FreeCinema

Follow us

ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ (2016)

(HACKSAW RIDGE)

  • ΕΙΔΟΣ: Πολεμικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μελ Γκίμπσον
  • ΚΑΣΤ: Άντριου Γκάρφιλντ, Τερίζα Πάλμερ, Βινς Βον, Σαμ Γουέρθινγκτον, Χιούγκο Γουίβινγκ, Ρέιτσελ Γκρίφιθς
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 131'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Ο Ντέσμοντ Ντος κατατάσσεται στον στρατό αν και αρνείται να πιάσει όπλο, πόσω μάλλον να σκοτώσει άνθρωπο. Θέλει απλά να βοηθήσει τους συμπατριώτες του ως νοσοκόμος στη μάχη. Ο στρατός προσπαθεί να τον υποχρεώσει σε παραίτηση. Αυτός όμως υπομένει, επιμένει, κάνει… θαύματα στη μάχη της Οκινάουα, και γίνεται ο πρώτος αντιρρησίας συνείδησης στην αμερικανική Ιστορία που βραβεύτηκε με το Μετάλλιο Τιμής.

Αρχίζω ανάποδα. Γιατί θέλω να ολοκληρώσω με τα καλά αυτά της ταινίας. Υπομονή (και επιμονή) παρακαλώ, λοιπόν.

Μια ταινία, ακόμα κι αν βασίζεται σε αληθινή ιστορία, όπως αυτός ο «Αντιρρησίας», δεν είναι ντοκιμαντέρ. Είναι έργο μυθοπλασίας, εμπνευσμένο από την πραγματικότητα όπως κάθε μορφή τέχνης. Ως τέτοιο, ούτε οφείλει να είναι πιστό στα γεγονότα που αφηγείται, ούτε πρέπει να κρίνεται βάσει της όποιας ιστορικής του ακρίβειας. Ωστόσο, ο Γκίμπσον είναι φέτος ο δεύτερος σκηνοθέτης μετά τον Όλιβερ Στόουν (και το «Σνόουντεν» του) που επιλέγει να κλείσει την ταινία του με κάποια από τα αληθινά πρόσωπα της ιστορίας του να μιλάνε κατευθείαν στην κάμερα. Ως encore στην αφήγηση που έχει μόλις ολοκληρωθεί. Σε σκηνές που φαντάζουν ως αποσπάσματα ενός ανολοκλήρωτου ντοκιμαντέρ. Για να σου πουν ουσιαστικά τι; Πως ό,τι παρακολούθησες προηγουμένως αντιστοιχεί πλήρως σε όσα συνέβησαν στην πραγματικότητα. Και γι’ αυτό είσαι υποχρεωμένος να χειροκροτήσεις;

Όχι. Αυτό το φιλμ αξίζει το χειροκρότημα πριν (και χωρίς να) το ζητήσει. Παρά τις όποιες ατέλειές του, όπως το εν λόγω encore ή τη μονοδιάστατη απεικόνιση των εχθρών Ιαπώνων, που ο Γκίμπσον δοκιμάζει να εξανθρωπίσει αργά και άστοχα, βγάζοντας και τη διήγησή του εκτός ρυθμού. Γιατί αυτός ο «Αντιρρησίας» είναι ένα απρόσμενο μα καλοδεχούμενο comeback – μια φιλότιμη, έντιμη και περιστασιακά συνταρακτική προσπάθεια έκφρασης συγγνώμης του σκηνοθέτη του για όλα τα επί («Τα Πάθη του Χριστού») και εκτός οθόνης ευτράπελα στα οποία μας είχε υποβάλει τα τελευταία, πολλά χρόνια.

Γιατί συνθέτει με λογική κι ευαισθησία το πορτρέτο ενός οξύμωρου αλλά αυθεντικού ήρωα. Που πιστεύει στον Θεό, αλλά πάνω απ’ όλα, πάση θυσία, στον άνθρωπο. Που μεγαλώνοντας με τον στοιχειωμένο, ρημαγμένο από τον πόλεμο, παρασημοφορημένο πατέρα του, επιμένει να πάει άνευ όπλου κι αυτός εκεί για να συμπαρασταθεί στους συνανθρώπους του την πιο δύσκολη, ίσως και τελευταία, στιγμή τους. Που μετουσιώνεται έτσι σε μια πάντα επίκαιρη ωδή στη βαθιά ανθρώπινη ποιότητα και την – ούτε λίγο, ούτε πολύ – θαυματουργή δύναμη του διαφορετικού.

Γιατί όπως «Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» πριν από αυτόν, κοινωνεί σχεδόν αυτούσια τη φρίκη του πολέμου. Δεν αναγνωρίζει σε αυτόν νικητές, παρά μόνο ηττημένους – σπαρακτικά ξεχαρβαλωμένα πλάσματα σε μια διεστραμμένη, (αυτο)καταστροφικά (για όλους και τον καθένα χωριστά), παρανοϊκά και απάνθρωπα, αυθαίρετα χωρισμένη στα δύο πραγματικότητα. Και να αναδειχθεί έτσι σε ένα οδυνηρά επείγον και ειλικρινές είδωλο στον καθρέφτη τής και πάλι, τραγικά, επικίνδυνα διχασμένης ανθρωπότητας, του ατέρμονου πολέμου στη Συρία, των ανά τον κόσμο μισαλλόδοξων δημοψηφισμάτων ή εκλογών, και των αδιέξοδων, άνευ λυτρωτικής απόκρισης, απέλπιδων προσπαθειών κάθε λογής μεταναστών (που τείνουν να αποτελέσουν ξανά την κυρίαρχη «φυλή» του πλανήτη) για ένα καλύτερο αύριο.

Γιατί εμπιστεύεται παραλίγο όλο το βάρος του στους παραπλανητικά λιγνούς ώμους του Άντριου Γκάρφιλντ. Με το καθαρό πρόσωπο και το τεράστιο αλλά ήρεμο ερμηνευτικό σθένος. Που δίνει υπόσταση και κάνει αφοπλιστικά απτό έναν γεμάτο απρόσμενες αλλά ιδανικά, θαρρείς, συνταιριασμένες αντιθέσεις άνθρωπο. Που ενσαρκώνει τον Ντέσμοντ όχι αλλάζοντας δραματικά την όψη του, αλλά μ’ έναν τρόπο πολύ πιο ουσιαστικό. Και δη απροσδιόριστο. Ο οποίος γίνεται αντιληπτός πέρα από τα λόγια. Ενστικτωδώς. Για να σε διαπεράσει και να σε κατοικήσει αβίαστα. Φυσικά. Και να σε συμπαρασύρει αμετάκλητα στην πορεία (αυτο)εκπλήρωσης του ήρωά του, που ξεκινά ως… ανέκδοτο και καταλήγει σε ένα απίστευτο κι όμως αληθινό θαύμα, ικανό να σου αλλάξει τη ζωή.

Για τέλος, το… εικοσάλεπτο; Τριαντάλεπτο; Δεν ξέρω… (Ο χρόνος σταματά. Το σασπένς… παίζει μπάλα με την καρδιά και το στομάχι σου. Το συναίσθημα ανοίγει ρυάκια στα μάτια και δένει κόμπους στον λαιμό. Και ο Γκάρφιλντ, όχι πια λόγια, μόνο σώμα, καταθέτει ψυχή. Παλλόμενη και αδιαμφισβήτητη…) Το διάστημα, τέλος πάντων, κατά το οποίο ο Ντέσμοντ μένει μόνος στο μέτωπο, πάνω στο Hacksaw Ridge. Αρκεί για να μην πάψεις ποτέ να κουβαλάς αυτή την ταινία μέσα σου. Με υπομονή, επιμονή και ένα αναπάντεχο, λυτρωτικό, χαμόγελο.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ούτε εύκολη, ούτε διασκεδαστική κινηματογραφική εμπειρία, ιδιαίτερα αν έχεις ορκιστεί να μην βιώσεις ποτέ ξανά ρεαλιστικό πολεμικό δράμα επί της μεγάλης οθόνης. Αξίζει όμως τον κόπο, καθώς αφενός διαφέρει σημαντικά από τα πολεμικά δράματα που ξέρεις. Και αφετέρου, τελικά, σου ευφραίνει καταλυτικά την καρδιά (παρά τον παράταιρο επίλογο / υστερόγραφό του), επαναπροσδιορίζοντας την πίστη σου στον άνθρωπο (γενικά) και τον Μελ Γκίμπσον (ειδικά). Ω, τι έκπληξη!


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.