FreeCinema

Follow us

THE STRANGERS: ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΝΥΧΤΑ (2018)

(THE STRANGERS: PREY AT NIGHT)

  • ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζοχάνες Ρόμπερτς
  • ΚΑΣΤ: Κριστίνα Χέντρικς, Μάρτιν Χέντερσον, Μπέιλι Μάντισον, Λούις Πούλμαν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 85'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Τετραμελής οικογένεια εκδράμει νύχτα σε απομονωμένη εξοχική τοποθεσία, με απώτερο σκοπό τον εγκλεισμό της άτακτης κόρης σε σχολείο της ευρύτερης περιοχής. Την υποδέχεται, όμως, παρέα άγνωστων μασκοφόρων, η οποία κραδαίνοντας μαχαίρια και τσεκούρια δεν δείχνει διατεθειμένη να αφήσει τους τέσσερις νεοαφιχθέντες να απολαύσουν το γαλήνιο τοπίο…

Τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει από το προ δεκαετίας αποκρουστικό (και εντελώς ξεχασμένο) «Κλείδωσες;». Τούτο εδώ αποτελεί, υποτίθεται, sequel εκείνου (μην σας μπερδεύει η ανακολουθία των ελληνικών τίτλων), ερχόμενο τόσα χρόνια μετά να διεκδικήσει το μερίδιο που του αναλογεί από την εισπρακτική επιτυχία που είχε γνωρίσει το original. Περισσότερο με remake μοιάζει, όμως, πάρα με συνέχεια! Το δράμα δωματίου του αρχικού ημιώρου από τα τότε, το οποίο έφερνε στο επίκεντρο τη δοκιμαζόμενη σχέση ενός ζευγαριού, εδώ έχει αντικατασταθεί από το εξίσου ανούσιο και βαρετό οδικό ταξίδι μιας οικογένειας, οι σχέσεις των μελών (γονιών και τέκνων) της οποίας δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές. Με την άφιξή τους στο τροχόσπιτο του ήσυχου παραλίμνιου μέρους όπου πρόκειται να καταλύσουν, θα ενοχληθούν από νεαρή κοπέλα η οποία χτυπά επανειλημμένως την πόρτα τους γυρεύοντας τη φίλη της Τάμαρα, όπως έκανε και η… προκάτοχός της του 2008. Ο άνδρας του σπιτιού βιδώνει κι εδώ τη λάμπα από το φως της βεράντας μήπως και δει καλύτερα ποια είναι αυτή που τους ενοχλεί μέσα στη νύχτα, και μισή περίπου ώρα έπειτα από την έναρξη του φιλμ τα μαχαίρια βγαίνουν από τις θήκες τους (για να γίνει κάτι, επιτέλους…).

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, το άνωθεν «επιτέλους» δεν είναι παρά σχήμα λόγου, καθώς η έκρηξη αναίτιας σαδιστικής βίας που ακολουθεί είναι μάλλον εξοργιστική. Ουδεμία διάθεση εξήγησης του μένους των τριών μασκοφόρων δεν υπάρχει, κατά τις διδαχές του πρώτου μέρους του franchise, φυσικά, με την ξεδιάντροπη – προσπάθεια – αντιγραφής των «Εκείνοι» (2006) και «Παράξενα Παιχνίδια» (1997) καλά να κρατεί, εμπλουτισμένη εδώ με μια λανθάνουσα α λα «Νύχτα με τις Μάσκες» (1978) προσέγγιση, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το original score που έχει μια αύρα από Τζον Κάρπεντερ, αλλά και τα ατελείωτα βραδινά μαχαιρώματα. Όλα τα κλισέ που ταλαιπωρούν το genre εσχάτως κάνουν τη θριαμβευτική επανεμφάνισή τους, καθώς τα μελλοντικά θύματα επιδίδονται σε ρεσιτάλ ηλίθιων κινήσεων (τα κωλόπαιδα από το «Scream» θα έστηναν αληθινό γλέντι σχολιάζοντας τις… επίμαχες φάσεις), τα κινητά τηλέφωνα δεν πιάνουν και τα σταθερά δεν λειτουργούν, ενώ το ερημικό trailer park και το παρακείμενο δάσος προσφέρουν (θεωρητικά) απλόχερα το περιβάλλον τους για μερικά jump scares, τα οποία (πλην μιας περίπτωσης μοναχά) ουδέποτε έρχονται.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια διαφοροποίησης από τα γνωστά, ο ειδικευόμενος σε δευτεροκλασάτα θρίλερ σκηνοθέτης Τζοχάνες Ρόμπερτς βουτάει στα βαθιά της μοδάτης eighties νοσταλγίας, επιλέγοντας ένα soundtrack που βρίθει ένοχων απολαύσεων από την εποχή εκείνη. Ντύνει σκηνή κυνηγητού μετά τσεκουριών με τη φωνή της Μπόνι Τάιλερ σε ένα νυχτερινό σκηνικό πλημμυρισμένο από neon φώτα, άλλος όμως ο χαβαλές του «The Guest» (2014) κι άλλο το αιματοβαμμένο, δήθεν σοβαρό horror. Κλιμακώνει την… απέθαντη τελική σεκάνς υπό τους ήχους των Air Supply, καταφέρνοντας να φτιάξει κάτι που μπορεί να προσφέρει έστω «κανιβαλισμό γαλαρίας», όμως όλα αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους εδώ, μιας και το απάνθρωπο πρόσωπο της εν πλήρους συνειδήσεως σφαγής που έχει κατακλύσει την οθόνη, δεν αιτιολογείται με τίποτα. Εκτός εάν δεχθούμε εν είδει κριτικής και παραδοχής(;) πως οι τρεις μασκοφόροι δεν είναι παρά «Kids in America» όπως τραγουδά η Κιμ Γουάιλντ στο ξεκίνημα του φιλμ – πλην όμως ένα τέτοιο «παιδί» είναι και η προβληματική έφηβη κόρη της στοχευμένης οικογένειας, που – προκειμένου να πειστούμε για το ατίθασο του χαρακτήρα της – φοράει μπλουζάκι Ramones, έχοντας επιπλέον περασμένο στη μέση της κόκκινο καρό πουκάμισο. Τέτοια σχηματοποίηση θα τη ζήλευε και… «η αλήθεια των Sex Pistols» από τους «Χούλιγκανς» (1983) του Κώστα Καραγιάννη!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αναίτιο sequel σε ένα ούτως ή άλλως κάκιστο θρίλερ τρόμου, που ερχόμενο μάλιστα με απόσταση τόσων ετών από το original, πείθει με άνεση πως στερείται λόγου ύπαρξης. Η ένθεση ενός ξεκούδουνου κλίματος αθωότητας μέσω του soundtrack μπορεί φαινομενικά να προσφέρει ζητωκραυγές τρολαρίσματος, δεν μπορεί όμως να μακιγιάρει το απεχθές σφαγείο τούτης της «Ματωμένης Νύχτας». Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μην ακολουθήσει και δεύτερη συνέχεια, όχι μόνο σε δέκα, αλλά ούτε και σε εκατό χρόνια από τώρα.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.