FreeCinema

Follow us

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ (2019)

(THE PRODIGY)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα Τρόμου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκολας ΜακΚάρθι
  • ΚΑΣΤ: Τέιλορ Σίλινγκ, Τζάκσον Ρόμπερτ Σκοτ, Τζον Μούνι, Κολμ Φιόρε
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 92'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Προτρέχοντος IQ αλλά και συνοδών αποκλίσεων προσαρμοστικότητας Αμερικανάκι λαχταράει τους δικούς του κι όχι μόνο. Τι insidious στοιχειώνει την ύπαρξή του και ποιος θα το σταματήσει;

Το αύξοντος αριθμού 1 θύμα τού Pennywise από «Το Αυτό» παίρνει το αίμα του πίσω. Ένας ακόμα σκιαχτικός μπιμουβάς ανεβαίνει level χάρη στο mini studio που γέννησε τα «Εξολοθρευτής», «RoboCop» και «Η Σιωπή των Αμνών». Ο εγκέφαλος τής (για καλό ή για κακό δεν ξέρουμε ακόμα) φονικής τριπλέτας επερχόμενων remake «Νεκρωταφίο Ζώων», «Jacobs Ladder» και «Grudge» κάνει το μέχρι τούδε μαζικότερο έγκλημά του. Τα παραλειπόμενα προκαλούν μεγαλύτερο ταράκουλο απ’ ό,τι τα δρώμενα στο τελευταίο κρούσμα τύπου στο-Χόλιγουντ-γίνεται-της-genre-ενδογαμίας-το-κάγκελο, που εμπνέεται ομού από τη σεβεντίλα «Audrey Rose» (ο νταλκάς του γονιού, δύο ειδικοί της συμβουλευτικής, η ινδική αναφορά, ένας υπνωτισμός) και το προ εννιαετίας «My Soul to Take» (παίδες εν καμίνω μιας – κακιάς – ψυχής που είναι να βγει), με τις σκιές πανταχού παρόντων προπατόρων όπως «Η Προφητεία» και «Ο Εξορκιστής» να σέρνονται λιγότερο βαριές αλλά αισθητές επάνω του, εννοείται. Τι εξάγεται απ’ τη μήτρα; Το παρθενικό επίδοξο «Orphan» του νέου έτους, που από δημιουργικής άποψης έκτρωμα δεν το λες αλλά που απομένει γρήγορα, σαφώς έκθετο.

Καθότι ορατά, τα θεμέλια της σπιριτουαλιστικής ίντριγκας (αμέσως μετά το εισαγωγικό… σκαστό βολόδερμα μιανής ωρυόμενης με ένα άκρο λιγότερο) δυστυχώς γίνονται κι ο πρόωρος τάφος της, ακόμη κι αν στέκουν ως πάτημα για το αισθητικά ανώτερο χτύπημα του 90λεπτου, δύο match cut, ενός ουρλιαχτού κι ενός ανάσκελου, που δένουν το φινάλε τής ζωής ενός ασυνήθιστου κακούργου στο Οχάιο με την εισαγωγή εκείνης ενός ασυνήθιστου αγγελουδιού στην Πενσιλβανία. Με οιονεί μαρτυρημένο στον θεατή το εν είδει μυστικού της ταινίας πρωταρχικό κακό τής μοίρας τού βρέφους, τα ιδιαίτερα φυσιογνωμικά (βασικά ένα: οφθαλμική ετεροχρωμία) και μαθησιακά (πρόωρη και πολύ υψηλή διανοητική ανάπτυξη) γνωρίσματα του αρσενικού νιάνιαρου καθίστανται η δική μας απλώς λειτουργική παιδική χαρά μέχρι να προκύψει λάου-λάου η πρώτη επιθυμητή για τους horror-άδες αλλά ανεπιθύμητη για μια babysitter εκδήλωση των κοινωνιοπαθητικών τάσεών του. Δε σου φτάνουν, προετοιμασμένα σωστά και με το σασπενσάκι τους, σπασμένα γυαλιά μέσα σε μια γυμνή πατούσα; Έχει και (ντεμί, α λα Ιανός, nice touch) μακιγιάζ νεκροκεφαλής μετά λαξέματος κολοκύθας στο Halloween και, κυρίως, έναν κόφτη σωλήνων εναντίον συνομηλίκου μέσα στην τάξη, πρώτη ελλειπτικά μονταρισμένη και γι’ αυτό πραγματικά αποτελεσματική φοβέρα με τίμημα το R της (α)καταλληλότητας. Αλλά γιατί η μνήμη τού πλέον 8χρονου αποκρούει συγκεκριμένα τραυματικά (για άλλους) γεγονότα, γιατί στον ύπνο του βωμολοχεί σε άπταιστη ντοπιολαλιά των συνόρων της Ουγγαρίας με τη Ρουμανία;

Ανάθεμα κι αν (όχι το Rorschach test που ακολουθεί ως ενδεδειγμένη καμπή διερεύνησης των διαταραχών προσωπικότητας τού ηρωίσκου αλλά) η δραματουργία δίνει απαντήσεις. Η απώθηση των συμβάντων άλλοτε υφίσταται (η καλή, για να μας τον παρουσιάσει ως απροστάτευτο και συμπαθή) άλλοτε όχι (η ανάποδη, για να μας τον «γυρίσει» σε δαμόκλειο σπάθη και αντιπαθή), το δε εξωτικό υβρεολόγιο κάνει άνευ ερείσματος φιγούρα στα βήματα της ανεξήγητης λατινογλωσσίας της σατανισμένης Μέγκαν. «He’s in here! Inside here!», θα πει δείχνοντας το κεφαλάκι του ο junior στη θορυβημένα απορημένη μανούλα, που θ’ ακούσει απ’ την παιδοψυχολόγο την καθόλου επιστημονική διάγνωση περί «war between his natural soul and an older invading soul». Ο ΜακΚάρθι κι ο σεναρίστας Μπιούλερ κάνουν αμέσως μετά την πρώτη ασυγχώρητη αταξία τους: η κηδεμόνας, λες και το σπλάχνο της τής μετέδωσε την τρικυμία εν κρανίω του σε μια αντιστροφή τού φυσικού νόμου της γενετικής κληρονομικότητας, αντικρίζει αστραπιαία τη φάτσα ενός ενήλικα (δεν σας λέω ποιου, δεν είμαι τόσο σποϊλερού) αντί του προσωπακίου του. Μετά τη βαρύνουσα ατάκα, που θα βρούμε ξανά μπροστά μας στο κρισιμότερο σημείο της πλοκής, «mom, will you always love me no matter what I do?», συμπύκνωση του ζητήματος «συναισθηματικός εκβιασμός» (κάπως έτσι μανιπουλάρει κι η σύνολο θεματική τον ενήλικο ει μη όχι parent απευθυνόμενη στο φυλλοκάρδι και τη συνείδησή του), οι καλλιτέχνες εξιλεώνονται εν μέρει επινοώντας έναν άλλο εκβιασμό, στη μυθοπλασία, αντιστρέφοντας αυτή τη φορά τις σχέσεις ισχύος μεταξύ των δύο όρων μιας mesmerizing συνεδρίας.

Καθώς είναι προφανές πού πάει το πράγμα (το βλαστάρι – ξενιστής θα «ξεφύγει» πέραν των δυνάμεων και της ηθικής των μικράτων του, ενδεχομένως ανεπανόρθωτα, και όποιος κληθεί να το τιμωρήσει δεν θα το πράξει ατύπτως, έχοντας αναγκαστεί να αναθεωρήσει και αναφορικά με τις ρασιοναλιστικές πεποιθήσεις του), αυτό στο οποίο μπορεί να ελπίζεις ότι θα διαπρέψει ο ΜακΚάρθι είναι οι ανατριχίλες, με πηγή κρεσέντα, είτε οπτικής φρίκης είτε της δυναμικής σχέσεων εξ αίματος (#diplhs). Καλές οι μύγες στο ξεραμένο gore στο υπόγειο ή το ξαφνικό χώσιμο μιας ψαλίδας σ’ έναν οικείο που οδηγεί. Αλλά τέτοιες τσίτες είναι αραιές (άντε, προσθέστε ένα κατοικίδιο «κόκαλο»), το περαιτέρω déjà vu (από το franchise του «Απαγορευμένη Ψυχή» μέχρι το «The Boy») προκύπτει αναπόφευκτο, κάποιοι πρώιμοι διάκοσμοι δέους (ένα ιδιωτικό δημοτικό σχολείο για διάνοιες, το γραφείο ενός therapist) έχουν προ πολλού δώσει τη θέση τους σ’ ένα ανιαρά clean cut Άμιτιβιλ, και το score καναλιζάρει αμυδρά πότε κάτι από «Tubular Bells» πότε από Goblin (λίγο απ’ όλα για τους γνώστες). Το χειρότερο; Δύο συγκεκριμένες σκανταλιές, μία σκηνοθετική (το χάιδεμα, στα όρια του κεφαλοκλειδώματος, ενός κατάκοιτου ατόμου με εγκεφαλικό οίδημα σε μια ΜΕΘ μπάτε σκύλοι αλέστε με το προσωπικό της να αγοράζει αγρόν) και μια σεναριακή (μια καβάτζα, με αποκόμματα γνήσιων αντιτύπων παλιών εφημερίδων αντί εκτυπώσεων απ’ το Διαδίκτυο για ένα θέμα του αστυνομικού δελτίου, ο δημιουργός τής οποίας δεν είναι φύσει σε θέση να έχει συγκεντρώσει) μπορεί να προκαλέσουν ακατάσχετα γέλια.

Στην κλιμάκωση, ενώ και το υποκριτικού ομφάλιου λώρου ντουέτο των Σίλινγκ (ναι, είναι η ξανθιά απ’ το «Orange Is the New Black», επιτέλους στα πρόθυρα του κινηματογραφικού Α-listing) και Σκοτ (ο Ντέιμιαν μπαίνει στο σώμα τού vintage Μακόλεϊ Κάλκιν) ανταποκρίνεται επαρκώς με κλάματα και διαβολιά αντίστοιχα, εδράζεται πάντως η ας πούμε saving grace, όταν το μοτίβο της θυσίας του Ισαάκ απ’ τον Αβραάμ, προτού κορυφώσει κυρωτικά-ή-ρεβιζιονιστικά-θα-το-διακριβώσεις-μόνος-σου, διαστρέφεται, φυγαδευμένο από έναν καρμικό paranormal φεγγίτη, στο επαπειλούμενα βίαιο απονενοημένο διάβημα εις βάρος του πιο τραγικού προσώπου της υπόθεσης, με twist σαν απ’ τις απόπειρες… πηδήματος του Χάρου στα «Βλέπω το Θάνατό σου». Το απ’ τα υπό άλλες περιπτώσεις αθωότερα χέρια (inside joke) εξόφθαλμο χαρακίριασμα που θα καθαρίσει (και το πρόσωπο που λέγαμε) τιμά άγρια και δικαιώνει το αυτοθυσιαστικό rating, ωστόσο ό,τι ακολουθεί σκάβει τον λάκκο του. Τη χαριστική βολή δίνουν ένα επεξηγηματικό λογύδριο του (φερεφώνου τού) εξαρχής φέροντος την ευθύνη για το σύστριγγλο, κι ένα ειρωνικό επιστέγασμα που οι fan της ρομερικής «Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών» θα θυμώσουν όταν δουν για έτι μια φορά αρπαχθέν copycat style, δέσμιο του potential ενός sequel. Μαζοχιστικά προσδοκώ καλύτερη ανάσταση νεκρών στο «Childs Play», που κοιλοπονάει και θα φέρει στον κόσμο σύντομα επίσης η Orion. Τι να κάνουμε; Δεν είναι κάθε μέρα του Μάικ Μάγερς

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Με σπασμωδικές εξαιρέσεις ενδιαφέροντος, κυρίως για τους μοβόρους (2-3 μακελειά) ή τους ανασφαλείς ως προς την ανατροφή των τέκνων τους (το αλληγορικό κλου τού άγχους σχετικά με το πώς κάνεις καλά το μονάκριβό σου, τι μπορεί να πάει στραβά και τι χάνετε κι οι δύο), το όχι ανυπόφορο αλλά εν προόδω ξέπνοο έσχατο θύμα της ΚΑΡΠΑ «rebooting» είναι αρκετά μακριά από την καλλιτεχνική λύτρωση που επιζητεί καιρό τώρα το υποείδος «family τερρορισμός». Οι πιτσιρικάδες που θα περάσουν την… πόρτα των εμπορικών αιθουσών ενδέχεται να το βρουν ψιλοσάπιο. Τα ήπατά σου κόβονται με το παραμικρό; Κόβεις εισιτήριο γι’ αλλού.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.