του Νίκου Παλάτου

Δίχως να υπολογίσουμε τις σκόρπιες εμφανίσεις του Πίτερ Πάρκερ στον κόσμο των «Avengers», αυτή είναι η έβδομη φορά κατά τον αιώνα τούτο που οι περιπέτειες του Spider-Man μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη. Η τεράστια διαφορά του παρόντος αραχνοσύμπαντος από όλα τα προηγούμενα, φυσικά, είναι πως η νέα του εκδοχή είναι animated, γεγονός που κατά κάποιον τρόπο τη φέρνει πολύ πιο κοντά στις ρίζες των αυθεντικών χάρτινων comics, λειτουργώντας θεωρητικά και σαν επανεκκίνηση των ιστοριών του Ανθρώπου Αράχνης. Πόσες, όμως, επανεκκινήσεις μπορούν να γίνουν πια στην ίδια ιστορία; Ακριβώς το ίδιο δεν είχε φροντίσει να κάνει μόλις πέρσι το «Spider-Man: Επιστροφή στον Τόπο του» και λίγα χρόνια πριν από αυτό το «The Amazing Spider-Man» (2012); Το γεγονός πως τούτο το φιλμ είναι animated λίγη σημασία έχει ως προς τη συγκεκριμένη παράμετρο, καθώς εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που φλερτάρει με την παρωδία, όπως η «Ταινία Lego Batman» (2017), αλλά με ένα έργο που ελάχιστα διαφέρει ως προς το ύφος του από την πλειονότητα των πρόσφατων παραγωγών της Marvel. Υπό αυτό το πρίσμα, δε, το υπερηρωικό «μπούκωμα» καλά κρατεί, καθώς στη βεβαιότητα πως και για τούτο θα υπάρχουν sequels, prequels και δεν συμμαζεύεται, με έλουσε κρύος ιδρώτας. Από την άλλη, όμως, οφείλω να παραδεχτώ πως όποιος βουτήξει μέσα στο «Αραχνο-Σύμπαν» τούτο (στην original αγγλόφωνη εκδοχή του, τουλάχιστον), θα περάσει ένα αρκούντως διασκεδαστικό δίωρο κι ας νιώθει (όπως κι εγώ) μπουχτισμένος πλέον με τους superheroes, τους μοχθηρούς κακούς και το ανάλαφρο χαβαλεδιάρικο χιουμοράκι τους.

«Βρίσκω πάντα έναν τρόπο να επιστρέφω», λέει με σαρκασμό ο Πίτερ Πάρκερ στο ξεκίνημα, πριν γίνει αντιληπτό πως ο νέος (ουσιαστικά) Spider-Man είναι ένας πανέξυπνος Afro-Latin μαθητής ονόματι Μάιλς Μοράλες (για να μην λέμε μόνο για το α λα Disney diversity, δηλαδή), ο οποίος ζει στο σύγχρονο Μπρούκλιν, είναι άνετος τύπος και πολύ αγαπητός στους φίλους του, επειδή όμως έχει αναγκαστεί από τους γονείς του να μεταπηδήσει σε κυριλέ σχολείο, όπου θα μπορέσει να ξεδιπλώσει πιο εύκολα το ταλέντο του, «σκοτώνει» την ώρα του κάνοντας παρέα με τον cool θείο του, Άαρον. Αυτός είναι που θα τον πάει σε εγκαταλελειμμένη στοά του υπόγειου σιδηρόδρομου προκειμένου να ασχοληθεί με το αγαπημένο του hobby, το graffiti. Εκεί θα τον δαγκώσει ραδιενεργή αράχνη και ταυτόχρονα με το άκουσμα της είδησης του θανάτου του Πίτερ Πάρκερ (γεγονός που εύλογα ρίχνει τίτλους τέλους στη δράση του… παλαιού Spider-Man), αποφασίζει να φορέσει το κοστούμι του Ανθρώπου Αράχνης μιας και δεν μοιάζουν να του λείπουν οι ικανότητες, αν και λίγη προπόνηση για τον νέο του ρόλο θα τη χρειαστεί.

Σε ρόλο coach εμφανίζεται ένας όχι ακριβώς αδάμαστος Πίτερ, ο οποίος ασφαλώς και δεν ανασταίνεται από τους νεκρούς (αν και δεν αποκλείεται αυτό να γίνει προσεχώς…), αλλά έρχεται με εμφανώς περιττά κιλά από μια παράλληλη διάσταση (σε μια πλοκή που θυμίζει κάπως το τηλεοπτικό «Fringe»), με σκοπό μεταξύ άλλων να σταματήσει τον μεγιστάνα Γουίλσον «Kingpin» Φισκ, που προσπαθώντας να βάλει σε λειτουργία μηχάνημα το οποίο θα του επιτρέπει ταξίδια σε άλλα σύμπαντα, απειλεί να διαλύσει τα πάντα. Μαζί με αυτόν τον ελαφρώς βαριεστημένου mentalité Πίτερ Πάρκερ, σκάνε μύτη για βοήθεια από τα διάφορα άλλα «Αραχνο-Σύμπαντα» του τίτλου, εναλλακτικές (και αν μη τι άλλο πρωτότυπες) εκδοχές του Spider-Man, προεξάρχοντος του… ασπρόμαυρου Spider-Noir (ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σε ήρωα του Ντάσιελ Χάμετ εάν είχε υποφέρει το τσίμπημα ραδιενεργούς αράχνης), με όλη την ετερόκλητη αραχνοπαρέα να έχει αποκτήσει κάποιες super δυνάμεις.

Η animated φόρμα του φιλμ παρέχει τη δυνατότητα για μια εξερεύνηση των δυνατοτήτων των υπερηρώων και των αντίστοιχων αναπόφευκτων μαχών τους με τους κακούς της υπόθεσης, σε ένα επίπεδο που οι live action εκδοχές της Marvel δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να φτάσουν. Από την τέρμα καρικατουρίστικα σκιτσαρισμένη εκδοχή του αδίστακτου καπιταλιστή Kingpin, μέχρι το ψυχεδελικό χάσιμο της τελικής αναμέτρησης που μοιάζει να λαμβάνει χώρα σε κινούμενο με ταχύτητα τρένου καλειδοσκόπιο, η δουλειά που έχει γίνει θυμίζει ενίοτε ξεφύλλισμα comic album, με τα χαρακτηριστικά pop-art strip και τα σχετικά επιφωνήματα που συνοδεύουν μπουνιές και κλωτσιές να εμφανίζονται κάθε τόσο επί της οθόνης. Ο δε νεαρός Spider-Man δεν αναλαμβάνει υπερηρωικά καθήκοντα εξαιτίας μιας προσωπικής τραγωδίας (αν και ο θείος Μπεν ως συνήθως πεθαίνει, αυτό όμως αφορά άλλον Spider-Man και όχι εκείνον που μας απασχολεί εδώ!), αλλά περισσότερο για λόγους εφηβικής ανασφάλειας και περιέργειας.

Από την άλλη, κάπου μοιάζει σαν το βάρος να έχει πέσει στην αναβίωση μιας retro αισθητικής που θα συγκινήσει τη fan base, με αναφορές ακόμη και στα Looney Tunes (μέσω του φοβερού και τρομερού Spider-Ham ονόματι Πίτερ… Πόρκερ), που σε συνδυασμό με την προσπάθεια για όσο το δυνατόν περισσότερες «ψαγμένες» ατάκες οι οποίες θα κινούνται στους δρόμους του «Deadpool» (κάποιες από αυτές είναι εξαιρετικά επιτυχημένες), υπονομεύουν το στόρι, που ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τους στόχους του Kingpin, της Doc Ock και των αρκετών ακόμα κακών που κάνουν πέρασμα, είναι ασύνδετο. Η ουσιαστική απουσία της Μέρι Τζέιν από την πλοκή αφαιρεί πολλά από τον γνώριμο συναισθηματικό κόσμο του Πίτερ Πάρκερ όπως τον παρουσίασε στην τριλογία του ο Σαμ Ρέιμι, σε μια επιλογή που μάλλον ξενίζει και έρχεται σε αντίθεση με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της επιστροφής στο «χαρτί τετραχρωμίας». Εκεί ακριβώς που πηγαίνει η («κρυφή») σεκάνς μετά τους τίτλους τέλους, δηλαδή, η αθωότητα της οποίας καπελώνεται από το μοντέρνου ύφους χιούμορ που λανσάρει εσχάτως η Marvel.