του Παναγιώτη Μήτσικα

Έξι χρόνια μετά το πολυβραβευμένο (και επίσημη πρόταση της Βραζιλίας για τα Όσκαρ του 2013) οδοιπορικό στην βραζιλιάνικη ύπαιθρο του «O Palhaço», στο οποίο εκτελούσε χρέη σκηνοθέτη, σεναριογράφου και πρωταγωνιστή, ο Σέλτον Μέλο χαρίζει τη φωνή του στον… συνάδελφο, animated ήρωα του «Το Γατοξόρκι». Αυτό το trivia είναι μάλλον… το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ταινίας κινουμένων σχεδίων από τη «χώρα του καφέ». Στο φιλμ, έχουμε να κάνουμε με έναν κλασικό μηχανισμό πλοκής: την (κωμικών διαστάσεων) ατυχία. Ο Λίνο, στα ελάχιστα λεπτά που το φιλμ ασχολείται με την παιδική / εφηβική του ηλικία, υφίσταται το συνεχές bullying των συμμαθητών του, είναι ερωτευμένος με την Τζανίν (το μοναδικό πρόσωπο που του φέρεται όμορφα στο σχολείο) χωρίς ανταπόκριση. Μετά το πέρας του εφιάλτη του σχολείου, ανεξάρτητος πλέον, ο Λίνο ελπίζει πως θα αφήσει μια για πάντα πίσω του την γκαντεμιά και πιάνει δουλειά ως διασκεδαστής παιδικών party, ντυμένος με κοστούμι γάτας (το οποίο έχει σχεδιάσει ο ίδιος, χωρίς να έχουμε ιδέα γιατί), έχοντας στο μυαλό του πως είναι μία παροδική απασχόληση για να βγάζει τα προς το ζην. Φευ! Έξι χρόνια μετά, κάνει ακόμα την ίδια δουλειά, το bullying παραμένει αμείωτο και η ατυχία έχει χτυπήσει κόκκινο. Στην απέλπιδα προσπάθεια να φτιάξει τη ζωή του, θα επισκεφτεί έναν αυτοαποκαλούμενο μάγο, που του δίνει το λάθος ξόρκι και τον μεταμορφώνει σε γάτα.

Bullying: τσεκ. Ζώο πρωταγωνιστής: τσεκ. Ασαφές επιμύθιο – προχειράτζα για την αγάπη: τσεκ. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας χρυσός οδηγός που χαρακτηρίζει πολλές ταινίες κινουμένων σχεδίων οι οποίες φτάνουν στις αίθουσες στοχεύοντας στο «χρυσωρυχείο» που λέγεται οικογένεια. Το «Γατοξόρκι» εμπίπτει απόλυτα στα άνωθι, προσθέτοντας και το γνώριμο χαρακτηριστικό των άσχημα σχεδιασμένων χαρακτήρων – αν εξαιρέσουμε τον γάτο. Το παιδί έχει χάσει ήδη το ενδιαφέρον του από αυτό το γεγονός. Το μόνο που μένει για σε κρατήσει, πλέον, είναι κάποια ταύτιση ή το γέλιο. Πώς, όμως, να ταυτιστεί το ανήλικο με έναν 25άρη νέο που δουλεύει από ανάγκη σε παιδικά party; Πώς μπορείς να δημιουργείς μια ταινία με ξεκάθαρο γνώμονα τα μικρά παιδιά και να μην έχεις προσθέσει τους γονείς του ήρωα, έστω ως απλή αναφορά; Είναι δυνατόν να έχεις ως επιμύθιο το «ό,τι κάνεις, κάνε το με αγάπη» και από την αρχή να βλέπουμε πως ο ήρωας δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη καριέρα; Πλάι σε αυτά τα ρητορικά ερωτήματα, προσθέστε την εκκωφαντική απουσία γέλιου, η οποία εδώ «εκπροσωπείται» από αστεία με αστυνόμους που… «αερίζονται».

Κάπου εδώ θα μπορούσε να μπει (και) η κλισεδιά του «Μόνο για πολύ μικρά παιδιά». Όχι. Είναι μία ανήθικη ατάκα. Αλήθεια, μια ταινία που εσύ, με τη διευρυμένη κριτική ικανότητα ενός ενήλικα, θεωρείς κακή, θα την πάσαρες στο παιδί σου; «Έλα μωρέ, παιδικό είναι»; Είναι αδιανόητο, studios παραγωγής, γονείς και κινηματογραφόφιλοι (σ.σ. και επαγγελματίες της κριτικής) να αντιμετωπίζουν έτσι άκομψα ένα είδος με τρομακτική δύναμη, εκπαιδευτικό χαρακτήρα και το προνόμιο της μύησης ενός παιδιού στη μαγεία που λέγεται κινηματογράφος. Είναι αδιανόητο να κάνουμε εκπτώσεις σε μία ηλικία εξόχως διαπλαστική.