφα για όσους έχουν γίνει δέκτες του σατανικού «κλικ».

Τι να πει τώρα κανείς γι’ αυτή τη μεγαλειώδη σεναριακή σύλληψη μιας διαβολικής Polaroid που σπέρνει τον θάνατο και τη συνακόλουθη αποκάλυψη του μεγάλου (ούτε καν) μυστικού που τη συνοδεύει; Δες τούτη την ταινία σαν ένα ακόμη «Βλέπω το Θάνατό σου», όχι όμως όπως το πρώτο, το καλό, το έξυπνο, αλλά σαν τις τελευταίες ξεπλυμένες συνέχειες που έχουν τόση σχέση με το αρχικό concept όσο και ο Λαρς Κλέβμπεργκ με το είδος του horror – ναι, καλά μάντεψες, καμία. Το φιλμ του Νορβηγού δημιουργού, ο οποίος παρεμπιπτόντως ανέλαβε και την αναβίωση του franchise της «Κούκλας του Σατανά» με εξίσου τραγικά αποτελέσματα, είναι ένας ύμνος (και ένας ύπνος, επίσης) στον βαριεστημένο τρόμο, δεδομένου πως η χιλιοφορεμένη συνταγή των φτηνιάρικων jump scares και των ληθαργικών ερμηνειών αναμενόμενα δεν «δένει» εδώ (σοκ!), με αποτέλεσμα ως θεατής να βρίσκεσαι διαρκώς ένα βήμα μπροστά από την ίδια την υπόθεση, μαντεύοντας πανεύκολα την εξέλιξη της δράσης (της ποιας;) και των επόμενων κινήσεων των νεαρών πρωταγωνιστών προκειμένου να «λύσουν» την κατάρα και να σώσουν τις ζωές τους.

Θα ήμουν διατεθειμένη να κάνω λίγο τα στραβά μάτια αν τουλάχιστον τα εφέ ήταν τίμια, αφού αντικειμενικά ένα καλό μακιγιάζ ή μερικά φροντισμένα CGI μπορούν να δώσουν τις καλύτερες τρομάρες στο σινεμά του είδους. Φυσικά και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση του «Polaroid», με τα εφέ να μοιάζουν το λιγότερο καμωμένα από το χέρι κάποιου που έχει μπουχτίσει με τη δουλειά του και ετοιμάζεται να παραιτηθεί αφήνοντας παρακαταθήκη κάτι ίσα-ίσα για να σπάσει πλάκα. Στο ίδιο μήκος κύματος και το υποκριτικό ταλέντο (γελάω) του πρωταγωνιστικού καστ, ένα τσούρμο αναλώσιμοι χαρακτήρες που ούτε σε ενδιαφέρουν και μάλλον ούτε εσύ τους ενδιαφέρεις, αν τουλάχιστον κρίνουμε από την παντελή έλλειψη μιας στοιχειώδους ερμηνευτικής παιδείας. Γενικά, το «Polaroid» απαρτίζεται από όλα εκείνα τα κλισέ και τα στερεότυπα που έχουν καταλήξει να «δηλητηριάζουν» το είδος του κινηματογραφικού τρόμου, αναγκάζοντας κι εμάς τους θεατές να αναζητούμε καλή ταινία με το δίκαννο! Απαράδεκτα ανιαρό φιλμ, απαράδεκτη και η εταιρεία διανομής που έκρινε ότι τούτο εδώ το εξάμβλωμα θα έχει την οποιαδήποτε τύχη στα εγχώρια σινεμά. Είπαμε, όμως, γλυκό ελληνικό «σκουπιδιάρικο» σινε-καλοκαιράκι. Περαστικά μας και πάλι.