της Βικτωρίας Μιχαήλ

Τώρα που γυρίζει, αυτή πρέπει να είναι η λογική του λουλά του διανομέα. Πιάνεις το εν βρασμώ των καιρών; Έχεις πιθανότητες να σταυρώσεις κάναν πελάτη παραπάνω. Η «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» συμφωνεί επιτέλους στο θέμα της επίσημης ονομασίας της με την Ελλάδα και, κατόπιν αυτού, προσκαλείται να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ; Η αποποινικοποίηση της παραγωγής προϊόντων φαρμακευτικής κάνναβης ψηφίζεται από τη Βουλή μας, expo για το βοτάνι τιγκάρουν από ενδιαφερόμενους, η Αστυνομική Διεύθυνση Καρδίτσας γίνεται ξεφτίλα παρουσιάζοντας ως επιτυχία στον αγώνα κατά των ναρκωτικών την εκρίζωση χιλιάδων δενδρυλλίων κρατικά αδειοδοτημένης φυτείας κλωστικής ποικιλίας του; Όντως, τώρα είναι η καλύτερη στιγμή να βγει στις αίθουσες μια ταινία που απενοχοποιεί την ανακουφιστική χρήση του και, με προέλευση από τα μέρη των κυριολεκτικά πιο αμφιλεγόμενων ομόρων μας, ο Ρωμιός μπορεί να νιώσει οικεία, στο «εδώ είναι Βαλκάνια» πετσί του. Τι κρίμα που η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε. Καθώς, με παρενέργειες διαρκείας, το πλασάρισμα του νέου dealer Σταβρέσκι στην (art-house κιόλας, αυτό κι αν είναι νοθεία…) πιάτσα της μεγάλου μήκους προκαλεί ένα εν πολλοίς cold turkey ολκής – εκτός κι αν γνωρίζεσαι με τη Μαρία Χουάνα και πλάι σ’ εκείνη μπορεί να σε φτιάξει ένα crime ίντριγκας αγοραίο χαρμάνι οικογενειακής αλληλοεπουλωτικής σύσφιγξης στα δύσκολα και δηκτικής εθνοηθογραφίας.

Δικαίως κάτι μου βρώμαγε όταν έτριβα τα μάτια μου με τα δύο καραμπινάτα λάθος ρακόρ στο πρώτο 40λεπτο. Πρώτα το παλικάρι μας συμμετέχει στην έρευνα των σιδηροδρομικών για καρφωμένη καβάντζα ουσιών σε βαγόνι και είναι ο τυχερός που θα τη βρει, με μεγάλη ποσότητα άσπρης να διακρίνεται… πεντακάθαρα σε διαφανή συσκευασία καταχωνιασμένη σε κρύπτη, αλλά αργότερα στο σπίτι του βγάζει κι ανοίγει κλειστή καφέ χαρτοσακούλα με το stash καφεπράσινο και μπόνους μπλε χάπια ecstasy. Μετά τουλουμιάζεται από ανταγωνιστικά καλόπαιδα επιχειρώντας άμαθα να «δώσει» νύχτα το προϊόν, αλλά οι ευάριθμες κι εμφανέστατες πληγές στο πρόσωπό του εξαφανίζονται μέσα σ’ ένα 24ωρο, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Μην τις γιάτρεψε κι αυτές «Του Θεού το Χόρτο», για να θυμίσω το εναλλακτικό hit υδροπονικής οικιακής οικονομίας στη ζούλα που, με κάτι από τα σεκλέτια του «Συνηθισμένοι Άνθρωποι» χωρίς τη μαμά, ψήνει ο Σταβρέσκι; Σε κάθε περίπτωση, η διαρροή στη γειτονιά των θαυματουργών για την υγεία ιδιοτήτων τού γλυκού με το υλικό – αίνιγμα θα φέρει στην πόρτα τού «θεραπευτή» κάθε πικραμένο νέο ή γέρο για ένα κομμάτι και, κάποια στιγμή, το εγκληματικό duo Στούτζες των προοριζόμενων ως παραληπτών τού υπεξαιρεθέντος πακέτου. Κι εκεί, για όλους μας, αρχίζουν τα σκληρά.

Στην πρώτη περίπτωση, ο Σταβρέσκι, αφού έχει θέσει έστω στημένα τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων του καθημαγμένου ΕΣΥ της πατρίδας του (όπου «όλα τελειώνουν προτού καν αρχίσουν») σε μια σεκάνς εκτέλεσης συνταγής σε φαρμακείο, τα χώνει μέσω του εντυπωσιακά ανανήψαντος ασθενούς ή των υποψήφιων πελατών τού ακούσιου Καματερού γιου του με poppers γραφικής σάτιρας φιλοσοφίας του καφενείου, αλλά στο σπίτι ή στο μηχανουργείο, δια πάσαν νόσον και δια πάσαν μαλακίαν. Το τρελοκομείο του Δημοσίου, το αμύνεσθαι περί πάρτης του πάσα ένα, το εμπόριο ελπίδας εις βάρος τού απεγνωσμένου χαζεμένου λαουτζίκου, ωστόσο, δεν καυτηριάζονται βαθιά όσο εκθέτουν τη διογκωμένη φλέβα του χιούμορ: από το χαλαρό λουρί σε σκετσάκια όπως της εγγόνας του ρευματικού κολλητού στο αμαξίδιο, σε συνεχή αστειάκια με προμηθευτή τη drug scare ηθική, σε ατάκες για κόψιμο (#diplhs) που νομίζουν ότι σπρώχνουν δραματουργικά το stuff των προφίλ όπως εκείνο το «αν μου ρίξει κανείς στο ποτό τίποτα όπως κάνουν στα Σκόπια…» του πατρός. Καταπίνοντας ποιητική αδεία και το ότι η ιατρική φαντασία του κλου (το βρώσιμο προϊόν της καναβουριάς αποδεικνύεται δραστικό όχι μόνο κατά των συμπτωμάτων αλλά και κατά του ίδιου του όγκου στον πνεύμονα!) πλησιάζει τα όρια του επικίνδυνου για τη δημόσια υγεία, είναι αδύνατο εξάλλου, ακόμη κι αν στη γείτονα χώρα ισχύει εξίσου το πολυθρύλητο «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη», να πάρεις στα σοβαρά το ότι οι δύο κακοί της υπόθεσης συμπεριφέρονται ως διακριτικό κράτος εν κράτει στα τσαφ τσουφ κατατόπια, με το «αυτός είναι!» προ της καταδίωξης τού λεβέντη μπροστά στους υπόλοιπους εργάτες να συνιστά μια μοιραία… δόση αναληθοφάνειας.

Στις αβρότητες μεταξύ του νιου και των Σκληρού – Κουφού (πώς λέμε Χοντρού – Λιγνού;) της πρέζας σ’ έναν επίλογο που στρίβει όπως να ‘ναι γάρο αφών Κοέν με κοκό Νίκου Ζαπατίνα σε μια ερημωμένη κατασκήνωση, ενώ μια ακόμα πλακίτσα το παίζει  βαποράκι τού «μαστούρα chic» με σκοπό την ευφορία, είσαι πια ικανός να πέσεις στις ενέσεις, ειδικά αν λάβεις υπόψη σου τι δουλειές με… φούντες είχε τη δυνατότητα να κάνει ο Σταβρέσκι, που γενικά έχει στην κατοχή του την αφήγηση, μ’ αυτό το στόρι για τo κοινό joint, την κλείδωση και το άλλο που φαντάζεσαι, ενός μέλους με το πλέον άμεσα διπλανό του στο λειψό family σώμα. Μέλη κολλημένα, εθισμένα στις αναμνήσεις μιας αδόκητης απώλειας, τις ματαιώσεις της ζωής, τον καταπιώνα του παράπονου: τρίφυλλο μοτίβο που δεν γίνεται καπνός στα πιο προσωπικά pas de deux τού δεύτερου μέρους, ιδίως σ’ εκείνο της εκδήλωσης των ενοχών. Τα αλλεπάλληλα γραμμάρια Τσιτς και Τσονγκ επικράτειας Ζάεφ μετά καταγγελίας τα φλόμωσαν «Up in Smoke», όμως. Ομού και τα συνεχή σεξιστικά πειράγματα μέσω της περσόνας – ναργιλέ του μαγκάκου ξάδελφου, που θα ήθελα να πιστέψω ότι βάζουν στη ζυγαριά και τη φαλλοκρατία για να την προσμετρήσουν στις λοιπές ντάγκλες μιας κοινωνίας στα αντι-high της αλλά, απόντων των γυναικείων ρόλων πλην της σεξουλιάρας HR, δυσκολεύομαι αρκετά. ΚΕΘΕΑ, μάζεψέ τους…