του Νίκου Παλάτου

Hat-trick στην ποδοσφαιρική διάλεκτο σημαίνει πως ένας παίκτης κατάφερε να σημειώσει τρία γκολ σε έναν αγώνα της ομάδας του. Οι καταβολές τού όρου απαντώνται στην Αγγλία του 19^ου αιώνα και στο άθλημα του cricket, υποδηλώνοντας για όλα τα sports (όπου χρησιμοποιείται έκτοτε) ένα άξιο θαυμασμού επίτευγμα. Ο Ιρανός σκηνοθέτης Ραμτίν Λαβαφί συστήνεται στο ελληνικό κοινό με τούτη την τρίτη ταινία της καριέρας του, κρατά την αποκάλυψη της έμπνευσης από την οποία προήλθε ο περίεργος τίτλος της για το φινάλε, αυτό που πετυχαίνει όμως κάθε άλλο παρά αξιομνημόνευτο είναι ώστε… να του βγάλει κάποιος το καπέλο.

Το στόρι ξεκινά σε πολύβουο party όπου γίνονται οι αρχικές συστάσεις των τεσσάρων βασικών ηρώων, του παντρεμένου ζεύγους των Φαρζάντ και Λίντα, καθώς και του φίλου τους Κεϊβάν ο οποίος είναι στα ξεκινήματα της σχέσης του με τη Ράχα. Ουδείς εκ των τεσσάρων μπορεί να είναι βέβαιος για το αν αυτό που χτύπησαν με το αμάξι του πρώτου ήταν άνθρωπος ή ζώο, με τη φωτογράφο της παρέας Λίντα να καταφεύγει στις πόζες που συμπτωματικά λίγο πριν το συμβάν τραβούσε (αλλά να μην βλέπει κάτι το συγκεκριμένο), τον σύζυγό της να αναπτύσσει μια θεωρία περί ληστών που ξεγελάνε με παρόμοια τεχνάσματα οδηγούς ώστε να δικαιολογήσει την απροθυμία του να σταματήσει, και τους άλλους δύο να προτείνουν να κατευθυνθούν στο σπίτι της συνεσταλμένης Ράχα για να δουν τι μέλλει γενέσθαι. Εκεί θα γίνουν ένα-δύο τηλεφωνήματα σε κοντινά νοσοκομεία μήπως τυχόν υπάρχει στα επείγοντα κάποιο θύμα τροχαίου, θα εμφανιστεί ο φόβος της αστυνομίας που μπορεί να έχει βρει από κάμερες τον αριθμό του αυτοκινήτου, η τηλεόραση θα ανοίξει γιατί έχει… αγώνα του ισπανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου σε ζωντανή μετάδοση και μέσω όλων αυτών το καρέ των φίλων θα μοιραστεί τα εσώψυχά του.

Γυρισμένο σε σχεδόν real time, ακολουθώντας την πορεία της εξέλιξης του match Λας Πάλμας – Ρεάλ Μαδρίτης που παίζει στο βάθος, το φιλμ περνιέται για «ψυχολογικό θρίλερ» (μάλλον λόγω του δήθεν μυστηρίου σχετικά με το αυτοκινητικό ατύχημα του ξεκινήματος), ενώ πρόκειται για κάργα δράμα δωματίου που θυμίζει κινηματογραφική μεταφορά θεατρικού έργου (χωρίς να αποτελεί τέτοια, πλην όμως έχει γίνει το παν για να πιστέψουμε… το αντίθετο). Έχοντας, προφανώς, ως σημείο επιρροής το σινεμά του συμπατριώτη του Ασγκάρ Φαραντί, ο Λαβαφί προσπαθεί να ρίξει το δικό του φως στα άγχη και τα προβλήματα της σύγχρονης γενιάς της ιρανικής μεσαίας τάξης, όμως ως μέσο ανάδειξής τους επιλέγει την ακατάσχετη φλυαρία επί θεμάτων που υποτίθεται πως καίνε (στην πραγματικότητα ελάχιστα αφορούν με τον αποσπασματικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται).

Το σοβαρό πρόβλημα με τον τζόγο που απειλεί να τινάξει στον αέρα τον έγγαμο βίο του ζεύγους, οι κρυφές τάσεις φυγής στο εξωτερικό, το ψεματάκι σχετικά με την ταυτότητα του μικρού κοριτσιού που εμφανίζεται ξαφνικά στο σαλόνι του σπιτιού και η φιλονικία με αφορμή το όνομα το οποίο αναγράφεται στην άδεια κυκλοφορίας του τρακαρισμένου αυτοκινήτου είναι μερικά από τα «φλέγοντα» ζητήματα που αναλύονται, δοκιμάζοντας τις σχέσεις της καλής παρέας με έναν άκρως κουραστικό και εντελώς αδιάφορο για τον θεατή τρόπο. Η σεναριακή ανεπάρκεια, μάλιστα, είναι τέτοια (με την απουσία μουσικού score, ώστε να δοθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ακόμη μεγαλύτερο βάρος στους διαλόγους, να στέκει σαν ανέκδοτο επιπέδου… τρολιάς!), που σε συνδυασμό με την παγίδευση της κάμερας εντός τεσσάρων τοίχων δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από πολλές ανάλογου ύφους κατατονικές ελληνικές παραγωγές, οι οποίες πολλάκις μας έχουν ταλαιπωρήσει. Η λύση του φινάλε κρύβει μια γουστόζικη δόση ειρωνείας που επιτυγχάνεται μέσω της διαστρέβλωσης της ποδοσφαιρικής ιστορίας του εν λόγω αγώνα (αλλά ουδόλως πειράζει αυτό), μέχρι όμως να φτάσει στο σημείο εκείνο, η καταπόνηση από όσα έχουν προηγηθεί δεν αφήνει περιθώρια για πανηγυρισμούς στην κερκίδα.