του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Όσο όμορφο και αέρινο κι αν φαίνεται το κλασικό μπαλέτο, είναι ένας χώρος που απαιτεί πολύ σκληρή δουλειά και πάρα πολλές θυσίες. Το ταλέντο δεν είναι αρκετό κι αυτό είναι κάτι που ο Σεργκέι Πολούνιν, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους χορευτές, το έμαθε σε πολύ μικρή ηλικία. Γεννημένος σε μια επαρχιακή πόλη της Ουκρανίας, έδειξε από νωρίς ότι έχει κάτι ξεχωριστό. Ακόμη και νεογέννητο, άφησε άφωνους τους πάντες, και πρώτη τη μητέρα του, με την ευλυγισία των άκρων του. Η γυμναστική ήταν ένα φυσικό βήμα για ένα αγόρι, πόσω μάλλον με την παράδοση της χώρας, αλλά το μπαλέτο ήταν πιο κατάλληλο για το ταλέντο του. Η εμμονή της μητέρας του έβαλε όλη την οικογένεια σε εγρήγορση προκειμένου ο Σεργκέι να μπορέσει να σπουδάσει στο Κίεβο. Έτσι, ο πατέρας του πήγε στην Πορτογαλία για να δουλέψει, η γιαγιά του ήρθε στην Ελλάδα για να φροντίσει μια ηλικιωμένη γυναίκα και η μητέρα του τον ακολούθησε για να έχει τον έλεγχο. Το επόμενο φιλόδοξο βήμα ήταν οι εξετάσεις στη σχολή του Royal Ballet του Λονδίνου, όπου πέρασε και, πολύ σύντομα, έφτασε να γίνει ο νεότερος ποτέ κορυφαίος χορευτής της, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Η πίεση, οι συνεχείς πρόβες και παραστάσεις, η αυστηρή πειθαρχία και η έλλειψη της οικογένειάς του, όμως, έφεραν μια ατίθαση συμπεριφορά, αψυχολόγητες κινήσεις, ξενύχτια, ναρκωτικά και την απόφαση να εγκαταλείψει μια θέση την οποία πολλοί θα έκαναν έγκλημα ώστε να κερδίσουν.

Αφήνοντας το Λονδίνο, ο Πολούνιν πήγε στη Ρωσία όπου έπρεπε να αντιμετωπίσει μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Όχι τόσο διάσημος εκεί και με δεδομένη την αυστηρότητα του κοινού στο κλασικό μπαλέτο, αναγκάστηκε να διαγωνιστεί σε ένα τηλεοπτικό talent show για να αποδείξει την αξία του. Ήταν κάτι ταπεινωτικό, που, ωστόσο, τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Και μετά αποφάσισε να σταματήσει. Με ένα αποχαιρετιστήριο video, μια κινηματογραφημένη προσωπική παράσταση που αφηγούνταν κατά έναν τρόπο την ιστορία του. Το music video του «Take Me to Church» που γύρισε ο Ντέιβιντ ΛαΣαπέλ υπήρξε επιτυχημένο, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι ο Πολούνιν είχε στο μυαλό του, έγινε viral και επιμήκυνε τόσο την πορεία του τραγουδιού, όσο και την καριέρα του Πολούνιν, που συνεχίζει ως ανεξάρτητος χορευτής πια.

Ο τρόπος που επέλεξε ο Στίβεν Κάντορ να ακολουθήσει τον Πολούνιν είναι η αφήγηση μιας ιστορίας πόνου και προσωπικής αγωνίας. Είναι πολύ νωρίς για να είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία, αφού ο Πολούνιν είναι ακόμη πολύ νέος και ενεργός, οπότε υπάρχει η αίσθηση του ανολοκλήρωτου, διότι μιλάμε για μια καριέρα, σπουδαία μεν, σε εξέλιξη δε. Τι είναι αυτό που κάνει, λοιπόν, ξεχωριστή την περίπτωσή του; Η σχέση του με την οικογένεια, η έλλειψή της και όσα έφερε στη συμπεριφορά του. Ο Κάντορ υπήρξε τυχερός στο πώς παρουσιάζει αυτή την πλευρά, αφού είχε στη διάθεσή του αρκετό υλικό από home videos, τα οποία παρουσιάζουν την οικογένεια σε χαρούμενες αλλά και δύσκολες στιγμές, καθώς και στις ατέλειωτες πρόβες του Σεργκέι.

Αν το δραματικό κομμάτι της ταινίας αφήνει κάποιο κενό, εκεί που είναι πληρέστατη είναι στο χορευτικό μέρος. Από τις πρόβες μέχρι την καταγραφή των παραστάσεων, ο χορός του Πολούνιν είναι συναρπαστικός και παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο το χάρισμα και τη δύναμη του χορευτή, ειδικά σε εκείνους που δεν θα έχουν ποτέ την εμπειρία της παρακολούθησης μιας ζωντανής εμφάνισης.