της Βικτωρίας Μιχαήλ

«The best tricks work on many levels», λέει λίγο πριν την υπόκλιση ο ανθρώπινος από μηχανής Θεός, που εμφανίζεται στην τελική να έχει καθοδηγήσει αδιόρατα την έκβαση του κουβαριού «αλληλοπαιξιμάτων», στο πιο «οικείο» του (εν αγνοία του) μέλος της σπείρας. Αποκαλύπτοντας, δυστυχώς, όχι μόνο τον ρόλο του πίσω απ’ τις κουίντες αλλά και το γιατί πιάνεται στα πράσα (κατ’ εμέ και) το δεύτερο εγχείρημα της δράκας των θαυματοποιών, που έκαναν προ τριετίας τσακωτό το διεθνές κοινό ακολουθώντας το υποκλαπέν πλάνο τού «Η Συμμορία των 11» σε βγάζω-από-το-καπέλο-«φάσεις»-Ντέιβιντ-Μπλέιν βαριάντα: τους απασχολεί τόσο το να μοστράρουν τα βέλτιστα κόλπα και καθένα απ’ αυτά να διαθέτει πολλαπλά επίπεδα, ώστε το να λειτουργούν πραγματικά και στην κινηματογραφική λογική τους αυτά τα κόλπα καθίσταται δευτερεύον στην ατζέντα τους – κι όταν δεν έχεις πειστεί ότι λειτουργούν με το καλό, επιχειρούν να σε πείσουν σώνει και ντε.

Κάπως έτσι, με το ζόρι, υποχρεώνονται και οι πέντε (στο τσακ να το παίξουν Τζούλιαν Ασάνζ στο πιο live, σε λανσάρισμα «έξυπνου» τηλεφώνου με chip κρυπτοπάροχο των προσωπικών δεδομένων τού όποιου κατόχου στη διάθεση του tech guru κατασκευαστή) να τεθούν στις υπηρεσίες εκβιαστικού απαγωγέα τους, που σχεδίασε αρχικά και θέλει πίσω το πρωτότυπο πυρίτιο – ρουφιάνο. Η στα χαρτιά πανούργα επιλογή τού πιο φημισμένου μάγου της 7ης Τέχνης, τού… Χάρι Πότερ, για τον ρόλο τού κακού μ’ ένα φανερό (έμεινε στην απέξω απ’ τον συνεργάτη του – αλλά αφού είναι ο εφευρέτης, γιατί αντί να το ξαναφτιάξει χρειάζεται να το υπεξαιρέσει; Καλαμαράδες του σεναρίου, you ‘re busted!) κι ένα κρυφό (κινητήρα τού αγώνα ζωής και θανάτου στον οποίο θα αποδυθεί θέλοντας και μη αργότερα η ομάδα) γινάτι προδίδεται απ’ το αποσπαστικό της προσοχής look τού Ντάνιελ Ράντκλιφ (ένα μουσάτο manboy, πιο κοντά στη χιπστερογιάπικα κοστουμαρισμένη διεμφυλική παρά στο εγκληματικό παιδί θαύμα της πληροφορικής). Ταυτόχρονα, εννοείται, προδίδει τις βλέψεις της παραγωγής στο τρυφερότερο δυναμικό κοινό που μεγάλωσε (μαζί) με τον καλύτερο μαθητή του Χόγκουαρτς.

Ακόμη πιο αδικαίωτη, παρά τις παιχνιδιάρικες συστάσεις της (ένα μεταδιαρρηκτικό domino σε σαλόνι που καταλήγει στον φαινομενικό αποκεφαλισμό της!), φαντάζει η εισδοχή της Λίζι Κάπλαν στη θέση τής Άιλα Φίσερ στους πέντε. Η κωμικός αδυνατεί με τα εκφραστικά χούγια – σήμα κατατεθέν της, χωρίς βοήθεια απ’ το στόρι (που, όταν το θυμάται κι ελέω του TV hit της «Masters of Sex», της φοράει την κάπα κι ενός – αδέξια στεφόμενου από επιτυχία στο φινάλε – μη αμφίδρομου flirt μ’ έναν εκ των… Καβαλάρηδων), είτε να μαγνητίσει είτε να συνεισφέρει διακριτά στις παγαποντιές. Δεν φταίει ο Τζον Τσου που έχει στρώσει λίγο παραπάνω το act τού Λουί Λετεριέ, χωρίς να αλλάζει σκηνοθετικό στιλάκι στην οφθαλμαπάτη, αλλά το σενάριο. Η ευγλωττία που κινούσε ευπρόσδεκτα ενίοτε τα νήματα την πρώτη φορά μοιάζει να έχει αντικατασταθεί από σχεδιάσματα παρεΐστικης παρλαπίπας (κατά κύριο λόγο επάνω στο ότι ο υπνωτιστής και το χαρτόμουτρο προσπαθούν να αντιγράψουν ο ένας το ταλέντο του άλλου) εν μέσω της απόπειρας, πέρα απ’ το να τραβηχτούν επιτυχώς οι συνήθεις άσοι απ’ το μανίκι τής πλοκής, να αποκτήσει η ψυχολογικών χειρονομιών δραματουργία κάποιο… «The Prestige». (Καθόλου τυχαία, ο χαρακτήρας με τα λιγότερα ντεσού ή φρου φρου, αυτός του Τζέσι Άιζενμπεργκ, είναι αυτός που ενοχλεί λιγότερο και κερδίζει περισσότερο τον θεατή.)

Εξού, επίσης, και: το πρακτόρι της υπόθεσης που, εκτός του ότι πρέπει να κατορθώνει να ρίχνει στάχτη στα μάτια του FBI τάχαμου καταδιώκοντας τους Ρομπέν των Δασών των οποίων ηγείται, έρχεται αντιμέτωπο μ’ ένα πατρικό τραύμα και μια κρυφή αλήθεια που ορίζουν τη doppelganger δράση του. Ο δεξιοτήτων Γιούρι Γκέλερ καράφλας ευθύνεται εμμέσως για μια ακόμα Νέμεση του παρεακίου, που θα τους κάνει να τον βλέπουν κυριολεκτικά διπλό. Ο μπουζουριασμένος πάλιουρας ξεμπροστιαστής του κουιντέτου των κλώνων τού Ντέιβιντ Κόπερφιλντ θα κάνει τα αδύνατα δυνατά με την παρουσία του υποαισθητή στα παρασκήνια, ενώ η οργάνωση – μυστήριο «Το Μάτι» παρακολουθεί τους ήρωές μας να κοπανιούνται, κάνοντας τη φιγούρα τους διαδοχικά, στη Νέα Υόρκη, το Μακάο και το Λονδίνο. Τα ισάριθμα «Αμπρακατάμπρα!», με χειροποίητα ή μη εφέ, εξαπατούν λιγότερο ή περισσότερο διασκεδαστικά (αν και η ΙΤ βούτα στο Λας Βέγκας της Άπω Ανατολής σαχλαμαρίζει οιονεί σε σημείο μη πειστικότητας και, έχοντες γνώση, οι κονδυλοφόροι δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα ξεφουρνίζοντας έναν insider – στήριγμα της αποστολής εκ των υστέρων): αστραπιαίες μεταμορφώσεις των μόρτηδών μας και αφεντικά τύπου Τιμ Κουκ και Μαρκ Ζάκερμπεργκ δύο σ’ ένα αυτοξεμπροστιαζόμενα υποχείριά τους, ένα ποντισμένο χρηματοκιβώτιο με θνητό περιεχόμενο φόρος τιμής στον Χουντίνι, μια σαρκοφάγος που τα κάνει αόρατα και το χτύπημα σε τρία ταμπλό στην αγγλική πρωτεύουσα (ο «παπάς» με ντάμα μια του ακροατηρίου, η βροχή μαριονέτα και τα δείξε / κρύψε των περιστεριών) προτού «Το Κεντρί» της ομάδας σακουλιάσει τους δια της βίας εργοδότες της.

Εκεί, στο colpo grosso της, είναι που πριονίζεται ανεπανόρθωτα η βοηθός υπόθεση: στο κλου ιθύνοντα νου του όλου, που εμφανιζόμενος να έχει διακυβεύσει τις ζωές των Μάικ Λαμάρ του (για να τους δέσει ως ένα αδιαίρετο all-star team της παραπλάνησης!) την παίζει στον ειρμό, τον οποίο έχουν ούτως ή άλλως κάνει καπνό ήδη κάποιες μαγκιές αδρεναλίνης, εις βάρος τόσο της αγωνίας όσο και της αξιοπιστίας. Το «Seeing is believing. But is it true?» που ακούγεται με νόημα κάποια στιγμή κατόπιν εορτής είναι σαν να απολογείται καπριτσιόζικα και ατύπτως, θα ‘θελαν μες στην αχλύ του μετα-σχολίου (και το σινεμά μια παραμύθα είναι, κατάλαβες…), γι’ αυτά τα πράσινα άλογα. «Η Συμμορία των Μάγων» πιάστηκε (ξανά), επειδή πούλαγε μούρη. Έχουν σβέλτες παλάμες, αλλά τις βλέπουμε. Για να βγάλουν νομίσματα κι απ’ τ’ αυτιά μας, να μη μας πιάνουν και τον κώλο…