του Νίκου Παλάτου

Πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι από τη χρονιά του 1997, όταν και μας πρωτοσυστήθηκαν «Οι Άνδρες με τα Μαύρα». Τo original φιλμ ήταν ένας άκρως ψυχαγωγικός συνδυασμός κωμωδίας και περιπέτειας του φανταστικού, με τον κύριο λόγο της απίθανης επιτυχίας του στο box-office να εντοπίζεται στην cool χημεία του πρωταγωνιστικού ζεύγους των Γουίλ Σμιθ και Τόμι Λι Τζόουνς. Πέντε χρόνια μετά, μια περίπου ανάλογη εισπρακτική πορεία διαγράφτηκε με το «Οι Άνδρες με τα Μαύρα ΙΙ» (2002), όπου όμως παρά την επανεμφάνιση των ίδιων βασικών ηθοποιών, αλλά και του σκηνοθέτη Μπάρι Σόνενφελντ στα σχετικά καθήκοντα, το όλο πράγμα έμοιαζε με ξαναζεσταμένο φαγητό ακολουθώντας την πεπατημένη των δεκάδων στουντιακών sequel.

Παραδόξως (για τους φραγκοφονιάδες του Χόλιγουντ μιλάμε πάντα…), χρειάστηκαν δέκα ολόκληρα χρόνια για να ξαναφορέσουν τα μαύρα κοστούμια και γυαλιά οι Σμιθ και Τζόουνς. Το δεύτερο sequel του 2012 έβαζε το franchise στον σωστό δρόμο, έχοντας σαν άσσο στο μανίκι μια retro αισθητική των ‘60s που ταίριαζε γάντι στο project, αλλά και τον Τζος Μπρόλιν να προσφέρει τον αέρα της απαραίτητης ανανέωσης. Ο εισπρακτικός θρίαμβος του φιλμ δεν οδήγησε σε μία άμεση (κατά τα ειωθότα) συνέχεια, αλλά σε διάφορα περίεργα και εν τέλει εγκαταλελειμμένα σχέδια (crossover με το «21 Jump Street» λόγου χάρη…). Τίποτα, όμως, δεν πάει χαμένο στην εποχή των… prequel, των reboot, των spin-off και των λοιπών… δημοκρατικών δυνάμεων. Κατά τα φαινόμενα, δυστυχώς για μια ακόμα φορά, τούτοι οι νέοι «Άνδρες με τα Μαύρα», που λειτουργούν σαν λίγο απ’ όλα τα προαναφερθέντα φρούτα της σύγχρονης στουντιακής λογικής, ξύνουν τον πάτο του βαρελιού των «μια φορά κι έναν καιρό» ψυχαγωγικών blockbuster του αμερικάνικου καλοκαιριού, προσφέροντας ένα θέαμα που μόνο αξιολύπητο είναι. Κοινώς, ο σώφρων θεατής πρέπει να έχει μεγάλη υπομονή για να τη βγάλει καθαρή από τούτη την εμπειρία!

Το να προσπαθήσει κάποιος να περιγράψει την υπόθεση λεπτομερώς μοιάζει με άθλο. Οι Νίσον και Χέμσγουορθ σαν πράκτορες High T και H, αντίστοιχα, είναι επί της ουσίας οι νέοι K και J των Τζόουνς και Σμιθ από τα προηγούμενα φιλμ, με την επιπλέον διαφορά πως η έδρα τους βρίσκεται στο Λονδίνο. Αφού εξολοθρεύουν στον Πύργο του Άιφελ τη σατανική εξωγήινη Κυψέλη (τρέχα γύρευε), έχουν αποκτήσει πολύ σημαντικό status στην υπηρεσία των MiB. Παράλληλα με αυτούς συστήνεται η νεαρή Μόλι, η οποία έχοντας από μικρή ψώνιο με οτιδήποτε «αλλούτερο», προσπαθεί πάση θυσία να ανακαλύψει πού διάολο κρύβονται αυτοί οι περίεργοι μαυροφορεμένοι άνδρες που καθημερινά λογαριάζονται με εξωγήινους, με στόχο ζωής να τρυπώσει στους κόλπους τους. Τα καταφέρνει, φυσικά, εντυπωσιάζει με τις γνώσεις και το ταλέντο της, αποκτά το κωδικό όνομα Μ και στέλνεται σούμπιτη στη βρετανική πρωτεύουσα, όπου μαζί με θανάσιμη απειλή που έχει εμφανιστεί από μακρινούς γαλαξίες, επικίνδυνος χαφιές προδίδει τα σχέδια της υπηρεσίας στον εχθρό. Η αποστολή που αναλαμβάνει είναι ως εκ τούτου διττή και κάπου εκεί αρχίζουν τα… «ωραία» που θα κάνουν τους άνω των 12 ετών θεατές να σηκώσουν τα χέρια ψηλά.

Ένας μυστήριος εξωγήινος (τζαμπαμπιανής καταγωγής, παρακαλώ), που όντως φέρνει κάπως στον Jabba the Hutt (αλλά στο πιο έξω καρδιά), βρίσκεται για κάποιον άκρως μυστικό λόγο υπό την προστασία του πράκτορα H. Δύο άλλοι ακόμα πιο μυστήριοι προσγειώνονται στο Μαρακές (για να δικαιολογηθεί και το international του τίτλου, προφανώς) και παίρνουν γήινη μορφή προτού κινήσουν για Λόντρα (και για δεν πήγαιναν εκεί από την αρχή, δηλαδή;), προκειμένου να ξηγηθούν στον τζαμπαμπιανό αλμυρό φιστίκι για κάτι που έχει να κάνει με τους πλανήτες αμφοτέρων. Άλλο αλλούτερο πλάσμα, που μοιάζει με νάνο του κήπου στο πολύ mignon του, μπλέκει στα πόδια των Η και Μ, μη βάζοντας γλώσσα μέσα του και λειτουργώντας υποτίθεται σαν το ευχάριστο κωμικό διάλειμμα (που περισσότερο σε πονοκέφαλο κάνει). Μέσα σε όλα αυτά, σκάει εντός της υπηρεσίας η φήμη περί «καρφιού», οι υποψίες βαραίνουν πολλούς (με πρώτο και καλύτερο τον άκρως τυπολάτρη πράκτορα C), μια έμπορος όπλων με την οποία ο H έχει παρελθόν κάνει ένα πέρασμα (του στυλ «ποιος ήρθε;»), η δε «Παγκόσμια Απειλή» του τίτλου κάπου φαίνεται να υπάρχει αφού όλοι γι’ αυτήν μιλάνε, πλην όμως τι ακριβώς κινδύνους ενέχει… δεν γίνεται ακριβώς σαφές.

Ο σκηνοθέτης Φ. Γκάρι Γκρέι που έχει δείξει στο παρελθόν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή δείγματα στουντιακού «παραγγελιά», με τα «Fast & Furious 8: Οι Μαχητές των Δρόμων» (2017) και «Ληστεία αλά Ιταλικά» (2003), αλλά και το εξαιρετικό (αδιανέμητο στη χώρα μας) «Straight Outta Compton» (2015) να κατέχει περίοπτη θέση στο βιογραφικό του, σημειώνει ιστορικό χαμηλό στο επάγγελμα του… «εκτελεστή» (#diplhs), που από τα πιο πρόσφατα μόνο με την επίδοση του Ρόλαντ Έμεριχ στην «Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή» (2016) μπορεί να συγκριθεί (αν και το τελευταίο έβγαζε γέλιο, έστω για τους λάθος λόγους). Το ατακαδόρικο χιούμορ δείχνει τα… δόντια του με το καλημέρα, όταν ο ευρισκόμενος στο Παρίσι Νίσον ρίχνει με ύφος punchline από «αόρατο» ανέκδοτο ένα «I Hate Paris» («Η Αρπαγή», το πιάσαμε το νόημα, έτσι;), ενώ άγνωστο γιατί κάποιοι θεώρησαν πως οι Χέμσγουορθ και Τόμσον είχαν φοβερή μεταξύ τους χημεία στα «Thor: Ragnarok» (2017) και «Εκδικητές: H Τελευταία Πράξη» (2019) και είπαν να συνεχίσουν το «καλό» σερί. Αυτό που ήθελαν (κατά πάσα πιθανότητα) οι πονηροί βλάχοι του Χόλιγουντ, ήταν να προσφέρουν στους πιτσιρικάδες δύο αναγνωρίσιμες σε αυτούς φάτσες που θα τους μιλήσουν κατευθείαν στο μνημονικό («μα είναι ο Thor και η Valkyrie!»), σε αντίθεση με το όλο franchise, οι ρίζες του οποίου πηγαίνουν πίσω στην εποχή που το target group του φιλμ ήταν ακόμη… αγέννητο. Άλλωστε, είναι νωπές ακόμα οι μνήμες της προ εξαετίας παταγώδους εισπρακτικής αποτυχίας του παραπλήσιου «R.I.P.D. – Μπάτσοι από Άλλο Κόσμο» (επίσης αδιανέμητο στη χώρα μας, όχι κατά τη γνώμη μου τόσο κακό όσο η φήμη που το ακολουθεί και σίγουρα… σχεδόν αριστούργημα συγκρινόμενο με τούτο!). Μιλάμε για δολάρια, άλλωστε, δεν είναι να παίζουμε με αυτά τα πράγματα.