του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει μια σκηνή σε τούτο το φιλμ (που αξίζει να σχολιαστεί παγκοσμίως, σε κάθε κριτική του… «Απόκαλιψ»), στην οποία μερικοί από τους μεταλλαγμένους υπερ-ήρωες του γνωστού κομιξικού franchise βγαίνουν από ένα σινεμά που παίζει το «Return of the Jedi» και η νεαρή Jean Grey λέει πως κάθε τρίτη ταινία σε μια κινηματογραφική σειρά είναι η χειρότερη της τριλογίας. Πρόκειται περί αυτο-τρολαρίσματος, προφανώς! Διότι αυτή η δεύτερη συνέχεια του reboot των «X-Men» είναι με διαφορά και η χειρότερη με τους συγκεκριμένους ήρωες αλλά και μια από τις πιο εκκωφαντικά αποτυχημένες στην ιστορία του genre.

Ξεπερνώντας κάθε πρόσφατο όριο αντοχής (λέγε με και «Batman V Superman»…) για ταινία του είδους, το «Απόκαλιψ» (γελοιωδέστατα μεταφρασμένο στα ελληνικά και τυχαία τονισμένο με αυτόν τον τρόπο, καθώς το όνομα αυτό δεν χρησιμοποιείται ποτέ στο φιλμ!) ξεκινά με μια σεκάνς ανεκδιήγητου kitsch στην αρχαία Αίγυπτο, η οποία συναγωνίζεται εύκολα το «επικό» μεγαλείο των πρόσφατων «Θεών της Αιγύπτου» (η μεγαλειώδης φλόμπα και εισπρακτική αποτυχία που δεν είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε σε δημοσιογραφική προβολή στην Ελλάδα… από «ατύχημα»), για να εξελιχθεί σε κάτι το οποίο περισσότερο μοιάζει με άρμα που παρελαύνει στο καρναβάλι της Πάτρας (ή σε κάποιο gay parade, επίσης)!

Στο πλαίσιο ενός πολυπολιτισμικού χαμού, οι ήρωες βρίσκονται… σκορπισμένοι στους πέντε ανέμους, για λόγους που το στόρι δεν μπαίνει στον κόπο να ξεδιαλύνει αλλά ούτε και εξυπηρετεί κάτι αφηγηματικά (πέραν του σχετικού «εξωτισμού»), αφήνοντας περισσότερο εκτεθειμένο τον Magneto, ο οποίος ζει κρυφά στην Πολωνία ως ένας κοινός… bilingual οικογενειάρχης που η κακιά η ώρα θα τον κάνει να θελήσει να εκδικηθεί τους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί του στο εργοστάσιο σε… άπταιστα αγγλικά, άσχετα από το ότι οι περισσότεροι διάλογοι πριν ήταν στα πολωνικά! Συνολικά, το εντυπωσιακά επώνυμο (και ταλαντούχο, ατυχώς) καστ της ταινίας στέκει εμφανώς άβολα μπροστά από τις κάμερες, σε έναν υπεράνθρωπο αγώνα κατανόησης της σεναριακής αγκύλωσης του χωροχρόνου, με τη δεκαετία του ’80 να εμφανίζεται ως η βασική περίοδος δράσης, χωρίς να μπλέκει τόσο σε ιστορικές και πολιτικές αναφορές, όπως τόσο άστοχα επεξεργάστηκαν τα δύο προηγούμενα prequels του franchise.

Καθώς ο… αρχικαρνάβαλος του En Sabah Nur (μόνιμα μακιγιαρισμένος ο Όσκαρ Άιζαακ, περιφέρεται σαν εξωγήινος, «μαγεμένος» από τα σύγχρονα gadgets τού δυτικού πολιτισμού) στρατολογεί γνωστούς χαρακτήρες των X-Men ώστε να νιώσουν την απόλυτη ισχύ της ξεχωριστής τους δύναμης και να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει τον σκοπό του (στην ουσία, να πραγματώσει κάτι σαν αυτό που συνέβαινε στο director’s cut της «Αβύσσου» του Τζέιμς Κάμερον), φτάνουμε σε έναν πραγματικά σουρεαλιστικό συνδυασμό πασιφιστικής δράσης και… παγκόσμιας γενοκτονίας, που σε κάνει να απορείς για το αν οι σεναριογράφοι δούλεψαν με άδεια εξόδου από κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα. Το οποίο οι θεατές θα χρειαστούν λίγο μετά τα πρώτα 90 λεπτά δράσης της ταινίας…

Κάποιος στο Χόλιγουντ έχει πείσει τα studios ότι ένα φιλμ φαντασίας με superheroes πρέπει να πλησιάζει (τουλάχιστον) τις δυόμιση ώρες για να πείθει πως έτσι γίνεται αρκούντως «μεγάλο». Δυστυχώς, όταν ένα έργο είναι κακό, η φήμη τού «size matters» γυρίζει boomerang στο προϊόν και την υπομονή του κοινού. Ακριβώς όπως συμβαίνει και εδώ. Η τελευταία ώρα τού «Απόκαλιψ» είναι ένας αχταρμάς από κατεδαφίσεις και εκρήξεις που θέλουν να σου δώσουν το κλίμα της Αποκάλυψης, με τους ήρωες να μπαινοβγαίνουν μέσα από φανταστικά layers τού χωροχρόνου ή να αλλάζουν εντελώς άξαφνα πλευρό συμμάχου γιατί… έτσι, μωρέ! Κατανοώ ότι μιλάμε για comics και σινεμά του φανταστικού, όμως είναι προσβλητικό για τη νοημοσύνη του κάθε ενήλικα θεατή να του πουλάς… εφηβική περιπέτεια δράσης για ηλικίες κάτω των 12 ετών (!) με περιτύλιγμα υπερ-ηρωικής extravaganza. Εάν οι fans αυτού του είδους μπορούν να ανέχονται αδιαμαρτύρητα μια τέτοια μαλακία (διότι περί αυτού πρόκειται, κυριολεκτικά), λίγες εβδομάδες μετά το θαυμάσιο και αποτελεσματικότατο από κάθε άποψη «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος», τότε ας βάλουμε όλοι μαζί ένα blender στο μυαλό μας κι ας πατήσουμε το κουμπί τού Start.

Μιλώντας πιο σοβαρά, και για να το κλείσουμε κάπως έτσι, η εντελώς αναίμακτη σκηνή σφαγής με τον ζοχαδιασμένο Wolverine (ο Χιου Τζάκμαν σε cameo – αγγαρεία) δεν ήταν ανάγκη να ολοκληρώσει με μερικές πιτσιλιές αίματος σε τοίχους… αφού ο ήρωας έχει εξολοθρεύσει «το σύμπαν» με τις λεπίδες του, η πιο εφετζίδικη σκηνή της «παγωμένης» δράσης του Quicksilver αυτή τη φορά έχει (για λίγο) πλάκα μονάχα εξαιτίας της επιλογής τού τραγουδιού που τη συνοδεύει (αλλά παύει να είναι αστείο στο ξεχείλωμά της) και οι συνειρμοί τού Ολοκαυτώματος (βλέπε το παρελθόν τού ανήλικου Magneto) με τα τρομακτικά σχέδια εκκαθάρισης της ανθρώπινης φυλής από τον En Sabah Nur είναι επικίνδυνα ανόητοι. Πόσω μάλλον για ένα φιλμ που αποδεικνύεται δυσάρεστα και τόσο ενοχλητικά ανεγκέφαλο.