του Ηλία Φραγκούλη

Πλασάρεται ως η πρώτη «stand-alone» ταινία της σειράς του «Star Wars», όμως στην πραγματικότητα η δράση της τοποθετείται αμέσως πριν από το «Episode IV – A New Hope», το αρχέτυπο του θρυλικού franchise, από το 1977. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Για να «μιλήσει» στους φανατικούς, θα πρέπει (και στο μέλλον, πάντα) να συγγενεύει με το φιλμ που τα ξεκίνησε όλα – ή, έστω, την πρώτη κινηματογραφική τριλογία της σειράς. Όσο και να προσπαθεί να εισαγάγει κάτι καινούργιο το «Rogue One», η αληθινή έκσταση μπροστά στη μεγάλη οθόνη προκύπτει σχεδόν αποκλειστικά όταν το παλιό (επαν)έρχεται, σου κλείνει το μάτι και σου δηλώνει ξεκάθαρα ποια είναι η Δύναμη σε τούτο το φιλμικό σύμπαν. Οτιδήποτε περιστρέφεται γύρω από αυτήν, είναι ένας… μακρινός συγγενής. Που μπορεί να καλούμε σε ένα τραπέζι στις γιορτές, όπως είθισται στα σόγια σχεδόν από υποχρέωση. Που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μαζί του και βαριόμαστε την παρουσία του, εκτός από τις στιγμές της αφήγησης ενός συναρπαστικού και ένδοξου παρελθόντος που κουβαλά σαν βίωμα μέσα του.

Η οικογένεια του Γκάλεν Έρσο (Μαντς Μίκελσεν) δεν προϋπάρχει στη μυθολογία του «Star Wars», χρησιμοποιεί όμως τα στερεότυπα της δραματικής βεντέτας με τη Γαλαξιακή Αυτοκρατορία, καθώς η τελευταία ευθύνεται για τον θάνατο της συζύγου του, που αφήνει σχεδόν ορφανή και απροστάτευτη την ανήλικη Τζιν. Ο Γκάλεν, πρώην συνεργάτης της Αυτοκρατορίας που επέλεξε να ζήσει ειρηνικά, μακριά της, απάγεται και εξαναγκάζεται να ολοκληρώσει τα σχέδια και την υλοποίηση ενός παντοδύναμου όπλου που θα αφανίσει εξολοκλήρου πλανήτες στους οποίους έχουν φυγαδευτεί μέλη της Αντίστασης. Δεν χρειάζεται καν να δει κανείς την εικόνα του Death Star, για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, φυσικά.

Αρκετά χρόνια αργότερα, η ενήλικη πλέον Τζιν (Φελίσιτι Τζόουνς), ένα ατίθασο αγρίμι δίχως πιστεύω ή τόπο και ανθρώπους στους οποίους αισθάνεται ότι (μπορεί να) ανήκει, γίνεται ο ιδανικός σύμμαχος για την Αντίσταση, σε μια αποστολή προσέγγισης του πατέρα της και κλοπής των σχεδίων του για το Death Star, έτσι ώστε να το σαμποτάρουν προτού λειτουργήσει πλήρως και κάνει κακό στον αγώνα τους ενάντια στην Αυτοκρατορία.

Όπως και με κάθε άλλο κεφάλαιο της σειράς, το «Rogue One» δεν κρύβει την ταύτισή του με το είδος τού παραμυθιού, όπου το καλό παλεύει ισοβίως με το κακό, αφήνοντας πίσω ανθρώπινες απώλειες οι οποίες γεννούν έριδες και δίψα για μελλοντική εκδίκηση. Η Τζιν συμμετέχει στην παράτολμη επιχείρηση της Αντίστασης για να συναντήσει ξανά τον πατέρα που έχει χάσει εδώ και χρόνια αλλά και για να πάρει το αίμα της πίσω, σε μια λύτρωση απ’ τον άδικο χαμό της μητέρας της. Δεν καταφέρνει να γίνει ποτέ ένας νέος Λουκ Σκάιγουοκερ κατά τη διάρκεια του φιλμ, γιατί οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες – ρόλοι που κινούνται γύρω της παραείναι αρκετοί ώστε να αποκτήσουν μια βαρύνουσα σημασία ως ταυτότητες και ήρωες, ενώ η απουσία ενός ουσιαστικού μέντορα (όπως έχουμε συνηθίσει σε τούτη τη saga) δεν της επιτρέπει να γίνει και ένα κομμάτι της Δύναμης. Το «girl power» attitude βγαίνει κάπως… λίγο εδώ. Και οι «δορυφόροι» της δεν της δίνουν μια σκυτάλη αντοχής για κάτι πιο σπουδαίο. Ίσως γι’ αυτό και δεν την είδαμε ποτέ στο «A New Hope»…

Χωρίς να είναι μια αποτυχία ή κάτι το άσκοπο, το «Rogue One» βρίσκει τον λόγο ύπαρξής του όταν συναντά τον μύθο τού παλιού «Star Wars». Είμαι σίγουρος ότι στις κινηματογραφικές αίθουσες θα γίνει κυριολεκτικό πανηγύρι (δικαίως) με τις σκηνές στις οποίες εμφανίζεται ο Νταρθ Βέιντερ, ενώ οι μάχες στο διάστημα, ξανά, παραπέμπουν στα πρώτα φιλμ της σειράς και θα προκαλέσουν ρίγη χαράς. Το θέαμα είναι άψογο, προφανώς (χωρίς να γίνεται τόσο αντιληπτή η χρήση του 3D, τα έχουμε ξαναπεί πολλάκις αυτά…), ενώ εκεί που οι πάντες θα σαστίσουν (όχι ότι αποτελούσε μυστικό για τους fans) είναι με την εμφάνιση του… Γκραντ Μοφ Τάρκιν στο πρόσωπο του (πλασμένου απ’ το CGI) Πίτερ Κούσινγκ! Η κίνηση αυτή ανοίγει μεγάλη κουβέντα γύρω από την εκμετάλλευση των original χαρακτήρων, που (ενδεχομένως) θα μπορούν να μπαινοβγαίνουν (ηλικιακά αγέραστοί!) σε κάθε μελλοντική παραγωγή του franchise, είτε είναι επίσημο κεφάλαιο της saga, είτε ένα spin-off (όπως τούτο εδώ). Προσωπικά, αν και ξαφνιάστηκα ευχάριστα στην αρχή, δεν ένιωσα κάποια δικαίωση μέσα μου βλέποντας μια ψηφιακή ρέπλικα του Κούσινγκ να δίνει εντολές και να ηγείται του Death Star.

Αν και το τελευταίο μέρος θα έλεγα ότι οπτικά μοιάζει με ένα παράξενο κράμα από… «Αποκάλυψη Τώρα» (1979)-συναντά-το-«Elysium» (2013), το «Rogue One» καταφέρνει να ανυψωθεί (μετά από μια κάποια σχετική «κοιλιά» δράσης) με ένα φινάλε αξιώσεων, το οποίο βρίσκει τη σύνδεσή του με τα παλιά σε μια σκηνή ανθολογίας που θα αφήσει εποχή στην όλη saga, προσθέτοντας και… ελπίδες για ακόμη καλύτερες απόπειρες αφήγησης (άλλων) ιστοριών από το σύμπαν τού «Star Wars». Τη Δύναμη δεν πρόκειται να την αφήσουν ήσυχη, πια! Το ερώτημα (ή πρόβλημα, αν προτιμάς) είναι… πόσους θα «αναστήσουν» ακόμη;