FreeCinema

Follow us

ΑΦΤΕΡΛΩΒ (2017)

  • ΕΙΔΟΣ: Αισθηματική Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στέργιος Πάσχος
  • ΚΑΣΤ: Χάρης Φραγκούλης, Ηρώ Μπέζου
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS

Ο Νίκος φροντίζει το σπίτι ενός φίλου για το καλοκαίρι. Σκύλος, τα φυτά, καταλαβαίνεις. Βίλλα βορείων προαστείων με πισίνα, παρακαλώ. Είναι το τέλειο άλλοθι για να πλησιάσει ξανά την πρώην του, Σοφία, την οποία προσκαλεί για «ολιγοήμερες διακοπές» με σκοπό… να την κλειδώσει εντός, μέχρι να του εξομολογηθεί γιατί χώρισαν.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Στέργιου Πάσχου ξεκινά με τρόπο που… δεν πιστεύεις! Μιλάμε για ένα τόσο θετικό ξάφνιασμα, που για κάμποσα λεπτά (θα) κουνιέσαι από τη θέση σου. Είναι φρέσκο πράμα, σε επαφή με το σήμερα. Το σπάσιμο του λεγόμενου «fourth wall» από τον Χάρη Φραγκούλη λειτουργεί χιουμοριστικά, και σεναριακά και υποκριτικά, δίνοντας σοβαρές υποσχέσεις γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Κάποια στιγμή, όμως, το «μαγκιόρικο» solo του Φραγκούλη πρέπει να σταματήσει και το intro θα χρειαστεί να δώσει σκυτάλη σε μια κάποια σεναριακή εξέλιξη. Κι εκεί το «Άφτερλωβ» αρχίζει να προσγειώνεται. Χωρίς να ξέρεις πού θα σε «ρίξει» στην τελική.

Όλο αυτό το αρχικό εύρημα της αφήγησης κάπου παραμερίζεται στην πορεία (λάθος), για να μείνουμε στις τριβές μεταξύ των δύο χαρακτήρων, που μέχρις ενός βαθμού προφανώς και ακολουθούν ένα υπαρκτό σενάριο, αλλά σε διάφορες στιγμές αισθάνεσαι ότι έχουν αφεθεί (και) σε κάτι ξεκάθαρα αυτοσχεδιαστικό. Το ανέμελο των σκηνών σε κάνει να ξεχνιέσαι για λίγη ώρα, ελπίζοντας έστω και έτσι, αφελώς, να εισπράξεις κάτι για τον Νίκο και τη Σοφία, να τους γνωρίσεις, να τους καταλάβεις, να τους πλησιάσεις λίγο, να διαλέξεις «μέτωπο» ταύτισης, άσχετα από φύλο (εννοείται).

Ο Νίκος σχεδόν θα ξεχάσει να μας απευθύνει το λόγο on camera, οι πλακίτσες μεταξύ των δύο χαρακτήρων θα πατήσουν χειρόφρενο και εκεί είναι που το φιλμ κρούει τον κώδωνα της ανάγκης για καλοδουλεμένο διάλογο, αφού πρόκειται για μια αντι-ρομαντική boy meets… ex-girlfriend κομεντί. Με δύο μονάχα πρωταγωνιστές, «αιχμάλωτους» σε ένα σπίτι (με την τεράστια αύρα των «Κουρελιών» του Νίκου Νικολαΐδη!) – σκηνικό, το σενάριο του ίδιου του Πάσχου γρήγορα σηκώνει τα χέρια ψηλά, υιοθετώντας ένα αμήχανο κρυφτούλι του φακού από δωμάτιο σε δωμάτιο, χωρίς να έχει ρίξει ποτέ τα θεμέλια για την ανάλυση αυτών των ηρώων μέσω των λεγόμενών τους.

Η Ηρώ Μπέζου ως Σοφία δεν πετυχαίνει την καλύτερη «χημεία» με τον Φραγκούλη ή κάπου αφήνεται να την (συμ)παρασύρει εκείνος προς αυτό που έχει αποφασίσει να υποδυθεί (και να κοντράρει απέναντί της). Επειδή αυτό που παρακολούθησα σχετικά πρόσφατα από τη νεαρή ηθοποιό στον «Άνεμο» του Κωνσταντίνου Ρήγου (στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στο Rex) ήταν πιο «δικό της» και ταιριαστά δροσερό (και) για τούτη την ταινία, θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο Πάσχος δεν είναι ακόμη έτοιμος να καθοδηγήσει ερμηνεία. Μαζί με την αδυναμία του να υπογράψει μια πλήρη ιστορία σχέσεων και ανατροπών (διότι σε έναν τέτοιο κλειστό χώρο πρέπει να έχεις γερά κότσια για να κλειδώσεις μέσα δύο χαρακτήρες), η ετυμηγορία τού χρεώνει έναν εύκολο σκηνοθετικό «ναρκισσισμό» που για ντεμπούτο δεν είναι απόλυτα κατακριτέος (αφού τις καλές στιγμές του τις έχει, ομολογουμένως), αλλά το «εκ του ασφαλούς» των επιλογών του δεν αποτελεί και καμάρι. Όσο για την έπαρση του μονοπλάνου πριν από το τέλος, σίγουρα χρειαζόταν «μαχαίρι» στο μοντάζ (περισσότερο από αυτό που με πληροφόρησαν ότι έπεσε…).

Σε γενικές γραμμές, το «Άφτερλωβ» εκπροσωπεί κάτι μικρό αλλά αναζωογονητικό, ένα ενδιαφέρον ξεκίνημα που επιχειρεί να εισαγάγει μια «νέα» γλώσσα στο ελληνικό σινεμά, εκείνη που δεν διστάζει μπροστά στο no budget της ντόπιας παραγωγής… της κρίσης, με αποδέκτη ένα σχετικά νεανικό κοινό, το οποίο μπορεί να «μυριστεί» τι συμβαίνει εδώ ως ένα δείγμα καταστάσεων και ανθρώπινων συμπεριφορών του καιρού μας. Καλοδεχούμενο στην προκειμένη, αλλά ελπίζω να μην γίνει η επόμενη «πατέντα» των Ελλήνων κινηματογραφιστών που θα πολλαπλασιαστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Χαριτωμενιά λανθάνοντος «χιπστερικού» κλίματος, στην παράδοση της κλασικής σύγκρουσης των δύο φύλων, χωρίς ένα καραμπινάτο σενάριο ή διάλογο (όχι ότι είχαμε απαίτηση να βρούμε και τον Έλληνα Νιλ Σάιμον…) για να υποστηρίξει καίρια το εγχείρημα μέχρι το τέλος. Υπάρχουν, όμως, καλές προθέσεις, ο Φραγκούλης εξελίσσεται σε κινηματογραφική μούρη που «γράφει» άριστα (κι αντέχει) στο πανί και το ότι δεν φάγαμε ήττα από ελληνική παραγωγή της meta-weird φάσης αναζήτησης που περνά το ντόπιο σινεμά σήμερα, κάτι θετικό πρέπει να σημαίνει. Ντεμπούτο είναι, θα δείξει.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.