του Ηλία Φραγκούλη

Το 2004, ο Μπραντ Μπερντ απέδειξε πως τα σύνορα μεταξύ ψηφιακού animation και live action ταινίας με πραγματικούς χαρακτήρες αποτελούν παρελθόν. Αν και superheroes (στο σύνολό τους!), τα μέλη της οικογένειας των «Απίθανων» ήταν κανονικοί άνθρωποι και όχι τα τρισχαριτωμένα ζωάκια που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σαν ήρωες παιδικών ταινιών. Δεν είχαν «γεννηθεί» για να γίνουν… merchandising! Είχαν αναγνωρίσιμους κοινωνικούς ρόλους (όταν δεν φορούσαν τις στολές τους…), είχαν συναισθήματα, νευρώσεις, αντιμετώπιζαν κρίσεις και αδιέξοδα… ανθρώπινα. Δεν ήταν το τυπικό «μικιμάους» για ανήλικα! Και ταυτόχρονα είχαν σκηνές δράσης που μπορούσαν να κάνουν τις τζεϊμσμποντικές παραγωγές να βαρέσουν «λουκέτο» δια παντός! Εκείνη η δουλειά δικαίως συνάντησε την καθολική αναγνώριση, και καλλιτεχνικά (Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων) και εισπρακτικά (633.019.734 δολάρια έφτασαν οι εισπράξεις παγκοσμίως).

Ως γνωστόν, η Pixar δεν… ξεζουμίζει τις επιτυχίες της με απανωτά sequels. Κι όταν αυτά φτάνουν μέχρι τον καταναλωτή, η αντίληψη δεν σχετίζεται με «αρπαχτές» ή ένα αποτέλεσμα που θα μοιάζει με προσβολή προς το original. Μερικές φορές, μάλιστα, μπορεί μια συνέχεια να είναι απείρως καλύτερη και από το πρωτότυπο (βλέπε την περίπτωση του franchise του «Toy Story»)! Σε αυτό το πλαίσιο, οι «Απίθανοί 2» δικαιώνουν την προσμονή τόσων ετών και προσφέρουν μια θαυμάσια ψυχαγωγία στους fans της πρώτης ταινίας. Με τη μοναδική διαφορά ότι εδώ απουσιάζει η… έκπληξη της πρώτης γνωριμίας με την οικογένεια των Απίθανων.

Δίχως την κρατική υποστήριξη, ζώντας στο περιθώριο μιας… απλής καθημερινότητας, ο Mr. Incredible και η Elastigirl παριστάνουν τους κανονικούς γονείς που ταυτόχρονα πρέπει να τιθασεύουν και τα φυσικά χαρίσματα (βλέπε υπερδυνάμεις) των παιδιών τους, τα οποία είναι μαθημένα όχι να λύνουν τις σχολικές ασκήσεις μαθηματικών ή να κατανοούν τους κανόνες ενός πρώτου εφηβικού ρομάντζου, αλλά να ζουν μέσα στην εξωφρενική δράση της προστασίας του πλανήτη από τον κάθε παρανοϊκό villain. Και πάνω από όλα αυτά, πλέον, έχουν και ένα μωρό να νταντεύουν! Με extra βαθμό δυσκολίας, αφού ο Τζακ-Τζακ διαθέτει πολλαπλές ικανότητες που οι γονείς του δεν γνωρίζουν ακόμη.

Η βασική πλοκή των «Απίθανων 2» εστιάζει στην περίπτωση δύο αδελφών, γόνων κροίσου που λάτρευε τους υπερήρωες και είχε υπάρξει χορηγός και προστάτης τους για κάμποσα χρόνια. Αυτοί είναι που θα επιχειρήσουν να «επιδιορθώσουν» τη δημόσια εικόνα των παράνομων σήμερα ανθρώπων με τις στολές και τις υπερφυσικές δυνάμεις, επιλέγοντας για «πρεσβευτή» τους την Elastigirl, διότι είναι εκείνη που έχει… κοστίσει λιγότερο στο κράτος! Έτσι, ο Mr. Incredible υποχρεώνεται να μείνει σπίτι και να καταλάβει τι εστί παιδαγωγός, ανακαλύπτοντας πρώτος τις… εφιαλτικές συνέπειες στην απόπειρα φύλαξης και προστασίας ενός μωρού που, μεταξύ άλλων, έχει τη δυνατότητα να κλωνοποιείται (!) ή να περνά σε άλλες διαστάσεις (από τις οποίες επιστρέφει σχεδόν μόνο όταν ο μπαμπάκας το φωνάζει για να πάρει μπισκοτάκι). Εδώ υπάρχει και η πιο ξεκαρδιστική σκηνή του φιλμ, με τον Τζακ-Τζακ να τσακώνεται στον κήπο με ένα κακόμοιρο raccoon που έφτασε μέχρι το σπίτι των Απίθανων σε αναζήτηση τροφής. Ατυχώς, αυτό το όργιο γέλιου δεν επαναλαμβάνεται στην πορεία της ταινίας, η οποία ενώ έχει θαυμάσιο χιούμορ, προτιμά να αναλώνεται σε σκηνές «πρακτορικής» περιπέτειας, δίνοντας πλέον μεγαλύτερη έμφαση στη δημοφιλία που έχει αποκτήσει σήμερα το genre των φιλμ με superheroes.

Κατά τα άλλα, είπαμε, η αίσθηση του «το έχω ξαναδεί» στερεί μέρος της απόλαυσης, με το σενάριο να μην διαθέτει ανατροπές αξιόλογες (ένας ενήλικας θα καταλάβει από την αρχή την πλεκτάνη που έχει στηθεί εδώ). Και είναι παράδοξο αυτό, γιατί οι «Απίθανοι 2» μοιάζουν περισσότερο με ταινία που φτιάχτηκε για ένα σαφώς πιο adult κοινό, το οποίο θα ταυτιστεί καλύτερα με τους χαρακτήρες, θα αποκωδικοποιήσει καλύτερα την ένθεση των νέων… «δευτεράντζα» superheroes (καταπληκτική η ειρωνεία εδώ), θα θαυμάσει τον εξαιρετικό retro-φουτουριστικό σχεδιασμό της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και θα βγει χαρούμενος από το σινεμά μουρμουρίζοντας το τραγουδάκι τέλους του Μάικλ Τζιακίνο. Ναι, παραμένουν «Απίθανοι». Αλλά όχι (και) καλύτεροι.