FreeCinema

Follow us

ΜΙΣ ΠΕΡΕΓΚΡΙΝ: ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (2016)

(MISS PEREGRINE'S HOME FOR PECULIAR CHILDREN)

  • ΕΙΔΟΣ: Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τιμ Μπέρτον
  • ΚΑΣΤ: Εύα Γκριν, Άσα Μπάτερφιλντ, Έλα Περνέλ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Κρις Ο’Ντάουντ, Τέρενς Σταμπ, Φίνλεϊ ΜακΜίλαν, Τζούντι Ντεντς
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 127'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Όταν ο παππούς του πεθαίνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ο νεαρός Τζέικ βρίσκει μια σειρά από οδηγίες του εκλιπόντος που τον υποχρεώνουν να ταξιδέψει μέχρι την Ουαλία, σε αναζήτηση ενός οικοτροφείου για «ασυνήθιστα» παιδιά.

Από το 1988 μέχρι και σήμερα, ο Τιμ Μπέρτον δεν υπήρξε απλά ο αγαπημένος μου (εν ζωή) σκηνοθέτης, αλλά ο δημιουργός στον οποίο εμπιστεύτηκα τη φαντασία μου. Ο Μπέρτον έγινε ο «δικός μου» Φελίνι. Ο παραμυθάς που μου έλειπε από το σινεμά καθώς μεγάλωνα. Ελάχιστες φορές με απογοήτευσε ή δεν τον αναγνώρισα μέσα από κάδρα ταινιών του. Και σχεδόν κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα αυτού του αξιώματος στον σύγχρονο κινηματογράφο (μοναδική εξαίρεση και δυνατός του «αντίπαλος» για μένα, από το 1998, εκείνος ο τόσο «Ευρωπαίος»… Τεξανός!). Ο φιλμικός κόσμος τού Μπέρτον, όμως, δεν αγγίζει μόνο το βλέμμα. Εμπεριέχει μια βαριά αίσθηση θλίψης, που λες και έρχεται κατευθείαν από μια «άλλη» ζωή, πολύ πιο μακάβρια και πένθιμη από τον θνητό βίο. Το κάνει με τόση σκοτεινιά αυτό ο Μπέρτον που θα ήταν πραγματικά αβάσταχτο, αν δεν υπήρχε και τόση αγάπη μέσα του. Αυτή την αγάπη, λοιπόν, είναι που θα θυμηθείς ξανά με τη «Μις Πέρεγκριν» και τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ενός μάλλον τυπικού young adult αναγνώσματος του Ράνσον Ριγκς από το 2011, το οποίο έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη και δύο συνέχειες.

Μια εύκολη και προφανής περιγραφή του έργου; Μοιάζει με μια… παιδική εκδοχή των «X-Men», στο ύφος του «Χάρι Πότερ», με τη δράση του να τοποθετείται μεταξύ παρόντος και Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ένα (παρόμοια βιωμένο και από τον ίδιο το σκηνοθέτη) suburban σκηνικό της Φλόριδας, ο νεαρός Τζέικ χάνει (από μυστηριώδη αίτια) τον παππού του, έναν Πολωνό μετανάστη που είχε ζήσει τον πόλεμο με τους Γερμανούς στα 40’s. Απομονωμένος από συγγενείς και φίλους, εξαιτίας της καλπάζουσας φαντασίας του και των απίστευτων αφηγήσεων γύρω από ένα οικοτροφείο για «ασυνήθιστα» παιδιά (των οποίων κρατά φωτογραφικά πειστήρια), ο μακαρίτης ήταν το ουσιαστικό πατρικό πρότυπο για τον ανήλικο Τζέικ, που πλέον βρίσκεται μπροστά σε οδηγίες βαρύνουσες ως «κληρονομιά» και τον συμβουλεύουν να φτάσει ως την Ουαλία, έτσι ώστε να αναζητήσει τα ίχνη της Μις Πέρεγκριν και των εκλεκτών «μεταλλαγμένων» της. Το οικοτροφείο θα βρεθεί… βομβαρδισμένο από τα χρόνια του πολέμου, κάτι που δεν εξηγεί τη διαρκή αλληλογραφία του παππού Έιμπραχαμ με τας Ευρώπας μέχρι το πρόσφατο παρόν!

Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι στο φιλμ είναι το μπερτονικό μοτίβο της τραυματικής σχέσης με τον πατέρα ή και την «αντικατάστασή» του από ένα άλλο φυσικό πρόσωπο, το οποίο «υιοθετεί» τον κεντρικό (αρκετά συχνά νεαρό) ήρωα και του μεταδίδει τη μαγεία της φυγής μέσα από το φαντασιακό. Ακολουθεί το ταξίδι, η εξερεύνηση, η ωρίμανση και το επισφράγισμα της πίστης στο όποιο (συμβολικά) «διαφορετικό». Η ανάπτυξη της ιστορίας επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά το ταλέντο του Μπέρτον στο να δημιουργεί κόσμους δικούς του, στους οποίους το ρεαλιστικό χάνει την έννοια και την επαφή με τον χρόνο, και το αλλόκοτο μπορεί να αυθαιρετεί εντός της καθημερινότητας, χρησιμοποιώντας μέχρι και την τεχνική του stop motion animation για να παίξει με το βλέμμα. Παιδιάστικα, βέβαια!

Ο χρόνος κυλά ευχάριστα, όμως η ουσιαστική απόλαυση ξεκινά όταν ο Μπέρτον μπαίνει στο προσφιλές στοιχείο της έμπνευσής του, το ακόμη πιο παραμυθένιο και σουρεαλιστικό, με ήρωες του κακού που μεταμορφώνονται σε κάτι ακόμη πιο απεχθές, με τέρατα που απειλούν την ύπαρξή σου, με αναφορές που ταυτίζονται άμεσα με τον κόσμο τού τσίρκου ή το funhouse ενός luna park. Η κλιμάκωση στην αποβάθρα του Μπλάκπουλ περιέχει σκηνές ανθολογίας που θα φέρουν ρίγη στους fans του σκηνοθέτη, με πιο αποθεωτικό τον φόρο τιμής στο σινεμά τού Ρέι Χαριχάουζεν. Εκεί, πια, είναι που αισθάνεσαι το φιλμ να ολοκληρώνεται και συναισθηματικά, αφήνοντας (επιτέλους) την ερωτική του υπο-πλοκή να αναπνεύσει και να μας οδηγήσει σε ένα φινάλε που μιλά για αγέραστα πάθη, για το κυνήγι που είναι (ή πρέπει να είναι) η αγάπη, για τον φόβο απέναντι στον χρόνο, για την εσωτερική πάλη με την… ημερομηνία λήξης μας. Η λύτρωση που προτείνει ο Μπέρτον είναι ένα πραγματικό δώρο που συγκινεί, είναι το γνήσιο παραμύθι και το «ψέμα» που μπορεί να σώζει μέχρι και ζωές. Στο σινεμά, πάντα. Εκεί όπου ζεις γι’ αυτά τα 127 λεπτά.

Η «Μις Πέρεγκριν» είναι το «ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά» του Τιμ Μπέρτον. Γι’ αυτό και αξίζει να τον ακουμπήσεις στον ώμο, να τον χαϊδέψεις με στοργή και να τον κάνεις να αισθανθεί ότι δεν τον ξέχασες ποτέ…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Είναι για εκείνους που αγαπούν τον Τιμ, τα παραμύθια, το φανταστικό, οτιδήποτε δεν μπορείς να δεις εκεί έξω, στον αληθινό κόσμο, δηλαδή. Είναι μια επιστροφή στον πιο παραδοσιακό Μπέρτον που αγαπήσαμε. Τα παραδείγματα των «X-Men» (ειδικά) και των ταινιών «Χάρι Πότερ» δεν γράφτηκαν ως αστείο. Και εκεί το φιλμ προσεγγίζει και αρκετά νεαρότερες ηλικίες θεατών, ικανοποιώντας οπωσδήποτε και το εφηβικό. Τώρα, αν «κλωτσάς» με εξωπραγματικά, αλλόκοτα ή και ολίγον τρομακτικά πλάσματα και η φυγή στο σινεμά για σένα είναι κάτι το πιο… «ποιητικό», κάνε skip, μη μαλώσουμε. Ακόμη κι αν δεν ξετρελαθεί κανείς, θα φύγει με άψογης αισθητικής εικόνες, που δεν είναι καθόλου ανάγκη να δει σε 3D. Η γκρίνια εδώ είναι σχεδόν μόνιμη, πια. Υποψίες βάθους πεδίου, φτωχά ανάγλυφη εντύπωση και το σχετικό γυαλί να λειτουργεί μονάχα ως… «ηλίου», με αποτέλεσμα να σκουραίνει (και μόνο) το όλο θέαμα!


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.