της Βικτωρίας Μιχαήλ

«Παιδάκι μου, τι περίμενες;», αναρωτήθηκα εκ των υστέρων. Έλα μου, ντε. Ο άνθρωπος που γύρισε «Το Κυνήγι των Χαμένων Βελανιδιών» θα μπορούσε στο καπάκι να έχει φτιάξει κάτι αξιοσημείωτο, αυτή τη φορά μάλιστα αναλαμβάνοντας και το σενάριο; Δυσκολάκι. Δεν φανταζόμουν ότι παράλληλα θα δω και τόσο δάνειο, όμως. Φταίνε είτε οι ειδολογικές αναφορές με τις οποίες μεγάλωσε και οι οποίες εξακολουθούν να καθοδηγούν τα γούστα του κοινού και τα αποτελέσματα των ταμείων, είτε ο παραγωγός της σειράς του «Shrek», greenlighter ενός πονήματος εμφορούμενου από παρεμφερές πνεύμα ανατροπής των κλασικών παραμυθιών που εδώ αποτελούν την ίδια την πρώτη ύλη συχνά κατ’ όνομα, για το «ανακατεμένος ο ερχόμενος» των κλεψιών που, πλάι στο κάτω του μετρίου τεχνικό και καλλιτεχνικό… επίπεδο που διακρίνει το αποτέλεσμα, κατεβάζει έτι περαιτέρω τον πήχη.

Η Disney θα πρέπει να είναι κατά κύριο λόγο η θιγμένη (ή χαιρέκακα ικανοποιημένη, λαμβανομένης υπόψιν της αποτυχίας). Δεν είναι μόνο το παιχνίδι με τις… μορφές που έφτιαξαν το όνομα της πρωτεργάτισσας του κινούμενου σχεδίου: εκάστη από τις Σταχτοπούτα (σπαστικιά) – Χιονάτη (μυγιάγγιχτη) – Ωραία Κοιμωμένη (υπναρού) αρραβωνιάρα του ίδιου γόη, το κρυπτοταυτοτήτων road movie γαλαζοαίματων ανδραγαθημάτων ως κάτι μεταξύ του «Μαλλιά Κουβάρια» και του «Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος», μια λάμια που εκτός της αντιηρωίδας του classic της κολλητής των επτά νάνων ανακαλεί και την ενσάρκωσή της στο «Maleficent», μια φυλή πρωτόγονα φαγανών αμαζόνων με κάτι από «Coco» στα χρώματα των Να’βι του «Avatar». Έχοντας εξάλλου βγει από ή θητεύσει στον τηλεοπτικό 00s στάβλο του θείου Γουόλτ, η Ντέμι Λοβάτο και ο Γουίλμερ Βαλντεράμα αντίστοιχα, ένα και στη ζωή, αναλαμβάνουν να σπικάρουν το κεντρικό ζεύγος. Θα μου πείτε ότι τους γλιτώνετε χάρη στη μεταγλώττιση. Θα σας πω ότι η δις είναι εκτελέστρια (#diplhs) παραγωγός του soundtrack και αυτουργός ενός από τα τραγούδια – αυτό,  στην original γλώσσα του όπως και όλα τα υπόλοιπα (από Αβρίλ Λαβίν μέχρι Στιβ Αόκι), δεν το γλιτώνετε με τίποτα!

Σ’ αυτόν τον τομέα, χάρη σε μια σύνθεση της πανταχού παρούσας Sia, χρωστάει σε κάποιον βαθμό την poetry-in-motion της η αισθητικά και αφηγηματικά συμπαγέστερη σεκάνς, του άσματος – προφητείας της τυφλομάντισσας των άγριων Ματίλιχα. Είναι ένα… music video που θα γούσταραν ακόμα κι ο Τιμ Μπέρτον κι η Pixar, κι αυτό καθιστά ακόμη απογητευτικότερη την ανικανότητα του Βενοκούρ να ξεπεράσει στοιχειωδώς τον σκόπελο του έτερου στημένου κλιπίστικα mini «μιούζικαλ», ενός μόνο-στα-όνειρα-μπορώ-να-σε-αγγίζω ντουέτου των άρρητα καψουρεμένων συνοδοιπόρων, όπου και μονταζιακά χάνονται τ’ αυγά και τα πασχάλια. Σκηνοθετικά το βάρος έχει δοθεί στο να αποκτήσει ρυθμό το CGI-λίκι των τριών set-piece δράσης (του tribal κατορθώματος προηγείται μια κινδυνώδης ουρανοδρομία και ένα γιγάντιο πέτρινο τέρας, σαν απ’ το «Νώε» αλλά ζωγραφιστό ένα πράγμα, ολοκληρώνει το πρώτο σκέλος τής δοκιμασίας του ωραιοπαθούς διαδόχου), αλλά η απουσία διευθυντή φωτογραφίας «φωνάζει» στα διόλου αέρινα καδραρισμένα ρέστα σούξου μούξου, που ιδίως σε διάκοσμο πολιτείας και παλατιού γειώνονται ανεπιθύμητα ακόμη περισσότερο από το κέρινης κούκλας εφέ στην υφή των ανθρώπινων characters.

Στο κομμάτι του γραψίματος, ο Βενοκούρ εκκινεί από την όχι αμελητέα σύλληψη του να αντιστρέψει ρεφορμιστικά το πρότυπο του λεγάμενου (το μοναδικό χάρισμά του, η καλλονή, είναι κυριολεκτικά κατάρα για την επικράτεια), βάζοντας υπό την ίδια ομπρέλα, εκτός του girl power στοιχείου, τα τρία παροιμιώδη, επίσης «πειραγμένα» θηλυκά που η φαλλοκρατική προφορική και γραπτή παράδοση αιώνων ψυχαγωγίας θέλει να σώζονται απ’ αυτόν. Μπορεί να κάνει κάτι με την ιδέα; Όχι. Νύξεις στη δική μας κοινωνία του θεάματος έρχονται καθυστερημένα και πρόχειρα, με την αδέξια σατιρική δις παρουσίαση των τριών ονομαστών υποψηφίων ταιριών εν είδει reality talent show, αφού επί μία και πλέον ώρα δύο απ’ τα πιο δοκιμασμένα μοτίβα τού όποιου «μια φορά κι έναν καιρό», αυτά του «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» και της (έμφυλης, επίσης) πλαστοπροσωπίας, χαλαλίζονται ανεκτά μόνο από μαθητές Δημοτικού. Αυτοί μόνο, επίσης, μπορεί να δεχτούν αδιαμαρτύρητα το κακό συνήθειο της αφήγησης να κάνει λιανά στον θεατή τι αισθάνεται καθείς του κεντροντουέτου, μέσω του αστεϊστικά φιλοσοφείν των ιδίων (ενίοτε με μάταια υπερασπιστικές meta διαθέσεις περί της με επίγνωση χρήσης κοινών τόπων του storytelling) ή των όποτε-τη-θυμάται-το-στόρι εμφανίσεων της σκοταδόψυχης που απεργάζεται το κακό («μια καρδιά φυλακισμένη για τόσα χρόνια δε χρειάζεται πολλά για να ραγίσει», κι έτσι).

Με κάποιους συμπαθητικούς αλλά υποτυπώδεις χαρακτήρες – τσιράκια (το κόκκινο πουλάκι, ο ίππος με κάτι από Ντόλι) ή περαστικούς (ο σερβιτόρος με το αξάν) και την πλοκή να πραγματοποιεί συνήθη για το genre αλλά εδώ λιγότερο του επιθυμητού ομαλά άλματα προς το «και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», περισσότερο κι από τις ευτυχώς λίγες περιστασιακές κρυάδες (έχω μήνες ν’ ακούσω τόσο lame χωρατό όσο το «Είπε παέγια. Κάποτε τα γόνατά μου χύλωσαν σαν παέγια. Καλύτερα να παραγγείλω κεμπάπ»), καθίσταται προφανές ότι κεφαλαιώδες πρόβλημα για το φιλμ αποτελεί το δημογραφικό του κοινού του: θέλει να πιάσει στους teens, στους οποίους όμως θα φανεί αυτοστιγμεί δευτεράντζα, και χάρη στη βαβούρα και το χρωμοπανηγύρι θα κρατήσει ήσυχους τους μπόμπιρες, που όμως δεν θα συλλάβουν τις συνδηλώσεις του. Παρότι δεν κατάλαβα για ποιον λόγο το ονοματάκι Nemeny Neverwish δεν μεταφράστηκε (δεν έβρισκαν κάτι;), η υποχρεωτική ελληνική μπάντα ήχου είναι προσεγμένη – έχει ωστόσο καταντήσει εκνευριστικό να ακούμε συνεχώς τις ίδιες 4-5 φωνές στις εγχώριες version των toon, ειδικά όταν το φυσικό μαλακό ηχόχρωμα και η εξευγενισμένη άρθρωση της doubleur δεν συνάδει καθόλου προς τον ρόλο, της ανωτέρω άραχλης π.χ. Ανακεφαλαιώνοντας, ο γάμος του Χάρι και της Μέγκαν ήταν πιο compelling. Ακόμη ένας τίτλος για υπερβολικά κοινούς θνητούς…