της Βικτωρίας Μιχαήλ

Υπάρχουν δύο πράγματα που οι περισσότεροι απ’ τους θεατές αυτής της ταινίας, τους αρέσει-δεν τους αρέσει τελικά, θα ευχηθούν να μπορούσαν να είχαν γίνει πραγματικότητα – και δεν χρειαζόταν γι’ αυτό κανένα τζίνι αλλά κοινός νους (μαζί με πιο ευέλικτο προγραμματισμό) και καλό γούστο. Το ένα είναι να είχαν δει το φιλμ ενάμιση μήνα πριν · με φόντο της μισής ιστορίας τα Χριστούγεννα, η αίσθηση του… κατόπιν εορτής αφήνει έντονη την μπαγιάτικη γεύση της, σαν buche καρατημένο ως του Αγίου Βαλεντίνου. Το άλλο είναι να μην είχε μεταγλωττιστεί εν πολλοίς νιανιά, και μάλιστα από πασπαρτού φωνές που έχουμε βαρεθεί ν’ ακούμε σε animation, αυτό το γαλλικό live action crowd-pleaser ώστε, δίνοντας δεύτερο νόημα στον όρο «Φραγκοφονιάς», να κόψει εισιτήρια ακόμη και από 5χρονα (με το πρόσχημα ότι το παραμύθι της Χαλιμάς στην καρδιά του είναι αγαπητό από μικρά και μεγάλα παιδιά), κάτω από το αντιληπτικό πεδίο αλλά όχι και από εκείνο της περιέργειας των οποίων πετά συχνά με το ζόρι η θα ’θελε μαγική μπουχάρα των adult ιλαροτήτων και υπονοουμένων.

Και είναι πολλά αυτά, από σπασίματα του τέταρτου τοίχου και «κουφά» γαλατικά αβρό χιούμορ που κάνουν χωριό τούς Μόντι Πάιθον με τον κινηματογραφικό «ζωντανό» Αστερίξ, μέχρι σκε(ρ)τσάκια σαν βγαλμένα από σεξοκωμωδία λογοκριμένη για προεφήβους, γκαγκ παροδικούς φόρους τιμής στον «Πόλεμο των Άστρων» και ένα hip-hop νούμερο Bollywood εν είδει music promo για αραβικό μουσικό κανάλι – η μόνη στα γαλλικά (και άνευ υποτίτλων! Τρανή απόδειξη της αμηχανίας περί τη διανομή τού φιλμ στα καθ’ ημάς…) σκηνή. Κατά τ’ άλλα, μετά την πρώτη ώρα είναι που εγκλιματίζεσαι franchement σ’ αυτή την πιο σουργελοσοφιστικέ μετα-banlieue αναδιήγηση του αραβουργήματος που έχουν απαθανατίσει στο πανί μια πλειάδα classics, από τον πρώτο «Κλέφτη της Βαγδάτης» του βωβού έως το «Αλαντίν» της Disney.

Το πετυχαίνει πρώτα ο σεναρίστας Νταΐβ Κοέν. Το funny bone του μπορεί να μην καταφέρνει να αποφύγει το γιαταγάνι της δυσαρέσκειας των παγωμένων θεατών σε «φάσεις» που αναμειγνύουν τους «Εδώ γελάνε» αναχρονισμούς (ένα «STOP» στον αιθέρα στο οποίο πειθαρχεί εποχούμενος στο χαλί του ο Αλαντίν) με διαχρονικά φτηνά τεχνάσματα θυμηδίας (οι τρεις «κουνιστές» φιγούρες: του ωτοφετιχιστή πραματευτή, του gay μνηστήρα και του ευνούχου) αλλά σαν γόης φιδιών λύνει με την πίπιζά του το αυτοδύναμο σκοινί τής πλοκής τού κλασικού exotica action εποχής (που αφηγείται ο ήρωάς μας παραστατικά στην ομήγυρη των κουτσούβελων που συμμετέχει ανατρεπτικά ενθουσιωδώς), stop-and-start κι εκ παραλλήλου με τη διάθλασή του στο «χρονιάρες μέρες» σήμερα εν Παρισίοις (απ’ το σχέδιο πλαστοπροσωπίας μέχρι το «θα-το-πάρει-το-κορίτσι;» του).

D’ accord, πρόκειται για τη δραματουργική κληρονομιά – θησαυρό τού «Princess Bride». Αλλά υπάρχει κι ο Αρτούρ Μπενζακέν, που στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του έχει άνετα υπό τις διαταγές του την πλανοθεσία λύσεων τού Πιέρ Αΐμ («Άσφαλτος»), λειτουργικά φυσικά (με τρανταχτή εξαίρεση το μούφα χωμάτινης κατολίσθησης άνοιγμα της πύλης στο βουνό) VFX που δεν το παρατραβάνε, οριενταλιστικά σκηνικά στο Μαρακές (από «Το Βασίλειο του Ουρανού» μέχρι ένα κελί που θα ενθουσιάσει τους νοσταλγούς τού «Cube») και όχι σαλιαρίζουσα διανομή (με τον Ζαν-Πολ Ρουβ εντυπωσιακό σε κάτι σαν κακιασμένη εκδοχή τού Κολμ Φιόρε και τον σκηνοθέτη σε δύο ρόλους, του αρωματοποιού και του μάγου). Όσο κι αν δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο επίσης σίγουρα το ότι μαζί με τον παραγωγό Ντανιέλ Τορτζμάν οι τρεις τους, που έχουν ξαναβρεθεί στα πλατώ της κωμικής τηλεοπτικής σειράς «Zak», μοιράζονται την καταγωγή τους από το Μαρόκο κι αυτό λέει κάτι για το (και) σε ποιών τα χέρια βρίσκεται πια μα και ποιο κοινό στοχεύει το φραντσέζικο ψυχαγωγικό σινεμά, αρχικά επί μακρόν αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς το beur αντίστοιχο των αδελφών Γουέιανς στο μόνο genre spoof που δεν έχουν τολμήσει ως σήμερα. Λιγότερο ευρηματικό, δε, απ’ οτιδήποτε άλλο εδώ αποδεικνύεται στα τσαλίμια του το ξόδεμα των οκτώ (mais oui…) ευχών που χαρίζει το αερικό στο νέο του παγαπόντικο αφεντικό, το μοντέρνο alter ego του οποίου πονηρά και αντρίκεια, παραμονή Noël, θα φτιαχτεί – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Fun χαλίφης στη θέση του χαλίφη δε γίνεται με τίποτα ο Μπενζακέν, ωστόσο, ακόμα. Αλλά με κάτι τέτοια «κουλά» ξεκίνησε κι ο Αζαναβισιούς και έγινε «The Artist». Μην κοροϊδεύεις το kismet…