FreeCinema

Follow us

ΜΙΣ ΠΕΡΕΓΚΡΙΝ: ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (2016)

(MISS PEREGRINE'S HOME FOR PECULIAR CHILDREN)

  • ΕΙΔΟΣ: Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τιμ Μπέρτον
  • ΚΑΣΤ: Εύα Γκριν, Άσα Μπάτερφιλντ, Έλα Περνέλ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Κρις Ο’Ντάουντ, Τέρενς Σταμπ, Φίνλεϊ ΜακΜίλαν, Τζούντι Ντεντς
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 127'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Όταν ο παππούς του πεθαίνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ο νεαρός Τζέικ βρίσκει μια σειρά από οδηγίες του εκλιπόντος που τον υποχρεώνουν να ταξιδέψει μέχρι την Ουαλία, σε αναζήτηση ενός οικοτροφείου για «ασυνήθιστα» παιδιά.

Από το 1988 μέχρι και σήμερα, ο Τιμ Μπέρτον δεν υπήρξε απλά ο αγαπημένος μου (εν ζωή) σκηνοθέτης, αλλά ο δημιουργός στον οποίο εμπιστεύτηκα τη φαντασία μου. Ο Μπέρτον έγινε ο «δικός μου» Φελίνι. Ο παραμυθάς που μου έλειπε από το σινεμά καθώς μεγάλωνα. Ελάχιστες φορές με απογοήτευσε ή δεν τον αναγνώρισα μέσα από κάδρα ταινιών του. Και σχεδόν κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα αυτού του αξιώματος στον σύγχρονο κινηματογράφο (μοναδική εξαίρεση και δυνατός του «αντίπαλος» για μένα, από το 1998, εκείνος ο τόσο «Ευρωπαίος»… Τεξανός!). Ο φιλμικός κόσμος τού Μπέρτον, όμως, δεν αγγίζει μόνο το βλέμμα. Εμπεριέχει μια βαριά αίσθηση θλίψης, που λες και έρχεται κατευθείαν από μια «άλλη» ζωή, πολύ πιο μακάβρια και πένθιμη από τον θνητό βίο. Το κάνει με τόση σκοτεινιά αυτό ο Μπέρτον που θα ήταν πραγματικά αβάσταχτο, αν δεν υπήρχε και τόση αγάπη μέσα του. Αυτή την αγάπη, λοιπόν, είναι που θα θυμηθείς ξανά με τη «Μις Πέρεγκριν» και τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ενός μάλλον τυπικού young adult αναγνώσματος του Ράνσον Ριγκς από το 2011, το οποίο έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη και δύο συνέχειες.

Μια εύκολη και προφανής περιγραφή του έργου; Μοιάζει με μια… παιδική εκδοχή των «X-Men», στο ύφος του «Χάρι Πότερ», με τη δράση του να τοποθετείται μεταξύ παρόντος και Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ένα (παρόμοια βιωμένο και από τον ίδιο το σκηνοθέτη) suburban σκηνικό της Φλόριδας, ο νεαρός Τζέικ χάνει (από μυστηριώδη αίτια) τον παππού του, έναν Πολωνό μετανάστη που είχε ζήσει τον πόλεμο με τους Γερμανούς στα 40’s. Απομονωμένος από συγγενείς και φίλους, εξαιτίας της καλπάζουσας φαντασίας του και των απίστευτων αφηγήσεων γύρω από ένα οικοτροφείο για «ασυνήθιστα» παιδιά (των οποίων κρατά φωτογραφικά πειστήρια), ο μακαρίτης ήταν το ουσιαστικό πατρικό πρότυπο για τον ανήλικο Τζέικ, που πλέον βρίσκεται μπροστά σε οδηγίες βαρύνουσες ως «κληρονομιά» και τον συμβουλεύουν να φτάσει ως την Ουαλία, έτσι ώστε να αναζητήσει τα ίχνη της Μις Πέρεγκριν και των εκλεκτών «μεταλλαγμένων» της. Το οικοτροφείο θα βρεθεί… βομβαρδισμένο από τα χρόνια του πολέμου, κάτι που δεν εξηγεί τη διαρκή αλληλογραφία του παππού Έιμπραχαμ με τας Ευρώπας μέχρι το πρόσφατο παρόν!

Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι στο φιλμ είναι το μπερτονικό μοτίβο της τραυματικής σχέσης με τον πατέρα ή και την «αντικατάστασή» του από ένα άλλο φυσικό πρόσωπο, το οποίο «υιοθετεί» τον κεντρικό (αρκετά συχνά νεαρό) ήρωα και του μεταδίδει τη μαγεία της φυγής μέσα από το φαντασιακό. Ακολουθεί το ταξίδι, η εξερεύνηση, η ωρίμανση και το επισφράγισμα της πίστης στο όποιο (συμβολικά) «διαφορετικό». Η ανάπτυξη της ιστορίας επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά το ταλέντο του Μπέρτον στο να δημιουργεί κόσμους δικούς του, στους οποίους το ρεαλιστικό χάνει την έννοια και την επαφή με τον χρόνο, και το αλλόκοτο μπορεί να αυθαιρετεί εντός της καθημερινότητας, χρησιμοποιώντας μέχρι και την τεχνική του stop motion animation για να παίξει με το βλέμμα. Παιδιάστικα, βέβαια!

Ο χρόνος κυλά ευχάριστα, όμως η ουσιαστική απόλαυση ξεκινά όταν ο Μπέρτον μπαίνει στο προσφιλές στοιχείο της έμπνευσής του, το ακόμη πιο παραμυθένιο και σουρεαλιστικό, με ήρωες του κακού που μεταμορφώνονται σε κάτι ακόμη πιο απεχθές, με τέρατα που απειλούν την ύπαρξή σου, με αναφορές που ταυτίζονται άμεσα με τον κόσμο τού τσίρκου ή το funhouse ενός luna park. Η κλιμάκωση στην αποβάθρα του Μπλάκπουλ περιέχει σκηνές ανθολογίας που θα φέρουν ρίγη στους fans του σκηνοθέτη, με πιο αποθεωτικό τον φόρο τιμής στο σινεμά τού Ρέι Χαριχάουζεν. Εκεί, πια, είναι που αισθάνεσαι το φιλμ να ολοκληρώνεται και συναισθηματικά, αφήνοντας (επιτέλους) την ερωτική του υπο-πλοκή να αναπνεύσει και να μας οδηγήσει σε ένα φινάλε που μιλά για αγέραστα πάθη, για το κυνήγι που είναι (ή πρέπει να είναι) η αγάπη, για τον φόβο απέναντι στον χρόνο, για την εσωτερική πάλη με την… ημερομηνία λήξης μας. Η λύτρωση που προτείνει ο Μπέρτον είναι ένα πραγματικό δώρο που συγκινεί, είναι το γνήσιο παραμύθι και το «ψέμα» που μπορεί να σώζει μέχρι και ζωές. Στο σινεμά, πάντα. Εκεί όπου ζεις γι’ αυτά τα 127 λεπτά.

Η «Μις Πέρεγκριν» είναι το «ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά» του Τιμ Μπέρτον. Γι’ αυτό και αξίζει να τον ακουμπήσεις στον ώμο, να τον χαϊδέψεις με στοργή και να τον κάνεις να αισθανθεί ότι δεν τον ξέχασες ποτέ…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Είναι για εκείνους που αγαπούν τον Τιμ, τα παραμύθια, το φανταστικό, οτιδήποτε δεν μπορείς να δεις εκεί έξω, στον αληθινό κόσμο, δηλαδή. Είναι μια επιστροφή στον πιο παραδοσιακό Μπέρτον που αγαπήσαμε. Τα παραδείγματα των «X-Men» (ειδικά) και των ταινιών «Χάρι Πότερ» δεν γράφτηκαν ως αστείο. Και εκεί το φιλμ προσεγγίζει και αρκετά νεαρότερες ηλικίες θεατών, ικανοποιώντας οπωσδήποτε και το εφηβικό. Τώρα, αν «κλωτσάς» με εξωπραγματικά, αλλόκοτα ή και ολίγον τρομακτικά πλάσματα και η φυγή στο σινεμά για σένα είναι κάτι το πιο… «ποιητικό», κάνε skip, μη μαλώσουμε. Ακόμη κι αν δεν ξετρελαθεί κανείς, θα φύγει με άψογης αισθητικής εικόνες, που δεν είναι καθόλου ανάγκη να δει σε 3D. Η γκρίνια εδώ είναι σχεδόν μόνιμη, πια. Υποψίες βάθους πεδίου, φτωχά ανάγλυφη εντύπωση και το σχετικό γυαλί να λειτουργεί μονάχα ως… «ηλίου», με αποτέλεσμα να σκουραίνει (και μόνο) το όλο θέαμα!


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.