του Ηλία Φραγκούλη

Προσοχή. Ακολουθεί χοντρό spoiler γύρω από την πλοκή αυτού του φιλμ. Ζητώ συγγνώμη που θα το αναφέρω, αλλά ήταν η μοναδική σκηνή στην οποία γέλασα παρακολουθώντας το «Περιμένοντας τη Νονά» (και είναι κωμωδία…). Σε κάποια στιγμή, γύρω στη μέση του έργου, λοιπόν, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Demy (το «καλλιτεχνικό» της τραγουδίστριας Δήμητρας Παπαδέα) μας αποκαλύπτει ότι ο συμπρωταγωνιστής της Λευτέρης Ελευθερίου είναι… ο (σεναριακός) πατέρας της! Προφανώς και σείστηκε η αίθουσα από τα γέλια (για τους λάθος λόγους). Και φυσικά, μετά το τέλος της προβολής, το πρώτο μου μέλημα ήταν να ψάξω στο Google τις ημερομηνίες γεννήσεων των δύο πρωταγωνιστών. Το αποτέλεσμα μου έβγαλε πως ο Ελευθερίου είναι 40 ετών και η Demy 28. Η δε (σεναριακή επίσης) μητέρα της Demy, Κατερίνα Παπουτσάκη, εμφανίζεται με έτος γέννησης που την καθιστά 40χρονη, το οποίο πρακτικά δηλώνει ότι το… ανήλικο ζευγάρι τού τότε μάλλον βίωσε μια «ανεπιθύμητη» εγκυμοσύνη, αφού γνώρισε το σεξ στα 11 του χρόνια. Ναι. Τι; (Συμπληρωματικά, ο 38χρονος Θανάσης Τσαλταμπάσης υποδύεται τον νονό της Demy, δηλαδή τη βάπτισε στην ηλικία των 10 ετών περίπου. Παραδοσιακά, ελληνικά έθιμα.)

Ειλικρινά, δεν αξίζει να σπαταλάς πνεύμα για μια ελληνική κωμωδία τηλεοπτικών προδιαγραφών και ακατάσχετης αταλαντοσύνης, δίχως λόγο ύπαρξης στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αρκεί μόνο να αναφέρω πως τα περισσότερα punchlines των «αστείων» συνοδεύονται από ηχητικά «εφέ» και μουσικές νότες που σε κάνουν να νοσταλγείς τα αθάνατα ευρήματα των ταινιών του Θανάση Βέγγου (κυρίως των περιπετειών τού πράκτορα ΘουΒού). Εδώ, όμως, όλα βασίζονται στη δημιουργικότητα (σαρκασμός) του Νίκου Ζαπατίνα, ο οποίος γράφει και σκηνοθετεί ένα πράγμα το οποίο μπορείς να αφηγείσαι στα λόγια και να προκαλεί αβίαστα το γέλιο, όμως… άλλο είναι να το βλέπεις και να σε αποδεκατίζει σταδιακά μέχρι το αίσιον happy end του.

Ξεκινάμε με τον Αγησίλαο (Ελευθερίου), ο οποίος πάει σε κηδεία με στεφάνι για να πενθήσει τον καλό του φίλο Ηρακλή (Τσαλταμπάσης), μέχρι να καταλάβει πως επρόκειτο περί ατυχούς συνωνυμίας (κάποιος σκέφτηκε να δει τι περιέχει το φέρετρο…) και να πεταχτεί μέχρι το σπίτι του δεύτερου (με το στεφάνι παραμάσχαλα), για να του πει τα ευχάριστα (όχι για εμάς) μαντάτα… ότι ζει (γελάτε). Η γκόμενα του Ηρακλή βλέπει το στεφάνι με το όνομα του αγαπημένου της έξω από το σπίτι και πέφτει με οδυρμούς στην άσφαλτο, βγαίνει αυτός ολοζώντανος να δει τι συμβαίνει, τα παίρνει στο κρανίο η άλλη και τον ξεσπιτώνει (η βαλίτσα που έσπασε τα τζάμια γίνεται sac voyage στη συνέχεια, αλλά μην κολλάμε σε λεπτομέρειες, μωρέ), με τους δύο φίλους να καταλήγουν στο λιμάνι του Πειραιά, όπου χτυπά το κινητό του Ηρακλή και μαθαίνει πως η αγαπημένη του νονά, που τον μεγάλωσε, βρίσκεται «στα τελευταία της», στο νησί της Νάξου. Μάντεψε πού πάνε μετά…

Στο νησί, λοιπόν, βιώνουν μια μικρή πληθώρα από ευτράπελα, μπας και μετατραπεί αυτή η γελοιότητα ιστορίας σε μεγάλου μήκους φιλμ, όπου οι δύο φίλοι κάνουν δουλειές του ποδαριού, περιμένοντας να δει τα ραδίκια ανάποδα η νονά και να πάρει ο Ηρακλής την κληρονομιά, επιτέλους. Δραπέτες φυλακής, γύρισμα συνεργείου από το εξωτερικό (αν και ο σχιστομάτης σκηνοθέτης μιλά ελληνικά!) με γυμνά κορίτσια (που φοράνε κάτι υφασματάκια σε «nude» απόχρωση, πόσο πιο συντηρητικούρα, δηλαδή…), ιδιοκτήτες χωραφιών που ψάχνουν για νερό στη γη τους, ένας κερατωμένος (με κρητική προφορά, δεν κατάλαβα γιατί) που ψάχνει τη γυναίκα του στις κρεβατοκάμαρές τους είναι μερικές από τις «χαριτωμενιές» που ξεχειλώνουν (άδοξα) την πλοκή, δίπλα στο σουλατσάρισμα της νεαρής Φαίδρας (Demy) στο νησί, η οποία ήρθε για τουρισμό με τον Γερμανό γκόμενό της (που μαθαίνει και μιλά ελληνικά, φυσικά) και ενίοτε «παρενοχλείται» από τηλεφωνήματα της μαμάς (Παπουτσάκη), η οποία ζει στην αλλοδαπή… πάντοτε περπατώντας στους δρόμους (αφού πετάχτηκε για ένα γυρισματάκι «τσόντα», τι ζητάμε κι εμείς παραπάνω…). Όπως ήδη «κάρφωσα», υπάρχει το τρομερό (σαρκασμός) μυστικό της συγγένειας του Αγησίλαου και της Φαίδρας που «πυροδοτεί» διάφορες παρεξηγήσεις και ζητά τη λύση γύρω από τον χωρισμό των γονιών της κοπέλας (μνημειώδους «κάλλους» το σχετικό flashback), ενώ παράλληλα έχει ξεκληριστεί το μισό νησί με θανάτους γερόντων, η είδηση των οποίων κοψοχολιάζει πάντα τον ημιλιπόθυμο Ηρακλή, μέχρι να μάθει το όνομα των εκλιπόντων. Μετά από μερικές φορές, αυτό το «αστείο» σε κάνει να αναζητάς καραμπίνα για να τελειώσεις εσύ πριν το έργο.

Δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο. Χαίρομαι που ζω. Διότι, θα το ξαναπώ, είναι (κάπως) αστείο να το αφηγείσαι, αλλά δεν έχει απολύτως καμία πλάκα να βρίσκεσαι εκεί, μπροστά στην οθόνη, για 96 λεπτά. Με αυτή τη σταθερά άθλια πορεία της ελληνικής «κινηματογραφικής» κωμωδίας, ίσως χρειαστεί στο σύντομο μέλλον να πηγαίνουμε στις αίθουσες κρατώντας… το δικό μας στεφάνι.