FreeCinema

Follow us

ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΜΠΡΙΤΖΕΤ ΤΖΟΟΥΝΣ (2016)

(BRIDGET JONES'S BABY)

  • ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κωμωδία
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σάρον Μαγκουάιρ
  • ΚΑΣΤ: Ρενέ Ζελβέγκερ, Κόλιν Φερθ, Πάτρικ Ντέμπσι, Έμμα Τόμσον, Τζέμα Τζόουνς, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Σάρα Σολεμάνι, Τζοάνα Σκάνλαν, Νιλ Πίρσον
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 122'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Είναι 43, είναι single, είναι κορίτσι καριέρας και, εντελώς ξαφνικά, μένει έγκυος αλλά… δεν είναι σίγουρη για την ταυτότητα του πατρός! Τι ζητά πραγματικά από τη ζωή της η Μπρίτζετ Τζόουνς; Τον πατέρα του παιδιού της ή τον άνδρα που αγαπά;

Το να παρακολουθείς μια ταινία με αληθινούς θεατές μπορεί να μην σου αλλάζει τα γούστα επί των καλλιτεχνικών κριτηρίων, σίγουρα. Μπορεί, όμως, να σου δίνει μια πιο «χειροπιαστή» απόδειξη του κατά πόσο κάνει «επαφή» ένα φιλμ με το κοινό του. Έτσι, λοιπόν, είδα το «Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς». Για να πω την αλήθεια, περίμενα να νιώσω… ναυτία εγκύου γυναίκας! Το πρώτο sequel της ονομαστής σειράς δεν άντεξα καν να το παρακολουθήσω ολόκληρο. Και δεν το κρύβω. Ξερνάω με τη μούρη (και τη φωνή και ό,τι άλλο θες!) της Ρενέ Ζελβέγκερ, συνέβαινε πάντοτε, και πριν και μετά τις χειρουργικές της επεμβάσεις. Ανέκαθεν ανέβαζα πίεση με τον χαρακτήρα τής Μπρίτζετ Τζόουνς, επίσης. Λαμπάκια, καπνοί από τ’ αυτιά και τέτοια… Αλλά πήγα. Ως σωστός επαγγελματίας. Και κάθισα με ψυχραιμία, εντός κατάμεστης κινηματογραφικής αιθούσης. Μπορεί να μην γέλασα (όπως έκαναν οι πάντες γύρω μου, μεγαλοφώνως!), αλλά το δίωρο το άντεξα. Και αυτό κάτι μπορεί να σημαίνει.

Τούτο το δεύτερο sequel της «Μπρίτζετ Τζόουνς» μπορεί να άργησε να έρθει (12 ολόκληρα έτη, διάβολε!), υποχρεώνοντάς μας σήμερα να βλέπουμε πώς πέρασε ο χρόνος (και το νυστέρι) πάνω από το πρόσωπο μιας… αγνώριστης πλέον Ζελβέγκερ, όμως, πέραν αυτού, δεν υπάρχει κάτι άλλο εδώ που να δυσαρεστεί τους θεατές οι οποίοι ζητούν κάτι το feelgood και σαφώς ανάλαφρο. Η πλοκή, ειδικά στο κομμάτι των τηλεοπτικών παρασκηνίων στα οποία εργάζεται η ομώνυμη ηρωίδα, είναι αρκούντως εκσυγχρονισμένη (μειδιάς με τους hipster παρατρεχάμενους της νέας executive), το slapstick κάνει δουλειά σε αρκετές περιπτώσεις (η μεταφορά της εγκύου… στα χέρια μέχρι την κλινική θα ακουστεί δυνατά στα σινεμά) και η φόρμουλα της ρομαντικής κωμωδίας αντέχει, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι το καστ έχει γεράσει εμφανώς (τουλάχιστον, ο Κόλιν Φερθ δεν έχει «πειραχτεί»…).

Σε τούτο το κομμάτι, το δίπολο των διεκδικητών της καρδιάς αλλά και της πατρότητας του παιδιού της Μπρίτζετ Τζόουνς δίνει ώθηση στο φιλμ και διασκεδάζει, ειδικά όταν έχει να κάνει με τα προ γέννας στερεότυπα: επισκέψεις σε γυναικολόγο (αβίαστα αστεία η Έμμα Τόμσον) ή σεμινάρια και ασκήσεις για τη μέλλουσα μητέρα (με τους δύο άνδρες να περνιούνται για ζευγάρι που της «δάνεισε» σπέρμα για να αποκτήσει παιδί!). Βέβαια, το σενάριο χάνει κάπου-κάπου την ισορροπία του ανάμεσα στο τι ζητά η ηρωίδα: τον πραγματικό πατέρα ή την πραγματική αγάπη; Κι αν αυτά τα δύο… δεν ταιριάξουν σωστά, χάνει και τον πατέρα και τον μέλλοντα σύντροφο / σύζυγο; Μπλέκει τα μπούτια της η προτεραιότητα αυτή, αλλά η ρομαντική ιστορία της κόντρας λειτουργεί ευχάριστα και ο απλός θεατής δεν θα το πολυσκεφτεί.

Όπως και να ‘χει, η τρίτη «Μπρίτζετ Τζόουνς» αποδεικνύει ότι βρίσκεται σε καλύτερη φόρμα από αυτό που περίμενες, πόσω μάλλον όταν δεν περιμένεις απολύτως τίποτα (όπως εγώ). Ο Χιου Γκραντ μπορεί να απουσιάζει (εν τόπω χλοερώ!), αλλά επιφυλάσσει μερικά ευρηματικά αστεία, η χημεία του καστ υπάρχει, τα λονδρέζικα locations κάνουν τα πάντα πιο φιλόξενα και αναγνωρίσιμα, απλώς μια πικρία σου βγαίνει όταν αναλογίζεσαι ότι τούτο το franchise ξεκίνησε το 2001. Και οι ρυτίδες του δεν κρύβονται ακριβώς. Αλλά το γνωρίζει. Και τολμά να διαπράξει μέχρι και αυτό που φοβάσαι περισσότερο: το montage ενός flashback από τα προηγούμενα φιλμ. Γενναία κίνηση. Και τίμια.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Δεν είναι η ταινία που θα αλλάξει την πορεία του σινεμά, ούτε και θα ανατρέψει ό,τι γνωρίζεις από το είδος της ρομαντικής κωμωδίας μέχρι σήμερα. Αλλά αντέχει ακόμη η «συνταγή». Και κάπου θα ξαφνιαστείς με αυτήν τη διαπίστωση. Το πιο οικείο σε τέτοια θεάματα κοινό (κυρίως το γυναικείο, προφανώς) μέχρι που θα καλοπεράσει κιόλας – και γι’ αυτό, ως κρούσμα έργου προς λαϊκή κατανάλωση, παίρνει τον τίτλο της «ταινίας της εβδομάδας» από εμάς. Προσωπικά, γέλασα ελάχιστα, αλλά γύρω μου γινόταν πανζουρλισμός στην αίθουσα! Άρα, πιάνει κάπου τον παλμό του μέσου θεατή και αυτό η κριτική… δεν το «παλεύει»! Όσοι έχουν καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, μάλλον θα… γκαστρωθούν με τούτο το πλήρες δίωρο.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.