του Άγγελου Μαύρου

…κι εμείς το ίδιο, ξανά. Προϊόντος του χρόνου επιφυλάσσει κακουχίες μα δεν ξεχνιέται ένα από τα buoni της filmografia του διασημότερου, αειθαλούς τρικολόρε αδελφάτου, που 30 χρόνια πριν ανακάλεσαν ένα πραγματικό συμβάν (θέμα και του παρθενικού μικρού μήκους τους το 1954), μεταμορφώνοντάς το με βάση μία λαϊκή επαρχιακή δοξασία (οι ευχές που κάνουν με θέα τα πεφταστέρια στη γιορτή του Αγίου Λαυρεντίου οι Ιταλοί πραγματοποιούνται, υποτιθέστω), σε μία «εθνική» saga με «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας» απαρχή κι αναγωγές, ιλαροτραγικά, υπαιθρικά ποιητικά ουμανιστική, στην απόξω πολεμική, σχεδόν μαγικορεαλιστικά (μυθο)ποιητική για τον όλεθρο ως (ακόμη και με happy end) συμπαντικό παίγνιο με ενεργούμενο το λαό.

Αρτιζάνοι μεταπράτες της νεορεαλιστικής ροσελίνειας «Paisa», εν προκειμένω και αρχιτέκτονες δια του βιζέρ του πατρώου τους φυσικού τοπίου (το χώμα, ο ήλιος, η πέτρα, τα δέντρα) εσαεί, οι Ταβιάνι καρφώνουν – με δόρυ την αισθητική – σε αμφιβληστροειδή και νου σεκάνς σαν της επιδρομής στα καρπούζια, της συνάντησης και της συνεννόησης χωρίς λόγια, με γκριμάτσες και καμώματα των Γιάνκηδων οπλιτών με την παιδοαθωότητα και της μάχης στον κάμπο με τα στάχυα, όπου ανασκολοπίζουν η ελληνικού chic ονειροφαντασία – «Survivor» της ragazzina και ως αντεστραμμένο είδωλό της η εκτέλεση του μελανοχίτωνα αγορίνα.

Αν κάτι τουφεκίζει με άσφαιρα είναι το μπούρου μπούρου που στομφάρει α λα μελό και το ensemble φατσών που γράφουν στο φακό αλλά χωλαίνουν υποκριτικά ως ερασιτέχνες, ενώ οι περσόνες (και μοιραία τα κονέ τους) μένουν στα μετόπισθεν γιατί, εννόησες, το αδυσώπητο γίγνεσθαι της χώρας και του θνητού μας γένους τις σαρώνει. Με ψηφιακές, νέες κόπιες σε αποκατάσταση, θα σου ξηγήσει, όμως, το όνειρο ακόμα μία φορά «Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο». Στην Τοσκάνη με Αγάπη…