του Νίκου Παλάτου

Μπορεί να αισθάνεται μέχρι και… πικρά αδικημένος από την ελληνική διανομή ο Φρανκ Ντιμπόσκ. Γάλλος ηθοποιός με πλήθος εμφανίσεων σε ταινίες που μοιάζουν να είναι ταμάμ για την ντόπια θερινή κινηματογραφική σεζόν (έτσι όπως έχει καταντήσει, δηλαδή…), από τις οποίες (ευτυχώς) έχουμε δει ουσιαστικά μόνο το «Δύο Σεφ για μια Γυναίκα» (2015). Σεναριογράφος επίσης στις περισσότερες από αυτές, πλέον δε και σκηνοθέτης, καθώς με το καινούργιο του φιλμ στέκεται για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα. Ποτέ δεν είναι αργά για να αποκατασταθεί μια «αδικία», ιδού λοιπόν ο πολυτάλαντος Ντιμπόσκ (δηλαδή πιο έξυπνος είναι ο Ντανί Μπουν, που η τύχη τα έφερε να τον συναγωνίζεται αυτή την εβδομάδα στα ταμεία της χώρας;), που ντεμπουτάροντας στον διττό ρόλο τού πρωταγωνιστή και auteur, συστήνεται στο εγχώριο κοινό της nouvelle comédie française με έναν τρόπο που αφενός προσφέρει στεναγμούς ανακούφισης για το άκυρο που έτρωγε τόσα χρόνια, αφετέρου γεννά ερωτήματα περί του τι ακριβώς άλλαξε στο στυλ του και τούτο εδώ (σε αντίθεση με τα προηγούμενα) κρίθηκε «κατάλληλο» (σαρκασμός) για έξοδο στις αίθουσες.

Ο Ζοσλέν είναι διευθυντής σε μεγάλη εταιρεία αθλητικού εξοπλισμού, sportif τύπος μιας και τρέχει σε μαραθωνίους, εκ πεποιθήσεως εργένης που το μάτι του παίζει διαρκώς και άνετος οικονομικά, μιας και διαθέτει χλιδάτο αμάξι και hi-tech σπιταρόνα με όλα τα confort. Όταν η μητέρα του με την οποία είχε κάκιστες σχέσεις (για λόγους που ουδέποτε μαθαίνουμε) πεθαίνει, επισκέπτεται μετά από καιρό το πατρικό του σπίτι και ευρισκόμενος σε νοσταλγική διάθεση κάθεται στο αναπηρικό αμαξίδιο της μακαρίτισσας, με αποτέλεσμα η μπουκιά και συγχώριο νεοφερμένη γειτόνισσα, που κατά διαβολική σύμπτωση τυγχάνει να φροντίζει άτομα με ειδικές ανάγκες, να τον περάσει για ανάπηρο! Ο ίδιος δεν κάνει απολύτως τίποτα για να της διαλύσει την εντύπωση, θεωρώντας πως έχει καμακώσει την πιο εύκολη ζαργάνα της καριέρας του, το πράγμα όμως περιπλέκεται όταν συστήνεται με τη μεγάλη της αδελφή, Φλοράνς, η οποία είναι… στ’ αλήθεια ανάπηρη. Όσο, μάλιστα, γνωρίζεται περισσότερο μ’ αυτήν, τόσο μεγαλώνει η εκτίμησή του για το σθένος με το οποίο αντιμετωπίζει την κατάστασή της (αθλήτρια του tennis και βιολονίστρια, μεταξύ άλλων), γεγονός που κάνει την παραδοχή τής ανύπαρκτης αναπηρίας του να μοιάζει αδύνατη, αφού τα αισθήματα αρχίζουν να είναι αμοιβαία. Συνεχίζει, λοιπόν, να παίζει το ίδιο βιολί με τη Φλοράνς, ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα που (όταν έρθει και καλά) κάπως θα μετριάσει την ντροπιαστικά άβολη στιγμή της αποκάλυψης της «απάτης» του.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το χιούμορ των διαλόγων και των καταστάσεων δεν συντελείται κανένα απολύτως θαύμα εδώ, καθώς το σενάριο κινείται στα γνωστά τού εκτός τόπου και χρόνου όλων σχεδόν των πρόσφατων γαλλικών παραγωγών του είδους. Το θαύμα, λοιπόν, το οποίο εναγωνίως περιμένει ο Ζοσλέν επαφίεται στην καλή διάθεση της… Παναγίας της Λούρδης, σε μια κλιμάκωση που σε κάνει να αναρωτιέσαι από τι είδους θαύματα άντλησαν έμπνευση οι γραφιάδες. Μέχρι, όμως, να φτάσουμε στο road trip στα Πυρηναία, ο Ζοσλέν έχει θαυμάσει τη Φλοράνς να θριαμβεύει στα tennis courts, την έχει ακολουθήσει κατά λάθος εξεπίτηδες στην Πράγα για να τη δει να παίζει στην Opera της πόλης με την ορχήστρα της, έχει βρεθεί μαζί της σε ρομαντικό tête-à-tête σε κυριλέ restaurant υπό το φως των κεριών, σε μια σεκάνς που εξελίσσεται σε τέρμα σουρεάλ φάση του τύπου «μάγκες πάμε στα μπουζούκια και ρίχνουμε άμα λάχει και καμιά πενιά» και την έχει ξεναγήσει στη χλίδα του σπιτιού του μετά βουτιάς σε πισίνα, σε μια σκηνή που κάποιος πρέπει να τη δει για να την πιστέψει.

Σκοπός του Ντιμπόσκ με όλα αυτά υποθέτω πως είναι να δηλώσει ότι ο πραγματικά ανάπηρος δεν είναι αυτός που έχει καθηλωθεί σε ένα αμαξίδιο, αλλά εκείνος που στερείται συναισθημάτων, όπως ο ήρωάς του στην προκειμένη. Η κατάθεσή του αυτή γίνεται με έναν αφόρητα γλυκανάλατο τρόπο που αποτυγχάνει σε όλους τους τομείς, αφού η πορεία του στους δρόμους τόσο της αισθηματικής κομεντί όσο και της λαϊκής κωμωδίας εκτροχιάζονται πιο άτσαλα και από το «καροτσάκι» τού άμαθου στον χειρισμό του Ζοσλέν. Η γραμματέας του που τον ζαχαρώνει χρόνια τώρα σαν άλλη Μανιπένι αλλά δεν βρίσκει το θάρρος να του το πει και ο εκ των ων ουκ άνευ πια στις ανάλαφρες tricolore παραγωγές gay φίλος του, γιατρός που τον κουράρει σωματικά αλλά και ψυχολογικά, προσθέτουν πινελιές απύθμενης ελαφρότητας που, όσο έμπειρος κι αν είσαι πλέον με τα κάθε λογής «ευρήματα» του genre, πετυχαίνουν να σε εκπλήττουν. Δεν ξέρω εάν αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως κάποιου είδους επιτυχία, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι που στα χέρια κάποιων σαν τους αδελφούς Φαρέλι (της καλής τους εποχής) θα μπορούσε να γίνει μια εκτός ορίων κανιβαλιστική κομεντί – κι εδώ παρουσιάζεται αντ’ αυτού ως ακόμη μια γαλλική, νερόβραστη σούπα, από αυτές που τρώμε συνεχώς τα τελευταία καλοκαίρια. Εκτός εάν ακραία αστείο χιούμορ θεωρείται η σκηνή του εστιατορίου με την για κάποιο λόγο αθέατη drag queen (η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά), οπότε πάω πάσο.