του Ηλία Φραγκούλη

Δεν είναι λίγες οι γαλλικές κωμωδίες που καταπιάνονται με τα προβλήματα μιας οικογένειας. Αρκετά συχνά, τουλάχιστον, είναι κάπως πιο ανεκτές ή ενδιαφέρουσες από τις στερεοτυπικές ρομαντικές κομεντί που, όπως δείχνουν τα ντόπια κινηματογραφικά ταμεία, πλέον, έχετε βαρεθεί ακόμη και εσείς. Το «Μαμά, Γύρισα!», όπως αντιλαμβάνεται κανείς και από τον τίτλο, ανήκει στην πρώτη κατηγορία, με ένα προφανές κοινωνικό ζήτημα της σημερινής υφεσιακής Ευρώπης και κυρίως του ρημαγμένου από τη… «μεταρρυθμιστική» κρίση Νότου.

Η Στεφανί χάνει τα πάντα, δουλειά και περιουσιακά στοιχεία, και δεν έχει πουθενά αλλού να απευθυνθεί παρά στη μητέρα της, Ζακλίν, μια εξηντάρα έξω καρδιά και όχι ακριβώς αυτό που λες… πρωτευουσιάνα. Είναι άλλωστε μια αστή της Εξ-Αν-Προβάνς, τύπος «παλαιάς κοπής», με δυσκολία να ακολουθήσει το παρόν, αν και με αποτελεσματική καπατσοσύνη εκεί που πρέπει. Για τη σαραντάρα κόρη είναι μεγάλη ήττα να επιστρέψει στο παιδικό της δωμάτιο, να ξυπνάει… με τις κότες για να πάρει το πρωινό της με τη μαμά και ν’ αρχίζει από νωρίς το κυνήγι των βιογραφικών και των κάθε «τελειωμένων» θέσεων εργασίας που της προσφέρονται σαν ξεροκόμματο. Οι σχέσεις με τα αδέλφια της είναι επίσης διαταραγμένες και όλοι μαζί χάνουν τον μπούσουλα δίχως την παραμικρή αρμονία στη ζωή. Ή μήπως όχι ακριβώς όλοι;

Η αλήθεια είναι πως το σενάριο του φιλμ εξαπλώνεται σε κάμποσες υποπλοκές, θέλοντας να κρύψει την αδυναμία τού βασικού του σκελετού, που θα έπρεπε να επικεντρώνει ξεκάθαρα στη σχέση μητέρας και κόρης. Αυτό θα ήθελε ιδιαίτερα κότσια στο γράψιμο και ένα χτίσιμο σκηνών / διαλόγων που θα απαιτούσαν και τα ανάλογα recital ερμηνειών από τις δύο πρωταγωνίστριες. Τελικά, ο boulevard αχταρμάς του φιλμικού καταστασιακού επιδεικνύει την ευκολία αυτού του mainstream καταναλώσιμου προϊόντος, το οποίο όμως στέκει για δύο βασικούς λόγους: α) η Ζοζιάν Μπαλασκό (στον ρόλο τής Ζακλίν, φυσικά) έχει την τόσο επαγγελματική γνώση και άνεση να σολάρει απολαυστικά διότι υποστηρίζεται και από το β) στοιχείο, της υπερδραστήριας… σεξουαλικής ζωής με παλαιό flirt – γείτονα μερικών ορόφων ψηλότερα, στην ίδια πολυκατοικία! Αυτό το εν κρυπτώ amour fou στήνει μερικές από τις πιο κωμικές στιγμές τού φιλμ, καθώς οι δύο εραστές προσπαθούν να βρεθούν στο διαμέρισμα εκείνου χωρίς να δώσουν δικαιώματα κουτσομπολιού (με τον… ανελκυστήρα να αποτελεί το πειστήριο του «εγκλήματος»!) ή και να έρθουν αντιμέτωποι με αποφάσεις ζωής που θα επισημοποιούσαν τη σχέση τους.

Οι λύσεις στα προβλήματα όλων των χαρακτήρων δεν έχουν ένα ξεχωριστό θράσος ή μια κωμική τρέλα που θα απογείωνε την εξέλιξη του «Μαμά, Γύρισα!», ανήκουν σε ένα bourgeois πλαίσιο και φανερώνουν τους στόχους τού φιλμ, το κοινό και το μέγεθος της επιτυχίας που θέλει να προσεγγίσει περισσότερο. Μέσα στις αρκετές αλήθειές του, ίσως και αυτό να είναι ένα προτέρημα, τελικά.