του Νίκου Παλάτου

Ο πρώτος «John Wick» του 2014, ήταν μια τυπική ιστορία εκδίκησης, με άφθονο πιστολίδι και ξύλο, σε μια κάπως καρτουνίστικη, στα όρια του Β-movie προσέγγιση του genre. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει από τον σωρό, ήταν κυρίως το οπτικό κομμάτι, με τη νυχτερινή φωτογραφία που ανέδιδε μια υποψία νουάρ, καθώς και την άψογα χορογραφημένη βία, από τον πρώην stuntman Τσαντ Σταχέλσκι, ο οποίος σε αυτό το δεύτερο μέρος αναλαμβάνει εξολοκλήρου τα σκηνοθετικά καθήκοντα που είχε μοιραστεί στο πρώτο φιλμ με τον συνάδελφό του Ντέιβιντ Λιτς. Μη θέλοντας να παρουσιάσει ένα sequel κατ’ εικόνα και ομοίωση του original, κρατά μεν το ίδιο ύφος κινηματογράφησης, εμπλουτίζει όμως την υπόθεση με αρκετά κομμάτια διαλόγου, κατά τα οποία η δράση απουσιάζει εντελώς, ανεβάζοντας έτσι τη διάρκεια από τα 100 λεπτά τού προ τριετίας φιλμ στα γεμάτα 120, κάτι που ίσως να ξενίσει τους πιτσιρικάδες, οι οποίοι θα περιμένουν ένα ατελείωτο συνεχές πιστολίδι συνοδεία ξύλου. Αυτή η μικρή, ουσιαστική όμως διαφορά, θυμίζει λίγο το «Επιχείρηση Χάος» του 2011 (η καλύτερη κατά τη γνώμη μου ταινία του είδους των τελευταίων ετών) και το αντίστοιχο sequel που ακολούθησε, το οποίο στο όνομα μιας πιο «intellectuel» περιπέτειας δράσης, κάπου ξεχείλωνε, φτάνοντας τις δυόμισι ώρες σε διάρκεια. Τα καλά νέα είναι πως, σε γενικές γραμμές, το «Chapter 2» τη σκαπουλάρει από τις κακοτοπιές ενός δήθεν μεγαλόπνοου, στιβαρού δράματος εκδίκησης, μένοντας περισσότερο πιστό σε αυτά που υπόσχεται.

Η υπόθεση ξεκινά εκεί που σταμάτησε το πρώτο φιλμ, με μια σεκάνς που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με όσα γίνονται στη συνέχεια, στα πρότυπα των ταινιών του Τζέιμς Μποντ (χωρίς, όμως, να είναι και τόσο εντυπωσιακή), μιας και λειτουργεί περισσότερο ως συστατική επιστολή του ήρωα σε αυτούς που δεν τον έχουν υπόψη τους από πριν. Η παρουσία τού Μπάστερ Κίτον, πάντως, μέσω ενός πολύ ιδιαίτερου φόρου τιμής (αμέσως με το ξεκίνημα του φιλμ), σε μια εποχή του κινηματογράφου κατά την οποία τα stunts και η γλώσσα τού σώματος μιλούσαν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι σήμερα, πρέπει να επισημανθεί, καθώς αποτελεί μια κίνηση σεβασμού προς την ιστορία τού σινεμά. Ο Τζον Γουίκ, βέβαιος πια πως οι λογαριασμοί του με το παρελθόν έχουν κλείσει οριστικά, θάβει κυριολεκτικά τα όπλα του (τα οποία εξίσου κυριολεκτικά είχε ξεθάψει στην πρώτη ταινία), λογαριάζει όμως χωρίς τον φίλο του από τα παλιά, υπαρχηγό της ιταλικής μαφίας, ο οποίος τον αναγκάζει να πάει στη Ρώμη προκειμένου να καθαρίσει την αδελφή του, έτσι ώστε να πάρει αυτός τη θέση της στην ιεραρχία του εγκλήματος. Θέλοντας και μη θα υπακούσει. Ο μαφιόζος, όμως, αποδεικνύεται πως δεν είναι και ο πιο φερέγγυος άνθρωπος της πιάτσας.

Μια από τις καλύτερες ιδέες του «John Wick», που είχε μείνει σχετικά ανεκμετάλλευτη, εδώ τυγχάνει καλύτερης διαχείρισης. Το ξενοδοχείο Continental, που έχει δημιουργηθεί σαν τόπος συνάντησης και… εύρεσης εργασίας των απανταχού πληρωμένων δολοφόνων, μπαίνει σε πρώτο πλάνο, καθώς οι άτυποι κανόνες που ορίζουν τις συμπεριφορές των μελών του, βρίσκονται στη ραχοκοκαλιά της υπόθεσης, δίνοντας κάτι διαφορετικό από τη μία, κάνοντας όμως το φιλμ να χάνει σχετικά σε αδρεναλίνη, από την άλλη. Δεν θα ήταν συνετό να συνεχιστεί στο «Chapter 3» ένα παρόμοιο καλαμπούρι σαν αυτό της εκδίκησης κατά παντός υπευθύνου για τον θάνατο του αγαπημένου κουταβιού του Τζον Γουίκ, οπότε, υπό αυτή την οπτική, μάλλον ορθή είναι η απόφαση να κατευθυνθεί το project σε πιο «σοβαρά» μονοπάτια. Για να φέρει, πάντως, τα πράγματα στα ίσα τους, κάθε φορά που έρχεται η ώρα της δράσης, ο Σταχέλσκι δεν καταφεύγει σε ημίμετρα. Οι σφαίρες πετάνε με ακρίβεια, οι γροθιές ανταλλάσσονται με χορευτικές κινήσεις, αφήνοντας τα σώματα να αιωρούνται σε μια κατάσταση ιδιότυπης ρευστότητας, ενώ για όσους τυχόν αναρωτιούνται, τα μολύβια εξακολουθούν να αποτελούν πρώτης τάξεως φονικά όπλα στα χέρια του Τζον Γουίκ. Η αγάπη του για τα σκυλιά παραμένει η ίδια, μένοντας σε δεύτερο πλάνο εδώ, εν είδει inside joke. Το κυνηγητό μετά πιστολιδίου στο ημίφως των κατακομβών της Ρώμης έχει μια απαράμιλλη γοητεία και η «μουλωχτή» ανταλλαγή πυροβολισμών στον υπόγειο σιδηρόδρομο φέρνει στον νου παιδάκια που κάνουν σκανδαλιές, με το μεγάλο φινάλε στο οποίο οδηγεί το twist, που μετατρέπει τον Γουίκ από κυνηγό σε κυνηγημένο, να προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια κλιμάκωση α λα «The Warriors» (1979), σε μια άνομη Νέα Υόρκη, όπου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους φίλους από τους εχθρούς.

Οι αναφορές σε ταινίες του παρελθόντος, γενικά, βρίσκονται σε ημερησία διάταξη, με τον Λόρενς Φίσμπερν να ξυπνά μεν μνήμες «Matrix» λόγω της παρουσίας του δίπλα στον Ριβς, με τον ρόλο του όμως ως ενός εκ των αρχηγών του οργανωμένου εγκλήματος να έχει ξεπηδήσει από την ταράτσα με τα περιστέρια του «Ghost Dog» (1999). Δεν σημαίνει αυτό πως κι εδώ η επικοινωνία γίνεται μέσω… ιπτάμενου ταχυδρομείου, αφού οι hitmen δείχνουν να είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, πλην όμως η σύνδεση είναι ολοφάνερη. Μέχρι και την «Κυρία απ’ τη Σαγκάη» (1947) έχει στο μυαλό του ο Σταχέλσκι, εκείνη όμως η σεκάνς με τους καθρέφτες από το φιλμ του ‘Όρσον Γουέλς δύσκολα ξεπερνιέται. «Όποιος και να έρθει, θα τον σκοτώσω», λέει σε κάποια στιγμή ο Τζον Γουίκ. Σας διαβεβαιώ πως λέει απολύτως την αλήθεια, έχοντας κάνει πράξη όσα υπόσχεται. Άλλωστε, για τα τυχόν μερεμέτια θα φροντίσει το sequel που φωνάζει ότι έρχεται (μόνο το «To be continued» έλειπε στο τέλος). Ίσως τότε ο Τζον Γουίκ βρει επιτέλους και την ευκαιρία να απολαύσει λίγο quality time με το πολυαγαπημένο του σκυλί.