της Βαρβάρας Κοντονή

Ουκρανικό (!) animation εμπνευσμένο από τους παραδοσιακούς μύθους των ιπποτών, των μάγων και των τρομερών δράκων, τούτο το φιλμ αποτελεί μια από τις πιο τίμιες αφίξεις (για το εν λόγω κινηματογραφικό είδος πάντα) που έχουμε δει εδώ και καιρό σε ελληνική αίθουσα και δη από μικρότερα studios / χώρες, που μπορεί ουδεμία σχέση να έχουν με τη δυναμική των χολιγουντιανών μεγαθηρίων, τη δουλειά τους όμως την κάνουν και με το παραπάνω, ακόμα και όταν κάποιες… ξώφαλτσες ομοιότητες με ταινίες κινηματογραφικών κολοσσών όπως η Pixar είναι παραπάνω από εμφανείς.

Ο Ρούσλαν είναι ένας νεαρός καλλιτέχνης που εργάζεται σε περιπλανώμενο θίασο προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην. Το μεγάλο του όνειρο είναι να καταφέρει κάποια στιγμή να γίνει ένας σπουδαίος ιππότης, τόσο σπουδαίος όσο κι αυτός που υποδύεται καθημερινά στα σκετσάκια που σκαρώνει μαζί με τον συνεργάτη του και φιλόδοξο θεατρικό συγγραφέα Λέστερ. Ένα βράδυ ο Ρούσλαν, σαν άλλος πραγματικός ιππότης, θα σώσει από τα χέρια δύο κακοποιών μια όμορφη κοπέλα με την οποία θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα, χωρίς όμως να γνωρίζει πως στην πραγματικότητα πρόκειται για την κόρη του Βασιλιά, την πριγκίπισσα Μίλα. Το πρωί θα τους βρει μαζί, όταν ξαφνικά ο σατανικός μάγος Τσόρνομορ εμφανιστεί από το πουθενά για να απαγάγει τη Μίλα με απώτερο σκοπό να απομυζήσει την αγάπη που τρέφει για τον Ρούσλαν, προκειμένου να ενισχύσει τις δικές του μαγικές ικανότητες. Ο Ρούσλαν θα ξεκινήσει τώρα ένα φανταστικό και γεμάτο κινδύνους ταξίδι στη χώρα της μαγείας ώστε να σώσει την αγαπημένη του, πριν ο Τσόρνομορ τη μετατρέψει μια για πάντα σε άψυχο άγαλμα.

Συνολικά, η «Κλεμμένη Πριγκίπισσα» είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων που έχει αρκετά καλά στοιχεία: έχει δράση, έχει χιούμορ, έχει ένα καλό (αν και γνώριμο) σενάριο και αρκετά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, πράγμα σπάνιο δηλαδή για τα ελληνικά δεδομένα και τη συνήθη τακτική των διανομέων να φορτώνουν τις αίθουσες με όποια απερίγραπτη animation σαπίλα κυκλοφορεί εκεί έξω. Ουσιαστικά, αποτελεί ένα φιλμ ολίγον vintage κοπής, με υπόθεση που παραπέμπει σε παλιά Disney και την εποχή των ντελικάτων πριγκιπισσών και των σωτήριων πριγκιπόπουλων, αλλά και με ένα συμπεριφορικό twist της εποχής μας, που θέλει για παράδειγμα τη Μίλα να επαναστατεί διεκδικώντας την προσωπική της χειραφέτηση, εν αντιθέσει προς τον πατέρα της που επιθυμεί να την παντρολογήσει προκειμένου να εξασφαλίσει τη μελλοντική της επιβίωση.

Με ξεκάθαρες επιρροές από πιο σύγχρονους, αντισυμβατικούς γυναικείους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων όπως η πριγκίπισσα Φιόνα του «Shrek» και η κοκκινομαλλούσα πριγκίπισσα Μέριντα του «Brave» (διόλου τυχαία ντυμένη και η Μίλα στα πράσινα), και με μια αρχική ιδέα βασισμένη σε ιστορία του… Αλεξάντρ Πούσκιν, ο Όλεχ Μαλαμούζ καταφέρνει να κατασκευάσει ένα πολύχρωμο σύμπαν γεμάτο μαγεία και ευγενείς διαθέσεις, με ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που διαρκώς κάτι θα σου θυμίζει (υπάρχουν χαρακτήρες που σχεδόν έχουν μεταπηδήσει εδώ από το «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας») αλλά όχι και απόλυτα, διατηρώντας αυτή την εντύπωση του τίμιου, αν και παλιομοδίτικου animation μέχρι τέλους. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και σε ορισμένα σημεία του φιλμ που λειτουργούν ως φρέσκιες σκηνοθετικές πινελιές, όπως η μάχη του Ρούσλαν με τον στρατό των ζόμπι (που στιγμιαία μετατρέπει την προοπτική σε first person, θυμίζοντας ανάλογης αισθητικής παιχνίδια), μια ευχάριστη και απρόσμενη αλλαγή η οποία υφολογικά δένει άψογα με το υπόλοιπο story (όταν και όποτε συμβαίνει).