της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ίσως δεν είναι μακριά η μέρα που ο βελγικός οίκος ψηφιακού «κινούμενου» nWave («Οι Περιπέτειες του Σάμμυ», με ήρωα ένα θαλάσσιο χελωνάκι) θα αφήσει το μετερίζι του στις Βρυξέλλες και θα προσκληθεί στο υπερωκεάνιο ενός π.χ. Κάρλος Σαλντάνια (τεχνοτροπικά η boarding pass που φαίνεται να φαντασιώνεται περισσότερο). Θα του άξιζε να βγει εκτός των ευρωχωρικών υδάτων και στον αφρό τού σιναφιού του. Άσε ότι έτσι ίσως θα μάθαινε επιτέλους να κουμαντάρει από κάθε άποψη ένα toon πλεούμενο, πέραν της… φιγούρας. Γιατί μ’ αυτήν στο τιμόνι τα πάει θαύμα, ώσπου αράζει (και αράζει συχνά, χρόνια τώρα) στα αβαθή τού σκέπτεσθαι τα λόγια της πλώρης ή περί τη ρότα τού ταξιδιού.

Log (in σ)το αθάνατο κεντρικό πρόσωπο παρά στο καθεαυτό κλασικό μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόου, που οι Κέστελοοτ και Στάσεν, θεαματικά μεν απρόσφορα δε, εξημερώνουν για την υποπιτσιρικαρία του 21ου αιώνα ως «η ισχύς εν τη ενώσει» κουλάρισμα ομού ανθρώπου και παραδείσιων pets, «Ναυαγού» και «Μαδαγασκάρης» δηλαδή, με μηνύματα (eco)φιλίας και ουρά – βουκέντρα αιλουροειδούς φύσης ντραβάλων προτού κάνουν ρεσάλτο «Πειρατές». Κατά πρώτον, θα το… πληρώσεις το τρισδιάστατο, γιατί επιτέλους, μετά από απατεωνιές παρεμφερών ειδών σινε-ζωής εδώ και μήνες, εδώ θα σου σκάσουν στη μάπα, εκτός τού οφθαλμοφανέστατα παρόντος βάθους πεδίου σχεδόν συνεχώς στο πρώτο μισό, και φυλλαράκι / νεράκι / φρουτάκι / πέλεκυς. Κατά δεύτερον, δεν θέλεις να το δεις ζωγραφιστό, σε ζηλευτή ζωντάνια σιλουέτας ή γκριματσών και άψογο motion, το κάθε ζωντανό της αγελαίας συντροφιάς η οποία, μακριά από τον πολιτισμό, ενώνεται σε ταρζανιές α λα «Survivor» στο πιο παιχνιδιάρικο;

Γιατί γίνεται όντως το raison d’ être τού φιλμ αυτό το zoo. Και μαζί η υπό την απ’ το-κακό-στο-χειρότερο απειλή μιας βούτας σε γκρεμό η πρώτη βαβουριάρικη αποκοτιά που φέρνει σε πέρας τέλεια το σχεδιαστήριο, προτού το γης μαδιάμ μετά από επίθεση των ψωρο-Ψιψινέλ που υποβλέπουν την παρέα σηκώσει στο πόδι την ατόλη, τα βράχια τής οποίας γίνονται σπηλαιολαβύρινθοι για τα συνεπακόλουθα κυνηγητά που το τρέχουν και πάνω-κάτω μέσα-έξω στις ξύλινες κατασκευές τού κοκκινοτρίχη castaway, αποθεωμένες σε μια νεροτσουλήθρα. Βάλε και κάποια γκαγκ με ευρήματα (υπέροχο αυτό με την μπανάνα – αλεξίπτωτο, είναι σαν φόρος τιμής στα Looney Tunes!) και… τώρα άρχισε να παρατηρείς, και δυστυχώς όχι με το κυάλι, την κακομεταχείριση της πανίδας από τους Φλαμανδοβαλόνους εμψυχωτές της.

Η προσωπικότητα του ψιττακού, του μόνου απ’ τα «κτήνη» που θέλει να αποδράσει προς τον παραέξω κόσμο όσο κι ο ξεβρασμένος νεοφερμένος, δεν εισφέρει στη δραματουργία ακόμη κι αν η μεταγλώττιση τον αναβαπτίζει στον «Παρασκευά» αυτής της επανασύλληψης του μύθου (στο original είναι ο «Mardi», δηλ. ο «Τρίτης») και η μιμητική ικανότητα τού πτηνού επιστρατεύεται λειτουργικά από το σενάριο σε δύο περιπτώσεις κουλουβάχατων. Ακόμα κι έτσι, η περσόνα του αφήνει πολύ πιο ευκρινές χνάρι απ’ ό,τι τα καρντάσια του, που η πένα αδυνατεί να θηριοδαμάσει χαρακτηρολογικά με απέλπιδες χαριτωμενιές και εξυπνακισμούς (η όρεξη του ηλικιωμένου κερασφόρου ή οι καμπύλες τού παχύδερμου της ομήγυρης) που ακούγονται ως φωνή βοώντος εν τη ξέρεις τι σ’ αυτά τα Ίμια με τα μάνγκο. Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη πιο πολύ κι απ’ τον Ροβινσώνα που γδυμένος πλήρως από την υπαρξιακή σκευή του στα μέτρα ενός καλόβολου πολυτεχνίτη κι ερημοσπίτη, το πάνω χέρι από πλευράς σκιαγράφησης παίρνουν οι – εντυπωσιακά στα όρια του κακιασμένου, τόσο που θα τρομάξουν τα πολύ νιάνιαρα – εφτάψυχοι τετράποδοι μουστακαλήδες εισβολείς, η θηλυκή βυσσοδομούσα και ο αρσενικός υποχείριό της προτού αλαλιάσουν το σύμπαν (προσέξτε τη νύξη στο σούσι), αλλά αφού κι αυτές έχουν σπρωχτεί στην πάντα της μυθοπλασίας επί ώρα στο πρώτο μέρος και αμίλητες, σαν βρεγμένες… γάτες στο υπολειπόμενου σε σπαθιές fun φινάλε ρεσάλτου, κατά την ανέλιξη με τους κακούργους ναυτικούς διασώστες των ηρώων και των αντιηρώων μας.

Στην έκπτωση απ’ την exotica Εδέμ σίγουρα παίζει τον ρόλο του και το αντιμάντρωμα της επικοινωνιακής συνθήκης των ηρώων (ο Κρούσος δεν αλληλοκαταλαβαίνεται παρά διασθητικά κι εν προόδω με τα multiculti ζώα, που όμως μεταξύ τους μιλούν την ίδια γλώσσα, ενώ ο Αζόρ δεν αρθρώνει σχεδόν ούτε ένα «γαβ»!), αλλά και τουλάχιστον τρεις αλλαγές στην αφηγηματική φωνή, εμφανές τέχνασμα του κουπιού που έχει τραβηχτεί στο ντεκουπάζ απ’ την τσαγκαρική στο στόρι κατά τη διάρκεια του production. Δύο καραμπινάτα μεταφραστικά τέρατα («Τετραπέρατο το σχέδιό σου…» και «κανονόσφαιρα») βουλιάζουν, επίσης, τη σχεδία, κόντρα στην πραγματικά προσεγμένη ναύλωση και το ορμήνεμα της βοκαλιστικής διανομής, που αναλαμβάνει συλλογικά παραπάνω από πρίμα το αρμένισμα και στα ελληνικά αιθουσιακά πελάγη ενός «μίκι μάους», το σωσίβιο τού οποίου κάνει μπαμ στο illustrated κατάστρωμά του που αστράφτει. Με εξάντα πολύ περισσότερο τη φαιά ουσία την επόμενη φορά…