FreeCinema

Follow us

VICE: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ (2018)

(VICE)

  • ΕΙΔΟΣ: Βιογραφική Πολιτική Δραματική Σάτιρα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άνταμ ΜακΚέι
  • ΚΑΣΤ: Κρίστιαν Μπέιλ, Έιμι Άνταμς, Σαμ Ρόκγουελ, Στιβ Καρέλ, Άλισον Πιλ, Τζέσι Πλέμονς, Έντι Μαρσάν, Λίλι Ρέιμπ, Τάιλερ Πέρι
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 132'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Έργα και ημέρες του Ντικ Τσέινι, του ανθρώπου που εν πολλοίς κυβερνούσε(;) πίσω από την πλάτη ενός POTUS, αφήνοντας(;) μια μη αναστρέψιμη παρακαταθήκη ολέθρου στην υφήλιο. Funny or Die?

Η τρίτη πολιτική προσωπογραφία της χρονιάς (έχουν προηγηθεί τα «Η Ενοχή του Κένεντι» και «Ο Υποψήφιος», όλες made in USA – ο νοών νοείτω για τα trends και την τόλμη της εκεί κινηματογραφίας) είναι και η καλύτερη, αλλά το ίδιο ισχύει και για την πρώτη φορά που το κολλητάρι του Γουίλ Φέρελ παίρνει επάνω του 100% το σενάριο ενός φιλμ του, το οποίο παίρνει και προσωπικά και απολύτως σοβαρά. Ή, αν λάβει κανείς υπόψη του τα άκυρα της εν προκειμένω κάλπης, όχι όσο σοβαρά θα έπρεπε, με την καλή και την κακή έννοια. Ο συνδυασμός νίκης γι’ αυτόν τον ανδριάντα, που… κατεβαίνει ως στρατευμένου κιτρινισμού εικονοκλαστικό trash υψηλού προϋπολογισμού εν είδει ημι-τεκμηριωμένου φιλιππικού; Αφηγηματικές κωλοτούμπες γνωστές από «Το Μεγάλο Σορτάρισμα» αλλά σε τολμηρότερο και πιο πετυχημένο ανασχηματισμό, αρκετός από τον ιμπρεσιονισμό του «Jackie» αλλά με το χιούμορ σε εκλόγιμη θέση, και (όπως σχεδόν μονίμως στο oeuvre τού ΜακΚέι, απ’ τα δύο «Anchorman» και το «Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby» μέχρι το «Step Brothers» και το «Μπάτσοι από τον Πάγκο» ) θέμα ένα εγωμανές «νούμερο» που καταφέρνει να λύνει και να δένει εν μέσω αντιξοοτήτων αλλά αυτή τη φορά καθόλου φανταστικό.

Αποβληθείς από το Γέιλ για μέθη και τσακωμό. Χειρώνακτας εργάτης. Ασκούμενος πλάι στον κατοπινό υφιστάμενο αλλά παντοτινό συμβουλάτορά του, τον «ιέρακα» Ράμσφελντ, στο Κογκρέσο επί Νίξον. Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου επί Φορντ. Πρώτα μέλος και μετά επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων. Υπουργός Άμυνας εξαπολύων την Καταιγίδα της Ερήμου στο Κουβέιτ υπό τον πατέρα Μπους. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Χαλιμπέρτον, κορυφαίας πετρελαϊκής. Veep με μουλωχτά αποκτημένες άτυπες υπεραρμοδιότητες στα χρόνια του υιού Μπους. Ιθύνων νους της καμπάνιας εναντίον της τρομοκρατίας με αιχμή την εκστρατεία εναντίον του Σαντάμ και πρόσχημα την ουδέποτε αποδειχθείσα ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής εκεί. Ανεύθυνα υπεύθυνος για τη μετατροπή του Αλ Ζαρκάουι σε πρώτη μούρη (και τη γιγάντωση) της Αλ Κάιντα. Εντολοδότης της εκδικητικής διαρροής του ονόματος της δικής του πράκτορα Βάλερι Πλέιμ. Κυνικός καταπατητής της Συνθήκης της Γενεύης με την έγκριση των τεχνικών επαυξημένης ανάκρισης (βλ. εικονικός πνιγμός). Διατάσσων τους κοριούς της NSA στις κάθε είδους επικοινωνίες. Με νομικά τερτίπια αντιδημοκρατικός υπερκεραστής του Συντάγματος και των εντεταλμένων οργάνων της εκτελεστικής εξουσίας. Ο μεγαλύτερος εγκληματίας πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα μετά το Ground Zero. Το πιο κατ’ ουσίαν ισχυρό υποπόδιο στα χρονικά της θεσμικής αστερόεσσας. Αλλά η heart of darkness ενός (όπως η ίδια η εισαγωγή επισημαίνει) φαντάσματος, ενός απ’ τους πιο μυστικοπαθείς ηγέτες της πρόσφατης Ιστορίας, γνώρισμα – ερέθισμα για τους αυτόκλητους κατεδαφιστικούς πορτρετίστες του που «έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, γαμώτο», αρκεί ώστε να μη χάσουν τη δική τους ευτράπελη δεδηλωμένη φορτώνοντας όλα τα παραπάνω στον Ντικ Τσέινι;

Με μικρή διαφορά ψήφων υπέρ και με βαρύνοντα τα τελευταία τμήματα της περιφέρειας, yea και όχι nay. Τρεις επόψεις από την ιδιωτική σφαίρα του, του partner in crime μιας ταγμένης στην κοινωνική αναβατικότητα κυρίας του κυρίου, του πατέρα μιας λεσβίας χάριν της ευτυχίας της οποίας εγκαταλείπει τις βλέψεις του για το ύπατο αξίωμα και μιας υποψήφιας συνεχιστή του για την οποία θα ορρωδήσει προ ουδενός, και του χαλκέντερου πολυεμφραγματία, διαδρομίζουν παράλληλα προς όφελος ιντρίγκων στη Δυτική Πτέρυγα της μυθοπλασίας, καθώς αυτός ο αλεπούς του Καπιτωλίου, του Πενταγώνου, του Οβάλ Γραφείου απολαμβάνει τις τιμές μιας ψυχολογικής αποκρυπτογράφησης… της πλάκας, που στην πραγματικότητα καταθέτει πρόταση μομφής κατά του με-μότο-«η εξουσία πάνω απ’ την ιδεολογία»-μηχανορραφικού-και-καιροσκοπικού καριερισμού σε μια διεθνώς καταστρεπτική υπερδύναμη με διόλου καταρρέοντες Δίδυμους Πύργους τα δικομματικά τζάκια και τη mediaκή πλύση εγκεφάλου. Πλάνα από την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, από σποτ της Bud, από το «Survivor», από το δεξιό FOXNews προστίθενται (όπως τα εν προόδω ετοιμόρροπα φλιτζάνια το ένα πάνω στο άλλο, στον πιο βαρύ απ’ τους οπτικούς συμβολισμούς) απροειδοποίητα εν μέσω των απατηλά συντηρητικής δραματοποίησης αναπαραστάσεων των καμπών ζωής του σκιώδους Μακιαβέλι του, στη στοίβα του Κινήματος (παρ)Αλλαγής των εγκιβωτιστικών τεχνασμάτων τού σορτάκια ΜακΚέι. Ένα παλικάρι επανερχόμενο σφηνοειδώς ως υμνητικός μονομελής Χορός της αμερικανικής (ιλαρο)τραγωδίας των αξιών σε απεύθυνση προς τον θεατή και ως οιωνός μιας ανατροπής της πλοκής υπέρ τού νοσούντος μεγαλύτερου μυός (τον οποίο βλέπουμε και ανατομικά απέριττα) τού Τσέινι. Ξαφνικά, προς τη μέση της προβολής, ένα ψεύτικο τέλος μετά τίτλων της ταινίας – με τον ήρωα εκτός πολιτικής και με ειδυλλιακή για όλους μας έκβαση χωρίς την εισβολή στο Ιράκ κι ό,τι ακολούθησε ίσαμε σήμερα. Μια ονειροπόληση του αινιγματικού μαλαγάνα με το χάρισμα της πειθούς – Stealth μπροστά στον Πρώτο Πολίτη. Μια στο-ύφος-του-Σαίξπηρ στιχομυθία σε ιαμβικό πεντάμετρο του μακβεθικού ανδρόγυνου ως παροδική παρωδική φαντασία. Μια anchorwoman που μεταδίδει γεγονότα του ρεζουμέ. Πραγματικά τηλετεκμήρια απ’ το κυνηγετικό ατύχημα με δράστη τον VIP και θύμα κακομοίρη επαρχιώτη που ζητάει συγγνώμη γιατί πυροβολήθηκε(!), πιο εύγλωττα για τις παντοειδείς ανισότητες και πιο πετυχημένα από ψευδοντοκιμαντέρ. Μια δημοσκοπική ομάδα εστίασης που καταθέτει απόψεις για τα πραχθέντα από τον Υπο-Πλανητάρχη, προτού με κάποιον τρόπο της τη βγει το «Fast and the Furious».

Τέτοιοι δημόσιοι λειτουργοί είναι όχι πολύ γελοίοι αλλά πολύ κακούργοι κι εμείς μπορεί όχι τόσο κακούργοι αλλά πιο γελοίοι, σα να λέει ο ΜακΚέι ακριβώς εκεί, στο τέλος, κρατώντας ψιλοαπογοητευτικά πισινή απέναντι στην εγγυημένη κατηγορία περί φιλελευθερισμού, αλλά εκφράζοντας ψιλοδεξιοτεχνικά το zeitgeist της διαίρεσης και της αποβλάκωσης του έθνους του. Επειδή εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα, έχει πει ο Τσέινι του λίγο νωρίτερα, καρφώνοντας (#diplhs) για πρώτη φορά ανφάς και σαν άλλος θείος Σαμ εμάς τους θεατές σε μια υπερασπιστική αποστροφή αυτοαποθέωσης. Ο μόνος πραγματικός προϊστάμενός του, ο πρώην (και νυν και αεί) σκετσαδόρος που έγινε auteur και τον ξετίναξε στα όρια της συνωμοσιακής και σκανδαλοθηρικής λασπολογίας, σ’ ένα «Φαρενάιτ 9/11» όπως θα το χτύπαγε ο Όλιβερ Στόουν (ο μοντέρ του στα ‘90s, Χανκ Κόργουιν, υπογράφει τις τέλειες κοπές) του «W» με διάθεση ευθυμίας και τα… μέσα τού «The Daily Show», πάει Πειθαρχικό για κάμποσα ατοπήματα: επινοήσεις κατ’ ιδίαν στιγμών που βαφτίζονται «γεγονότα», μια κεντροσιλουέτα αυθαίρετα πουλημένη ως αλεξικέραυνο των φονταμενταλιστικών ισλαμικών δεινών της υφηλίου, τη βολική απόκρυψη της υποβάθμισης του Ντίκ-αρου κατά τη δεύτερη θητεία του επειδή κόντρα στον Λευκό Οίκο πήρε θέση ανοιχτά υπέρ των γάμων των ομοφύλων.

Αυτή ακριβώς η agenda, μ’ ένα ωραίο αντιθετικό αντίκρυσμα επεισοδίων, προσφέρει στο πλαίσιο του στόρι την παράσταση νίκης της σκιαγράφησης του εστιακού σχίσματος «αξιώματα ή αρχές;», ενόσω ο Τσέινι ως μέλος των Ρεπουμπλικανών είναι απλώς ο καταφερτζής και εξυπηρετητής συμφερόντων, της φαμίλιας του ή κεφαλαιωδέστερων, ανέκφραστος Διάβολος σαπιοκοιλιάς και με κοστούμι επί της Γης. Σ’ αυτόν τον τομέα, των bureaus, αδύνατον να καθαιρέσεις στελεχικές σεκάνς όπως της συγκρότησης του κονκλαβίου εμπίστων ή την… πιο κρίσιμη ώρα τού νευρικού παιξίματος του ποδιού του Ρόκγουελ (ο οποίος κατορθώνει να κάνει συμπαθή και με δόσεις ευφυίας τον εκνευριστικότερα βλακωδέστερο President των τελευταίων δεκαετιών, με τη σκηνή του δολώματος της πρότασης συνεργασίας σαν βγαλμένη από heist movie). Πολύτιμοι καρεκλοκένταυροι το αντιστικτικό της θυμηδίας κλασικίζον score του Νίκολας Μπρίτελ και το υπόλοιπο ensemble: προσέξτε συγκεκριμένα πώς ο Καρέλ ως Φλαμπουράρης σκόπιμα περνάει όλο και πιο απαρατήρητος παρότι η συμβολή του στο πατιρντί μεγεθύνεται, πώς η Άνταμς παραπέμπει ταυτόχρονα στο «The Master» και στη «Δυναστεία», πώς ο «American Psycho» εξαφανίζεται στον ρόλο κατά τον τρόπο που η προσθετική (υπολειπόμενη, πάντως, ενός φετινού ο-Τσώρτσιλ-του-Όλντμαν) σταδιακά εξαφανίζει το γνώριμο physique του και οι γωνίες του φακού το να αναγνώσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα, την καρδιά του. Αυτή νομίζει ότι μας την έδειξε με φαλκιδεύσεις ο ΜακΚέι. Το έκθετο καθεστώς, που εξέθρεψε κι αυτήν κι άλλων ομοίων τού Mr. Κανάγια τόσο άρρωστα, και τα ξεχωριστά του αστειάκια τον έσωσαν απ’ τη διαγραφή. «I Like to Live in America» τραγουδάνε και τα κορίτσια του «West Side Story» στο τελείωμα. Απ’ όπου μπορούμε αρπάζουμε. Κι αυτό vice είναι κι έχει τις χάρες του…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Πιο κατανοητό και πιο φινιρισμένο από «Το Μεγάλο Σορτάρισμα», θα αρέσει στο κοινό των συμπαθούντων το τελευταίο αλλά ίσως φανεί πιο σαπουνόπερα στους κουλτουριάρηδες και πιο… Ράδιο Αρβύλα στους ενημερωμένους επάνω στο θέμα. Οι ρέποντες προς το συνοφρυωμένο πιθανόν να το βρουν ιδιόρρυθμα χαχαχούχα και οι του εμπορικού ελλειμματικά διασκεδαστικό. Μονοκούκι για τους επαΐοντες του εξωτερικού δελτίου. Καθόλου δαγκωτό για τους κάτω των 15.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.