της Βικτωρίας Μιχαήλ

«Καλωσήλθες στους νέους πολέμους», ακούγεται κάποια στιγμή πρώιμα, σ’ ένα (με θα-το-ζηλέψει-ο-Όλιβερ-Στόουν υπερμοντάζ εν πολλοίς αρχειακού οπτικοακουστικού υλικού) ταχύρρυθμο μάθημα ιστορίας της κρυπτοεπεμβατικής μικροπολιτικής των ΗΠΑ cum ψυχολογικού profiling εργοβιογραφικό του νευρικού ιδιοφυούς παλικαρά απ’ τα μικράτα του cum brief περί του raison d’être των ομάδων όπως αυτή της οποίας ηγείται ο εν λόγω. Βαρύγδουπα απατηλή δήλωση. Νέο δεν μπορεί να είναι ένα φύλλο πορείας από κοινού για τον Αρχών κυβερνοεφιάλτη παρακολούθησης που μας πρωτοσύστησε το «Δημόσιος Κίνδυνος» και έντυσε στα χακί πιο πρόσφατα το «Αόρατος Εχθρός», εδώ στη νιοστή των γκαζιών, και για το πάω-ανθρώπινο φορτίο-με-χίλια-ζόρια-από-το-σημείο-Α-στο-σημείο-Β που μας ταλαιπώρησε απ’ το «16 Τετράγωνα» μέσω του «Κρησφύγετου» ώς «Το Λονδίνο Έπεσε», εδώ σε φόντο κι εναντίον «κακών» της ΝΑ Ασίας. Το ζήτημα είναι: με αισθητά κάτι από (και στην εποχή κατά την οποία σκοτώνει καλλιτεχνικά κι εισπρακτικά για έκτη συναπτή φορά) το «Επικίνδυνες Αποστολές», μια τέτοια επανεπιστράτευση μπορεί τουλάχιστον να κρατήσει ζωντανή τη συνεργασία και το δημιουργικό όραμα (εδώ, δικαίως, γελάνε) της διόπτρας των Μπεργκ και Γουόλμπεργκ στην τέταρτη op τους;

Τα ‘χουμε ματαπεί εξαντλητικά για τον Μπεργκ, προσωπικά με αφορμή το «Deepwater Horizon», αλλά, ω της εκπλήξεως, εδώ αρκετά απ’ τα δεδομένα αποστατούν, αρχικά ενθαρρυντικά. Πρόκειται για την πρώτη απ’ τη «Ναυμαχία» δουλειά του που δεν δραματοποιεί ένα πραγματικό περιστατικό. Για το παρθενικό σενάριο της παινεμένης, για τα σε ΟΥΚάδικο ή CIAτζίδικο διάκοσμο αλλά κοφτερού ανθρώπινου angle μυθιστορήματά της, Λία Κάρπεντερ. Και για το πρώτο «κοστούμι» στο οποίο ο Μάρκι Μαρκ δείχνει με το καλημέρα να ξυπνάει από τον same all λήθαργο της μάσκας ύπνου που φοράει στο εκάστοτε μούτρο της περσόνας του, για να ξαναποκτήσει αρκετή από τη σπίντα, που άδικα μας είχε κάνει να πρωτοελπίσουμε σε δαύτον ως ηθοποιό γκάμας, του σκορσεζικού «Ο Πληροφοριοδότης». Η τρόικα των συντελεστών ενώνει όπλα αρχικά δυναμικά για την… υπόθεση, που προκαλεί την (σε αφηγηματικές σφήνες) σε ανωτέρους αναδρομική αναφορά τού χαρισματικού λόγω της ΔΕΠΥ του (!) επικεφαλής των εμπλεκομένων, του χειρισμού αυτομολήσαντος σχιστομάτη μπασκίνα, φαινομενικά ψευδόμενης πηγής τους στο ψάξιμο καισίου στη γύρα. Ο τυπάς έχει μπουκάρει στην πρεσβεία στην (ανύπαρκτη πρωτεύουσα, λες και πρόκειται για sci-fi, η πρώτη άσφαιρη βολή) Ιντοκάρ Σίτι για να παζαρέψει κρυπτογραφημένο και με deadline λογισμικό, το οποίο αποκαλύπτει πού βρίσκεται το ραδιενεργό υλικό, με την άμεση μεταφορά του στα States. Το ΥΠΕΞ τού προδότη τον θέλει πάση θυσία πίσω και κατά την επιχείρηση μεταγωγής του στο αεροσκάφος της φυγάδευσης, 22 μίλια μακρύτερα και με τη συνδρομή χακεράδικης δράκας επιτήρησης (μέσω δορυφόρων, drones και CCTV), θα κάνει τα πάντα όλα γι’ αυτό. Και κάποιοι άλλοι παρακολουθούν αθέατα ό,τι συμβαίνει, όμως. Προηγούμενη αποστολή των επιλέκτων, μπούκα σε γιάφκα και ψυχρό «φύτεμα» Ρώσων πληροφορικάριων – «αστακών» σε US έδαφος, η ουβερτούρα της ιστορίας, τι ρόλο μπορεί να βαράει;

«Βαράει» είναι ο σωστός κωδικός, καθώς την πρόζα που σπάει κόκαλα (με φορέα συνήθως τον φαιάς ουσίας & λέγειν Λέκτερ και μισθοφορικών προσόντων Μπορν chief) και τον αντιηρωικό κυνισμό απέναντι στους μη αδειοδοτημένους stealthy μηχανισμούς της νέας τεχνολογίας και της νέας τάξης πραγμάτων («ασχολούνται με έναν ανώτερης μορφής πατριωτισμό, είναι ‘φαντάσματα’») δια χειρός Κάρπεντερ, εν προόδω αντιπαλεύουν μπαμπέσικα η συγγραφική φύση της, το producers’ cut και τα οκτάνια. Η κυρία στην πένα, με απηχήσεις Σουν Τζου, χτυπά καυστικά από τα μέσα τις άτυπες υπερεξουσίες του αμοραλιστικού «παράγοντα» στον πρώην Τρίτο Κόσμο, όταν πρωτοαστοχεί, όχι τόσο με μια τραβηγμένα staged σκηνή διακωμωδητική της διεθνούς διπλωματίας της διαπλοκής (ο λεβέντης μας «παίζει» με μια ντόπια οικονομική εγκληματία που ζητάει συνδρομή σε ασυλία), όσο επενδύοντας αποκλειστικά τη μάνα (#diplhs) του πρακτορικού λόχου, την Κόαν που επιδεικνύει διαμέτρημα μεγαλύτερο της «σιλουέτας», με μια επί προσωπικού ματαίωση που θα βρούμε μπροστά μας άνευ λόγου μελοδραματικά φτηνά και στα πεταχτά επικλητικά στην κορύφωση. Στις απαιτήσεις των παραγωγών, δηλαδή των Μπεργκ-Γουόλμπεργκ, φαίνεται να οφείλεται και η δραματουργική… εκτέλεση συνιστωσών, όπως ένα τικ διαλογισμού (που ξεγελάει ακόμη και το test αλήθειας, άμα λάχει) και το γιατί πρέπει να φοράει χειροπέδες ένα άτομο που δεν θέλει να το σκάσει από σένα αλλά τη βοήθειά σου, ειδικά ενώ σας την πέφτουν από μηχανόβιοι μέχρι ρουκετοβόλα.

Η απάντηση είναι, βέβαια, «για να σακατέψει κοσμάκη ακόμη πιο θεαματικά ο Ίκο Ουγουάις». Το να βάζουν κάτω από ένα σημείο και μετά το γράμμα και το πνεύμα της Κάρπεντερ, τα οποία περιποιούν τιμή στον Γουόλμπεργκ… τρανσφορμάροντας το σύνηθες φρασάρισμα και τύπο του («Σταμάτα τον μονόλογο, διπολικό κάθαρμα!», του φωνάζει μες στον χαμό ένας συνεργάτης του), οι χορογραφίες σωματικής βίας της αποκάλυψης του «Επιχείρηση Χάος» είναι όχι απλώς συγχωρητέο αλλά και σοβαρός λόγος για ντου στην αίθουσα αν είσαι φίλος των ΜΑ. Αλλά ανόθευτη αδρεναλίνη όπως το δύο εναντίον ενός στο ιατρείο, τα μαπίδια στο ανατιναγμένο καφέ και το σας-δέρνω-και-τους-τρεις στο γκαράζ δεν θα βρείτε σχεδόν πουθενά αλλού – παρά τις εν πολλοίς φυσικές καταδιωκτικές εξτραβαγκάντζες πυρίτιδας που το στιλάκι του Μπεργκ ξέρει πια πώς να σου χώνει, αφής στιγμής το κατασκοπικό στήσιμο της ίντριγκας δώσει τη θέση του στο αστικό action μπομπάτης επιβίωσης ενώ έχει αρχίσει να ξανατρέχει και το ψηφιακού Μεγάλου Αδελφού επικουρικό. Οι πολύ σκληροί για να πεθάνουν του παρεακίου δεν το κάνουν προτού πάρουν όσο εξωφρενικά περισσότερους αντιπάλους μαζί τους μπορούν, ένα κοριτσάκι επί μακρόν αυτόπτις αιματοχυσίας γίνεται το πρόσωπο του και καλά εναντίον της βίας σχολίου μιας ταινίας που «νοιάζεται», οι μεν και οι δε κατά τ’ άλλα μυστικοί έχουν ξεμπροστιαστεί στα μήκη και στα πλάτη μιας μητρόπολης την οποία έχουν κάνει σμπαράλια ως κράτος εν κράτει χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Όντως, αυτή είναι ίσως η πιο ρυθμικά φαντασμαγορική ταινία του διδύμου μέχρι σήμερα. Αλλά πόση σημασία έχει απ’ τη στιγμή που δείχνουν εκ νέου… αναλώσιμοι;

Η Ράουζι, που είδατε στους τελευταίους καλή ώρα τέτοιους του Σλάι, με σιγαστήρα περνάει και δεν ακουμπάει παρά σαν cascadeur με κάποιες ατάκες και Ούζι, ο περαστικός Κίνεϊ ως προσωπάρχης του επιτόπιου bureau μένει στη μνήμη περισσότερο απ’ ότι ο standard Μάλκοβιτς, όσο για την ανατροπή, μέσω του «σκασίματος» του πραγματικού προσώπου και των κρυφών κινήτρων ενός εκ των νοματαίων, δεν την υποψιάζεσαι, τουλάχιστον στις ακριβείς ή πλήρεις διαστάσεις της, αλλά το γιατί έγινε όλη αυτή η μανούρα δεν το υπερασπίζεται με τίποτα. Φταίχτης, πιο πολύ κι απ’ την Κάρπεντερ, φαίνεται να είναι κι εδώ άλλος. Το ανερυθρίαστο, απογοητευτικό cliffhanger τέλος (με τρία βασικά πρόσωπα να αφήνουν τα… κεφάλαιά τους ανοιχτά), που προεξοφλεί τη συνέχεια μιας ήδη ανακοινωμένης τριλογίας. Kαι που αφενός γλιτώνει τους Μπεργκ και Γουόλμπεργκ απ’ το να μαζέψουν σαν σωστοί επαγγελματίες τους κάλυκες της μυθοπλασίας, αφετέρου τους εκθέτει, εξόν ως πρόθυμα υποχείρια των powers that be τις οποίες υποτίθεται ότι μόνο εν μέρει (αυτά τα κουμάσια και τα αίσχη τους μας εξασφαλίζουν την ειρήνη, σα να λέει) καταγγέλλουν, ως καταϊδρωμένα copycat του Ίθαν Χαντ (στο πιο insider στα του θείου Σαμ) κομάντα, που τα κάνουν όλα και συμφέρουν – έχουν ρίξει κάθετα κασέ και budget, πλέον. «Ego is not your amigo», νουθετεί σε κάποια δόση ο μάγκας τον αιχμάλωτό του. «Στα μούτρα σου», θα ήταν το δικό μου intel…