της Βικτωρίας Μιχαήλ

«Συμφιλίωση». Αυτή είναι η (όπως θα το έλεγε ο ίδιος, ψυχο)μαγική λέξη, το «Σουσάμι Άνοιξε» για να διαβείς τις πύλες τού μυθοποιημένου excentrique συνειδητού στη συνέχεια του κατόπιν απουσίας δεκαετιών από τα πλατό απροσδόκητα σπουδαίου «Ο Χορός της Πραγματικότητας» του Ιβηροαμερικανού σαμάνου πολυαρτίστα. Εκεί, έγινε η συμφιλίωση με τον παραγωγό τού θρυλικά μηδέποτε πραγματοποιημένου «Dune», όταν ο Γάλλος κάλυψε οικονομικά την επιστροφή τού αειθαλούς τρομερού παιδιού χωρίς καν να έχει διαβάσει το σενάριο. Αλλά, αφότου ένα «Στον φίλο μου, Μισέλ Σεντού» (ναι, είναι ο θείος της Λεά) πέσει φαρδιά πλατιά πριν από τους τίτλους αρχής αυτής της μερικώς διαδικτυακά χρηματοδοτημένης πλέον ταινίας, με ποιον πρέπει να πει «Αγάπη μόνο», χρησιμοποιώντας την Έβδομη Τέχνη ως ονειρική μεταγλώσσα αναλυτική και ιαματική για τις πληγές του (και, ακόμη συναρπαστικότερα, εκείνες της φαμίλιας του, καμιά δεκαριά μέλη της οποίας συμμετέχουν σε νευραλγικά πόστα μπρος ή πίσω από την κάμερα) ο Χοντορόφσκι; Μακριά από μας το σήκωμα του μπερντέ, που θα πρόδιδε το δύο ώρες μετά ρίξιμο της αυλαίας στη συγκινητικότερη σκηνή της φιλμογραφίας του, ειδικά από τη στιγμή που ο ξανανιωμένος hombre έχει αποδειχτεί ακόμη πιο οργιώδης, ακόμη πιο ενσυναισθητικός στην αναπόληση ή φαντασίωση των βιωμάτων του στην κατεύθυνση της φιλοτέχνησης του δικού του «Πορτραίτου του Καλλιτέχνη σε Νεαρά Ηλικία».

Τα ταρώ στα οποία δεξιώνεται αυτή τη φορά το παρελθόν του ο εκπατρισμένος Χιλιανός είναι λιγότερο η πολιτική ιστορία τού λαού του (παρούσα ωστόσο στο chic σβάστικας, της παρακαταθήκης τού ναζισμού ως τροφού τού πάλαι ποτέ στρατιωτικού πραξικοπηματία Ιμπάνιες που έγινε νομίμως Πρόεδρος το ’52, κι ως οιωνού της στρατιωτικής δικτατορίας Πινοτσέ) και οι κρίσιμες εφηβικές ανησυχίες του (στο πρώιμο παρακολούθημα του προ τριετίας φιλμ, όπου ο μικρός, κόντρα στις αντιρρήσεις του μονολιθικά macho μαγαζάτορα πατέρα του, ανακαλύπτει τους στίχους του gay Λόρκα και την ετεροφυλοφιλία του πλάι σ’ έναν κομψεπίκομψο ξάδελφο που τον φλερτάρει) και περισσότερο οι διαμορφωτικές για την προσωπικότητα και το έργο του εμπειρίες της πρώτης νιότης τού φευγάτου μετά από ρήξη με τον γεννήτορά του παλικαριού στο περιβάλλον της αναρχικής υποκουλτούρας της πρωτεύουσας. Ο παράγοντας «γυναίκα», μέσω μιας τσαούσας ομοτέχνου (η Πάμελα Φλόρες μεταξύ riot grrrl και φεμινίστριας slammer σε retro εκδοχή, στον δεύτερο εδώ ρόλο της, ιδιοφυώς κατοπτρικό του αντεστραμμένου ειδώλου τής πάντα στοργικής μαμάς – soprano) που τον δέχεται από την… πίσω πόρτα της και κυριολεκτικά τον σέρνει απ’ τ’ αρχίδια, και μιας νάνου που του κοινωνεί το δικό της Santa Sangre με υπόκρουση το «Cheek to Cheek» απ’ τον Φρεντ Αστέρ, θα τον ανδρώσει έμφυλα; Τα συντρόφια στον λόγο, ο Λιν και ο Πάρα, οι Chilenos Εμπειρίκος και Γκάτσος, θα του μάθουν ο πρώτος να τραβάει τον δρόμου του τουγρού κόντρα στα εμπόδια (εκπληκτικού συμβολισμού κριτική στα linea recta τού χουντικού Πρώτου Πολίτη, και η κατεξοχήν υπερρεαλιστική σεκάνς – γκαγκ εδώ μέσα) κι ο δεύτερος να ανοίγεται στην έμπνευση ως γνήσιος ποιητής.

Τι άλλο περιμένει τον ήρωά μας, κι εσένα μαζί του, στο καρναβάλι του ζην κι εκφράζεσθαι; Οι μαριονέτες, με τον άνθρωπο παίκτη και παιγμένο στα νήματα του περιγύρου και του πάθους του. Η κλοουνερί, στο τσίρκο τού από καρδιάς θεάματος. Η αισθησιοκρατία, με αποκορύφωμα το stagediving και την πλεύση τού απελευθερωμένου στα χέρια του κοινού του δημιουργού. Η οιδιπόδεια επανεπίσκεψή του (με μεσολαβητή και μέντορα τον τωρινό του εαυτό) στην πιο οικεία εχθρική αφετηρία για θεραπεία με medium την δια του πανιού κουραρισμένη γενεαλογία. Στα ενδιάμεσα, ενώ σκελετοί και διάβολοι παρελαύνουν, ένα γηροκομείο αναπνέει νύχτα στον ρυθμό τού στις-μύτες-των-ποδιών-του λεβέντη και μάντισσες διαβάζουν την (κυριολεκτούμε) καύλα του, ninja στήνουν σκηνικά πανέλα περιόδου και αντικείμενα φροντιστηρίου εν μέσω της δράσης. Ο φάτσας βενιαμίν τού Χόντο, εκτός από συνθέτης της αγγιχτικής ορχηστρικής παρτιτούρας, αποδεικνύεται πηγαία… καλός απέναντι στον εκ νέου στον ρόλο τού αντιδραστικού padre ετεροθαλή αδελφό του, Μπρόντις. Και ο post-Γουόνγκ Καρ Γουάι dp Κρις Ντόιλ ξαπλώνει ξανά χρωματικά στο ντιβάνι τού κάδρου (αλησμόνητες οι 2 ακολουθίες πλήθους) αυτόν τον μικροφυγόκεντρων δυνάμεων στην αποσπασματικότητά του, καλειδοσκοπικά αφ’ εαυτού παιάνα στη νιότη ως καλούπι και στο γήρας ως βάλσαμο, την ιδιοπαθώς φαντεζί πληθωρικότητα και τη συγχωρητικά ουμανιστική σοφία τής αυτεπίγνωσης του οποίου δεν σκιάζει τόση δα μεγαληγορία. Είθε αυτή η νέα έξοχη έξαρση του 87χρονου να μην αποδειχθεί η διαθήκη του. Τα τρία εναπομείναντα κεφάλαια των κινηματογραφικών απομνημονευμάτων του, προορισμένα να απαθανατίσουν, επιτέλους, τα πεπραγμένα του στην Ευρώπη και δη στο σινεμά (πόσο πιο meta θα τον αναγκάσει αυτό να γίνει;!), βρίσκονται καθ’ οδόν. Amar. Sentir. Vivir. Que poeta…