FreeCinema

Follow us

ROCKETMAN (2019)

  • ΕΙΔΟΣ: Μουσική Βιογραφία
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέξτερ Φλέτσερ
  • ΚΑΣΤ: Τάρον Έτζερτον, Τζέιμι Μπελ, Ρίτσαρντ Μάντεν, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ, Τζέμα Τζόουνς, Στίβεν Μάκιντος, Τομ Μπένετ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 121'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ο Έλτον Τζον κάνει group therapy. Και γυρίζει πίσω στο παιδί που λεγόταν Ρέτζιναλντ Ντουάιτ…

«Καλούτσικη ταινία», έγραφε αναγνώστης στα σχόλια κάτω από την κριτική μου για το «Bohemian Rhapsody» τον περασμένο Νοέμβρη. Εδώ, λοιπόν, βιώνουμε ένα είδος… déjà vu, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Το «Rocketman» μιλά ξεκάθαρα για την αληθινή (;) ζωή ενός ομοφυλόφιλου (σοκ και δέος) καλλιτέχνη που έμελλε να γίνει παγκόσμιος star, επιλέγοντας όμως να την αφηγηθεί σε μορφή μιούζικαλ. Φυσικά, στο πλαίσιο μιας «αγιογραφίας» τού ακόμη εν ζωή μουσικού. Α, και ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι κομμάτι πιο εμφανίσιμος και σουλουπωμένος! Ας τολμούσαν να έκαναν και διαφορετικά…

Αν και το «Rocketman» μας πηγαίνει πίσω μέχρι και τα ‘50s, το όλο κλίμα της νοσταλγίας ελάχιστα βρετανικό θυμίζει, με το vintage να φέρνει στον νου περισσότερο καταλόγους σκανδιναβικών επίπλων σε συνδυασμό με ολίγη από… Broadway! Βλέπεις, ο (κάποτε ηθοποιός) Ντέξτερ Φλέτσερ και ο σεναριογράφος του «Billy Elliot» (οποία σατανική σύμπτωση…) Λι Χολ δείχνουν να ακολουθούν περισσότερο αυτά τα παραδείγματα σαν πρότυπο, μετατρέποντας τούτο το βιογραφικό φιλμ σε μία ιδανική «φαντασίωση» βίου, έτοιμη να μεταφερθεί σε οποιαδήποτε σκηνή και να εισπράττει για… ατελείωτες σεζόν. Το μουσικοχορευτικό του πράγματος ξενίζει αρχικά, ενίοτε αποκτά «μαγικές» διαστάσεις, κάπου χάνει το point του (σε συνάρτηση με τις υπόλοιπες σκηνές όπου ο ήρωας της ταινίας τραγουδά σε – απλά – ζωντανές εμφανίσεις του), αλλού σε κάνει να ξεχνάς και τι ακριβώς ήρθες να δεις!

Με λίγα λόγια, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία μουσική βιογραφία που δεν επιφυλάσσει ιδιαίτερες εκπλήξεις σαν ιστορία, καθώς η πραγματικότητα μάλλον έχει αλλοιωθεί από το τόσο glitter και την extravaganza, ακουμπώντας επιδερμικά και στερεοτυπικά τον χαρακτήρα του Ρέτζιναλντ που έγινε Έλτον, πασχίζοντας ταυτόχρονα να εντυπωσιάσει με φανταχτερές αντι-ρεαλιστικές σκηνές τόσο φορτωμένες σε βαθμό να μοιάζουν με «άλλες» ταινίες, οι οποίες ασφυκτιούν στον περιορισμένο χρόνο διάρκειας του κάθε τραγουδιού. Το χειρότερο, δε, είναι όταν η οπτικοποίηση των συνθέσεων του Έλτον Τζον γίνεται με τόσο αβάσταχτα «κατά γράμμα» τρόπο (βλέπε το «Saturday Night’s Alright for Fighting»), ώστε να φτάνεις στη θέση να φαντάζεσαι ποια τραγούδια (θα) έπονται, πώς ακριβώς (θα) τα έχει «οραματιστεί» ο σκηνοθέτης και με ποιους στίχους θα φτάσουμε στο «ηθικό δίδαγμα» του φινάλε (έβαζα και στοίχημα γι’ αυτό, από νωρίς).

Σε σχέση με την καριέρα του Έλτον Τζον, περισσότερη έμφαση (φυσικά) δίνεται στην γνωριμία του με τον Μπέρνι Τόπιν, τον πλέον πολύτιμο συνεργάτη του στους στίχους, επί σειρά δεκαετιών. Πέραν αυτού, κυρίως στα λόγια ακούμε για καταχρήσεις σε αλκοόλ, ναρκωτικά και σεξ, ποτέ δεν ακουμπάμε τη μουσική βιομηχανία ή προσεγγίζουμε το παρασκήνιο του stardom, το focus είναι ερμητικά κλειστό γύρω από το πρόσωπο του κεντρικού χαρακτήρα, με εξαίρεση τα προαναφερθέντα… gay (#diplhs) νούμερα. Και επειδή το θίξαμε κι αυτό, ναι, υπάρχει μία σκηνή ομοφυλοφιλικού σεξ στο φιλμ (σε αντίθεση με το συντηρητικών επιλογών ύφος του «Bohemian Rhapsody»), όμως τούτο από μόνο του δεν κάνει το «Rocketman» καλή (ή τίμια, αν προτιμάς) ταινία.

Ο Τάρον Έτζερτον παίζει ελαφρώς ναρκισσιστικά, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη (ή και να μην έχει καθοδηγηθεί) να μιμηθεί τον Έλτον Τζον (όπως έκανε σε μεγάλο βαθμό με τον Φρέντι Μέρκιουρι πέρσι ο Ραμί Μαλέκ), άδει ικανοποιητικά και το όλο «φαντασιακό» πλησίασμα του pop μύθου τού δίνει κάμποσα άλλοθι ελευθεριότητας για να αποδράσει από την ίδια τη φιγούρα του ρεαλιστικού χαρακτήρα που υποδύεται. Για το μέγεθος των όσων έχει πετύχει μέχρι σήμερα ο κύριος Ντουάιτ, το «Rocketman» στέκει λίγο και πραγματικά άτολμο. Ο ίδιος, βέβαια, έδειξε ικανοποιημένος στην πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ Καννών. Είναι και executive producer…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ελαφρώς υποτιμημένος στο μυαλό του κόσμου, ο Έλτον Τζον αποτελεί μία τεράστια μορφή του μουσικού χώρου, παγκοσμίως και παντοτινά. Το «Rocketman» δεν αξιοποιεί με τον ίδιο σεβασμό το όνομα και τη φήμη τού μουσικού, με αποτέλεσμα να περιορίζει τους στόχους του σε κάτι το ικανοποιητικά (και κλισεδιάρικα) ψυχαγωγικό, το οποίο δεν οφείλουμε να κρατήσουμε στη μνήμη μας σαν μουσική βιογραφία αξιώσεων. Έτσι κι αλλιώς, η αφήγηση εσκεμμένα σου υπενθυμίζει ότι αυτό που παρακολουθείς (μπορεί να) είναι ένα είδος «ονείρωξης»… συμφεροντολογικής. Να παίρνει σειρά και ο Boy George (όπως μάθαμε από ιντερνετικές σελίδες της αλλοδαπής σήμερα)…


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;