FreeCinema

Follow us

Η ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (2019)

(THE UPSIDE)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματική Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νιλ Μπέργκερ
  • ΚΑΣΤ: Κέβιν Χαρτ, Μπράιαν Κράνστον, Νικόλ Κίντμαν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 126'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Δισεκατομμυριούχος χήρος, που έχει μείνει τετραπληγικός έπειτα από ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς, προσλαμβάνει για βοηθό και νοσοκόμο έναν πρώην φυλακόβιο. Η αναπάντεχη φιλία που θα δημιουργηθεί ανάμεσά τους θα τους κάνει να δουν τη ζωή με άλλο μάτι.

Εάν διαβάσατε τη σύντομη περίληψη και είστε βέβαιοι πως… κάτι πολύ πρόσφατο θυμίζει, αλλά μπερδεύεστε από την απουσία συγκεκριμένης «κωδικής» λέξης στον τίτλο, μην ανησυχείτε, δεν έχετε κάνει λάθος. Ναι, πρόκειται για ένα ακόμα remake του εκ Γαλλίας grand succés «Άθικτοι» (2011), αμερικανικό αυτή τη φορά, το οποίο παίρνει τη σκυτάλη από το αργεντίνικο και αριστοτεχνικά βαπτισμένο από την ντόπια διανομή «Λατίνοι και Άθικτοι» (2016)! Η λέξη κλειδί «άθικτοι» που συνδέει τα προαναφερθέντα απουσιάζει από τον τίτλο τούτης της νέας version, δημιουργώντας ίσως ένα μικρό μπέρδεμα αναφορικά με τις ρίζες της (θα χανόταν, δηλαδή, ο κόσμος να το έλεγαν «Αμερικάνοι και Άθικτοι», ώστε να ξέρουμε αμέσως για τι πράγμα μιλάμε;), αυτή όμως δεν είναι παρά μια ασήμαντη διαφορά. Διότι η μεγαλύτερη διαφοροποίηση που υπάρχει εδώ σε σχέση με τα προηγούμενα, είναι πως «Η Θετική Πλευρά της Ζωής» αποτελεί ουσιαστικά ένα κοινωνικό δράμα (με μικρές «χιουμοριστικές» πινελιές) και όχι μία feelgood κωμωδία σαν εκείνη που πρωτοείδαμε την άνοιξη του ‘12.

Ο Φίλιπ Λακάς, πάμπλουτος Νεοϋορκέζος businessman, συγγραφέας ευπώλητων βιβλίων σχετικών με το επιχειρηματικό marketing και λάτρης των τεχνών με ιδιαίτερη αδυναμία στη ζωγραφική και την όπερα, μετά από το ατύχημα που τον έχει καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο έχει χάσει κάθε θέληση για ζωή. Παρά τη σφοδρή αντίδραση της πιστής του γραμματέως, Ιβόν, η οποία διαχειρίζεται ό,τι έχει να κάνει με την καθημερινότητά του, παραβλέπει μια σειρά φαινομενικά κατάλληλων για τη θέση του φροντιστή του, καταλήγοντας στο χυμαδιό Ντελ, έχοντας «δει» προφανώς σε αυτόν κάτι που λείπει από τους δεκάδες comme il faut υποψηφίους. Αυτός είναι ένας άρτι αποφυλακισθείς μαύρος, χωρισμένος πατέρας ενός μικρού αγοριού, ο οποίος έχει βρεθεί να αναζητά δουλειά περισσότερο με το ζόρι παρά γιατί το θέλει, μιας και έτσι του έχει επιβληθεί από τον υπεύθυνο αναστολών. Δέχεται αμέσως τη θέση που του προσφέρεται, αφού η απουσία οποιασδήποτε σχετικής πείρας αντισταθμίζεται τόσο από τα εξωπραγματικά χρήματα που θα κερδίζει, όσο και από τη θετική εντύπωση που θα μπορεί επιτέλους να κάνει στην πρώην γυναίκα του και τον αποξενωμένο γιο του, οι οποίοι τον θεωρούν χρόνια τώρα χαμένο κορμί.

Ο σκηνοθέτης Νιλ Μπέργκερ πατάει εκ νέου στο «εύρημα» της φιλίας ανάμεσα σε δύο τύπους που προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, επιλέγοντας όμως να ρίξει δραματικούς ως επί το πλείστον τόνους στο buddy εγχείρημα του. Οδηγεί έτσι σε χαμηλότονα μονοπάτια τον μάλλον ασυγκράτητο Κέβιν Χαρτ (ομολογώ πως με είχε λούσει κρύος ιδρώτας αναλογιζόμενος πόσο ανεξέλεγκτα μπορούσε να σολάρει στο ρόλο ταμάμ που κρατούσε ιδανικά ο Ομάρ Σι στη γαλλική ταινία), πλην όμως πετυχαίνει μια τρύπα στο νερό, μιας και ο Αμερικανός κωμικός αποδεικνύει περίτρανα πόσο ανεπαρκής ηθοποιός είναι επί το γενικότερον! Σε αντιδιαστολή, ασφαλώς, με τους Κράνστον και Κίντμαν, οι οποίοι ταλέντο έχουν, πέφτουν όμως για ακόμα μια φορά (εσχάτως στην καριέρα τους) θύματα μιας παντελώς άστοχης επιλογής.

Από την άλλη, βέβαια, τα αστεία με τα οποία διανθίζει την προσαρμογή του σεναρίου των πρώτων διδαξάντων Νακάς – Τολεντανό ο πρωτοεμφανιζόμενος γραφιάς Τζον Χάρτμιρ, επιβεβαιώνουν το… ορθόν της αλλαγής πορείας πλεύσης που επιχειρείται εδώ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το έργο έχει πετύχει και κάτι το ενδελεχές από δραματικής σκοπιάς, αφού τα πάντα είναι άψυχα, επίπεδα και αφόρητα κοινότυπα. Κατά τη διάρκεια της απροσδόκητης και ολοσδιότελα μη πειστικής σχέσης που δημιουργείται ανάμεσα σε Φίλιπ και Ντελ, το δήθεν χιούμορ έχει να κάνει με επεισόδια τύπου βινιέτας, όπου ο πρώτος εισάγει τον δεύτερο στο μεγαλείο της κλασικής μουσικής και του Πουτσίνι, του ξυπνά με κάποιον μυστήριο τρόπο κρυφό «ταλέντο» στη ζωγραφική (καταφέρνοντας, μάλιστα, να πουλήσει έναντι σεβαστού ποσού το ανοσιούργημα που με αθώα χαριτωμενιά δημιουργεί) ή τον αφήνει να οδηγήσει κάποιο από τα πολυτελή αυτοκίνητά του ώστε να του δώσει την ευκαιρία να κάνει το κομμάτι του. Για να τον ευχαριστήσει από τη μεριά του για το καλό που του κάνει, ο Ντελ τού μαθαίνει τις μικρές χαρές της ζωής, δηλαδή να τρώει ζουμερά hot dogs, να καπνίζει «φούντα» μυρωδάτη και να ακούει (άμα λάχει) Αρίθα Φράνκλιν, έτσι για την αλητεία. Μιλάμε (όπως είναι ευκόλως κατανοητό) για… «τρελό γέλιο», που σαν κερασάκι στην τούρτα φέρει σεκάνς αποστασιοποιημένης εκμάθησης αντικατάστασης καθετήρα, μετά σχετικής απροθυμίας εκφοράς της λέξης «πέος». Χιούμορ για το πέος (#diplhs), δηλαδή.

Το πιο δύσκολα πιστευτό στην υπόθεση (που για κάποιον σαδιστικό λόγο χρειάζεται δύο ολόκληρες ώρες για να ξετυλιχτεί!) είναι πως αυτή βασίζεται σε αληθινή ιστορία όπως μας ενημερώνει η σχετική κάρτα στην αρχή. Η πρόσληψη του Ντελ στερείται κάθε λογικής, ενώ ουδέποτε γίνεται προσπάθεια να διευκρινιστεί το κίνητρο που βρίσκεται πίσω από αυτή την ενέργεια του Φίλιπ, η οποία αποκτά περίπου τον χαρακτήρα του θέσφατου. Η μία ανοησία διαδέχεται την άλλη (το σπάσιμο πολύτιμων έργων τέχνης εν μέσω γενέθλιου party, φερ’ ειπείν), με τη γνωστή… από τα προηγούμενα συναισθηματική υποπλοκή του επιστολικού έρωτα να παίρνει εδώ μία απρόσμενη εξέλιξη μ’ έναν ολοκληρωτικά γλυκανάλατο τρόπο, οδηγώντας την πλοκή εν μέσω δήθεν ενδοσκόπησης των δύο κεντρικών ηρώων σε ένα συναισθηματικά αποστειρωμένο φινάλε.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Είτε έχετε δει το αυθεντικό «Άθικτοι» είτε όχι, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ανακαλύψετε τη «Θετική Πλευρά της Ζωής». Μάταιος θα είναι ο κόπος. Εκτός, βέβαια, εάν είστε τίποτα hardcore fans του εν λόγω project και θέλετε να συμπληρώσετε τα… κενά που άφησε το «Λατίνοι και Άθικτοι». Ετοιμάζεται, πάντως, και νέο remake α λα Bollywood (ενώ υπάρχει ήδη μία ινδική παραλλαγή του θέματος!). Τέτοιες ευκαιρίες δεν είναι για να χάνονται εις διπλούν. «Ινδοί και Άθικτοι», κανείς;


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.