FreeCinema

Follow us

ΝΟΥΡΕΓΙΕΦ: ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΚΟΡΑΚΙ (2019)

(THE WHITE CROW)

  • ΕΙΔΟΣ: Βιογραφικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρέιφ Φάινς
  • ΚΑΣΤ: Όλεγκ Ιβένκο, Ρέιφ Φάινς, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Λούις Χόφμαν, Σεργκέι Πολούνιν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 127'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Τα δύσκολα νεανικά χρόνια, η αρχική επιτυχία και η δημόσια αποστασία από τη Σοβιετική Ένωση στη Δύση του διασημότερου χορευτή μπαλέτου του 20ου αιώνα, του Ρούντολφ Νουρέγιεφ.

1961 και ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, το «κακό παιδί» του Ρωσικού μπαλέτου αλλά ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο ωμό ταλέντο του, αποφασίζει να αποστατήσει στη Δύση ενώ βρίσκεται σε περιοδεία στο Παρίσι. Φίλοι θα τον βοηθήσουν, ενώ άλλοι θα προσπαθήσουν να τον αποτρέψουν και τελικά θα του γυρίσουν την πλάτη. Ωστόσο, στην αφήγηση της συγκεκριμένης ταινίας, το κομμάτι της αποστασίας έρχεται μόλις στο τελευταίο της μέρος, σε μια αληθινά συναισθηματικά έντονη σκηνή, όπου ο νεαρός Ρούντολφ βρίσκεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ανάμεσα στους δύο κόσμους, εκείνον που τον γέννησε, ανέθρεψε και έδωσε τις πρώτες του ευκαιρίες κι εκείνον που είναι γεμάτος υποσχέσεις για ένα λαμπρό, ελεύθερο μέλλον. Αυτή η σεκάνς αποτελεί όχι μόνο τη σεναριακή κορύφωση, αλλά και την πιο επιτυχημένη στιγμή αυτής της κατά τα άλλα αναιμικής και κάπως ακαδημαϊκής βιογραφίας μιας θρυλικής προσωπικότητας του 20ου αιώνα που κάθε άλλο παρά «αναιμική» θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει.

Ο Ρέιφ Φάινς έχει ως τώρα σκηνοθετήσει τρεις ταινίες και, ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακός σκηνοθέτης, ωστόσο καμία από τις τρεις δεν έχει επιτύχει πλήρως τις φιλοδοξίες της (οι άλλες δύο είναι τα «Κοριολανός» και «Η Αόρατη Γυναίκα»). Πολυμαθής, εκλεπτυσμένος και, ας πούμε, των «ανωτέρων κοινωνικών ομάδων», ο Φάινς συχνά αφήνει τον μάλλον εγγενή του καλλιτεχνικό «ελιτισμό» να υπερκαλύψει τη σκηνοθετική του καθοδήγηση. Προσθέτοντας και τη σεναριακή γραφή του Ντέιβιντ Χέαρ, ενός εκ των κορυφαίων αλλά επίσης «σοφιστικέ» θεατρικών συγγραφέων και σεναριογράφων της εποχής μας, η ταινία αναπόφευκτα και πλήρως δικαιολογημένα καταλήγει αρκετά πιο αποστασιοποιημένη από ό,τι ίσως τη συνέφερε. Έτσι, η αφήγηση της τραυματικής παιδικής ηλικίας του χορευτή και των πρώτων του χρόνων στην Ακαδημία μπαλέτου κι έπειτα στα παγκοσμίως φημισμένα μπαλέτα Κίροφ, περνούν κάπως ανιαρά και άνευρα, ακόμη και όταν παρακολουθούμε κάποια δραματικά γεγονότα στη ζωή του νεαρού, όπως την αμήχανη ερωτική του σχέση (ή αποπλάνηση, καλύτερα) από τη γυναίκα του καθηγητή του, καθώς και τις πρώτες ομοφυλοφιλικές του σχέσεις σε Ρωσία και Παρίσι.

Ο Χέαρ δεν έχει καταφέρει σχεδόν ποτέ στον μισό αιώνα που ασχολείται με το σινεμά (παράπλευρα με το θέατρο) να αποβάλει την έντονη θεατρική στατικότητα από την κινηματογραφική του γραφή και, σε αλληλεπίδραση με τη μέτρια σκηνοθετική δεινότητα του Φάινς, δημιουργούν μια ταινία με μια αίσθηση συντηρητισμού και καλλιτεχνικού «σνομπισμού», κατά μεγάλη ειρωνεία, τη στιγμή που καταπιάνονται με μια προσωπικότητα που ναι μεν ήταν επίσης αλαζονική, όμως ταυτόχρονα ήταν και γεμάτη δίψα για ζωή, για δημιουργία, για ένταση, για συναίσθημα. Η επιλογή του Όλεγκ Ιβένκο για τον κεντρικό ρόλο είναι μόνο ημι-επιτυχημένη, καθώς ναι μεν ο νεαρός πείθει ως Νουρέγιεφ σε εξωτερική εμφάνιση και αποφασιστικό, θρασύ βλέμμα, όμως δυστυχώς η ερμηνευτική του γκάμα μοιάζει περιορισμένη και, καθώς είναι ώς τώρα άγνωστος, είναι κάπως ασαφές αν γι’ αυτό ευθύνεται αποκλειστικά το δικό του υποκριτικό εύρος ή/και η άνευρη καθοδήγησή του από τον Φάινς, ο οποίος μάλιστα υποδύεται τον στωικό καθηγητή του με μια υποτονική «παραίτηση» που δεν βοηθά το δημιούργημά του.

Η ταινία έχει τις πολύ καλές τις στιγμές, η αναπαράσταση της εποχής, των σημείων δράσης (γυρισμένη σχεδόν εξολοκλήρου στη Σερβία) και του εσωστρεφούς μπαλετικού κόσμου είναι επιτυχημένη, ωστόσο το μεγαλύτερό της πρόβλημα είναι πως, στην προσπάθειά της να αποδώσει τις προκλήσεις της νεανικής ζωής του κεντρικού ήρωά της πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, βγάζει τόσο έντονα έναν σχεδόν αυστηρό αέρα ακαδημαϊσμού και ψυχρότητας, που της ρουφάει την όποια συναισθηματική ένταση, με δυνατή εξαίρεση, όπως προαναφέρθηκε, τη μακροσκελή σκηνή της αποστασίας στο φινάλε.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν είσαι των βιογραφιών και δη παγκοσμίως διάσημων προσωπικοτήτων όπως ο Νουρέγιεφ, ίσως να σε ελκύσει, ιδιαίτερα επειδή καταπιάνεται αποκλειστικά με τα χρόνια λίγο πριν και ακριβώς έως και την αποστασία του, ενώ ρίχνει μια καλο-ερευνημένη ματιά στο, θαρρείς ανέκαθεν, «κλειστό» μπαλετικό σύμπαν. Τώρα, αν καταλήξεις να κοιτάς το ρολόι σου ανά δεκάλεπτο ενώ αναρωτιέσαι αν η κοιλίτσα του Ρέιφ Φάινς είναι αληθινή ή προσθετικό, αυτό θα συμβεί με δική σου ευθύνη…


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.