της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Οι… μέσα και έξω από την ντουλάπα nerds, geeks και freaks της pop, γενικά, και comic, ειδικά, κουλτούρας είχαν μεγάλο άχτι τον Ράιαν Ρέινολντς. Ήταν βλέπεις εύκολος στόχος. Ως πρωταγωνιστής του «Green Lantern», μιας από τις – κατά γενική ομολογία – χειρότερες, παιδαριώδεις, παταγωδώς αποτυχημένες μεταφορές comic υπερ-ήρωα στη μεγάλη οθόνη, βρέθηκε πολύ συχνά στο επίκεντρο πανταχόθεν (μέχρι και, συστηματικά, από τον Σέλντον Κούπερ του «The Big Bang Theory»!) κοροϊδευτικές αναφορές σε εκείνη την ταινία τού Μάρτιν Κάμπελ. Όχι πια. Γιατί με τον «Deadpool», η κινηματογραφική μετενσάρκωση του οποίου δεν θα γινόταν ποτέ γεγονός άνευ της τολμηρής, γενναίες συνεισφοράς του, ο Ρέινολντς επανορθώνει. Ω, πώς επανορθώνει!

Μετά από προσπάθειες έξι χρόνων και ένα τρίλεπτο test-reel, που διέρρευσε στο διαδίκτυο, προκάλεσε υστερία ενθουσιασμού στους fans και έπεισε επιτέλους την 20th Century Fox να του δώσει το πράσινο φως, ο «Deadpool», δεόντως R rated, και δη αλογόκριτος, εξορμά στη μεγάλη οθόνη για να σε πιάσει εξαπίνης (είσαι-δεν είσαι γνώστης του ομότιτλου comic) και να σου ρίξει το σαγόνι στο πάτωμα. Από την πρώτη στιγμή. Στους τίτλους αρχής. Που ξεκινούν με απίθανη μπηχτή στο «Green Lantern». Και όπου τα ονόματα πρωταγωνιστών και δημιουργών έχουν αντικατασταθεί από χαρακτηρισμούς «Βρετανός κακός», «καυτή γκόμενα» και «σεναριογράφοι, οι πραγματικοί ήρωες αυτής της ταινίας». Και όταν αυτοί τελειώσουν και η δράση αρχίσει, οι γουργουριστικές, υπέροχα θρασείς και ατρόμητες εκπλήξεις συνεχίζουν ακάθεκτες…

Ο Deadpool, που παίρνει TAXI (!) για να πάει στη «δουλειά», μιλά απευθείας στην κάμερα, και δη στο κοινό, σπάζοντας ευφάνταστα τον λεγόμενο «τέταρτο τοίχο». Για να σχολιάσει / σατιρίσει ξεκαρδιστικά τα πάντα, εντός και εκτός αφήγησης, από τον ίδιο του τον εαυτό (πάνω απ’ όλα), και τον υπερ-ήρωα που κάνει ρίμα με τον… «Poolverine» και τον έβαλε στο κινηματογραφικό κουρμπέτι, μέχρι το studio που δέχτηκε μεν να πραγματοποιήσει την ταινία του, αλλά μείωσε δραματικά το κόστος της. Σε αυτή τη λατρευτική, γόνιμη αποδόμηση / ανασύνταξη των ηθών των πάλαι ποτέ αποκλειστικά εναλλακτικών (μόνο nerdy) comic ηρώων που έχουν πλέον κατακτήσει το mainstream του πλανήτη των εικόνων, συνεργοί του είναι οι αναφορές που σκαρφίζονται σκηνοθέτης και σεναριογράφοι (Ρετ Ρις και Πολ Βέρνικ) στις εικόνες και στους διαλόγους. Τα μάτια σου δεκατέσσερα, λοιπόν (για το t-shirt με ένα από τα «Χρυσά Κορίτσια», ή το κατεστραμμένο ελικοφόρο – μια μόνο από τις αμέτρητες, διακριτικές και μη αναφορές στο σύμπαν των ηρώων και των πρακτόρων της S.H.I.E.L.D., π.χ.). Και τα αυτιά σου τεντωμένα (για ατάκες σαν την «Μη μου κάνεις τη στολή πράσινη ή animated!», μια ακόμα μπηχτή στον Green Lantern και το CGI κοστούμι του).

Γιατί από τους «X-Men», τους «Avengers» και τον περαστικό μεν, σαρωτικό δε στο «Arrow», Deathstroke, μέχρι το «Matrix», το «Blade», το «Ferris Bueller’s Day Off» (στη σκηνή μετά τους τίτλους τέλους, που καλά θα κάνεις να μην χάσεις), το «Μια Βραδιά στο Notting Hill», το «Oldboy», τον «Νονό», τη Hello Kitty και, όπως προείπαμε, τα «Χρυσά Κορίτσια» (!), τίποτα και κανένα από τα παραμύθια που μας μεγάλωσαν και μας μεγαλώνουν ακόμα δεν μένει στο απυρόβλητο. Γεγονός που θα σε διασκεδάσει, ενίοτε ξεκαρδιστικά. Καθόλου, όμως, δεν αφαιρεί από το ειδικό βάρος τού φιλμ, στο πιο σοβαρό, αναπάντεχα δραματικό κομμάτι του, όταν ο Γουέιντ μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο και αποφασίζει να δοκιμάσει απόρρητη θεραπεία, που αποδεικνύεται χειρότερη και από τα πάθη του Χριστού. Εδώ που ο Ρέινολντς ξεγυμνώνει (κυριολεκτικά) το κορμί, και (μεταφορικά) το ερμηνευτικό του σθένος, για να σε συνεπάρει σε ένα γενναιόδωρο… full frontal συγκίνησης. Που ισορροπεί ιδανικά την ταινία, την οπλίζει αδιαμφισβήτητη ανθρωπιά, και την ανάγει σε κάτι πολύ παραπάνω από ένα εύστροφο, αλλά κούφιο, pop ανέκδοτο. Εύσημα αξίζουν, βέβαια, και στον Μίλερ που αποδεικνύεται δεξιοτέχνης τόσο στις σκηνές δράσης, όσο και σε αυτές, τις πιο ήσυχες και υπόκωφες, αλλά και στους Ρις και Βέρνερ, οι οποίοι αποδεικνύουν πως δεν χρειάζεται να χάσεις εντελώς το χιούμορ σου για να σε πάρουν (οι κριτικοί) στα σοβαρά («Daredevil», «Jessica Jones» και «I, Robot», πείτε αλεύρι!).

Τελικά, μόνο μια μικρή ένσταση κρατά αυτό το φιλμ σε απόσταση αναπνοής από τον ορισμό τού αριστουργήματος. Η σκηνή δράσης που προκύπτει λίγο μετά τους τίτλους αρχής και εξελίσσεται (με παύσεις για τα επεξηγηματικά πισωγυρίσματα στο παρελθόν) σε όλο σχεδόν το πρώτο μισό του, είναι τόσο απερίγραπτα, αποστομωτικά, απρόσμενα θεαματική και αυθάδης, που κάνει την τελική αναμέτρηση μεταξύ του Deadpool και της νέμεσής του, Έιτζαξ, να ωχριά και να μοιάζει με αποκλιμάκωση. Ευτυχώς, το φιλμ δεν βάζει τελεία σε αυτή.