της Βικτωρίας Μιχαήλ

Oui, σκαρφαλώνει αισθητά ψηλότερα απ’ την προ διετίας ταινία που εγκαινίασε τη μεταφορά στο πανί των ηρώων της σειράς βιβλίων της Σεσίλ Ομπρί που μεγάλωσε γενιές Γαλλακίων. Malheureusement, ξύνεται στην γκλίτσα του και για bitching, από τους απαιτητικότερους ενήλικους θεατές τουλάχιστον, το δεύτερο rando en montagne του franchise με Σέρπα έναν βετεράνο των genre B κι εσχάτως των τηλεταινιών, επιλεγμένο χάρη στις ικανότητες animal wrangling (εκεί ήταν ένα άλογο και ο συμπρωταγωνιστής & διασκευαστής επίσης ενός παιδικού βιβλίου, Γκιγιόμ Κανέ) που επέδειξε τελευταία προ διετίας στο απρόβλητο εδώ «Jappeloup: Η Ψυχή του Πρωταθλητή».

Το βαλάντιο της Gaumont (γλυκαθείσης από το σουξέ της πρώτης ταινίας) πιάνει τόπο στο ζεμπίλι τής ακονισμένης στην πέτρα της filmer πείρας ικανότητας του Ντιγκέ να κρατάει σε αναμμένα κάρβουνα με τα συναρπαστικά στοιχειώδη τον μικρομέγαλο συνταξιδιώτη. Ένα δεύτερο… αεροπλανικό απρόοπτο που θα προσγειώσει στο ψάξιμο από εδάφους την Αζόρ, τον μπόμπιρα και τον νέο (ή μήπως όχι τόσο νέο, τι θα «πει» ένα μενταγιόν;) κηδεμόνα του · ένα συναπάντημα με άγρια αρκούδα που θα προσθέσει στην παρέα μια Ιταλιδούλα που παριστάνει το αγόρι (το γιατί εξηγείται σε μια απ’ τις αδεξιότερες στάσεις του ποδαράτου) · το πρόσωπο με πρόσωπο με τις φλόγες όλων αυτών (και ενός ακόμη χαρακτήρα – κλειδιού της πλοκής).

Περιττό να ειπωθεί ότι στα ανωτέρω ο ρόλος που διαδραματίζει η κάτασπρη μαλλιαρή γίγας, χαϊδεμένη δεόντως εκτός της… στημένης καλά δράσης και σε όχι γλυκανάλατα συνεχή κοντινά πλάνα αντίδρασης, είναι κομβικός: θα κάνει καλοπρόθετα τη ζημιά της, θα σώσει την κατάσταση, θα ξετρυπώσει το σασπενσιάρικα ζητούμενο. Αλλά, συγγνώμη κιόλας, είναι γελοίο το ότι ένας υποτιθέμενα άγριος λαγός του δάσους σχεδόν κοιτάζει την κάμερα και τρίβει με τα πόδια τη μουσούδα του αντί να γίνεται λαγός μπροστά στην ξαφνική θέα της πελώριας Μπελ και του μικρού κυρίου της. Άσε το ότι από το «Νώε» είχαμε να δούμε έναν λύκο, μια αλεπού, ένα ελάφι, έναν χοίρο και άλλα μικρότερα ζωντανά να «την κάνουν» το ένα μετά το άλλο σαν στρατιωτάκια στη γραμμή απ’ τ’ αριστερά προς τα δεξιά μέσα στο κάδρο τάχα μου για να γλυτώσουν από την πυρκαγιά. Τόση εξημέρωση;

Και το χαραγμένο μονοπάτι των ιδε(ωδ)ών του σεναρίου δεν πάει πολύ πίσω. Τα διδάγματα που εν πολλοίς έκαιγαν την πρώτη ταινία έχουν γίνει – ευτυχώς – μπουχός, αλλά η ίντριγκα εν κρυπτώ (που όμως μας αποκαλύπτεται πρώιμα, να μη σπάει το μυαλουδάκι του και το target group…) οικογενειακής σύσφιγξης ακολουθείται βατά και ακολουθεί γνώριμους σταθμούς δοκιμασιών (ο εγωισμός των μεγάλων, η αμάθεια της πρώτης ηλικίας, οι κίνδυνοι της φύσης) προ του τελικού θριάμβου της πίστης της αγάπης στο αδύνατο δια του «η ισχύς εν τη ενώσει». Ακόμη χειρότερα, το πώς ένας σκύλος μπορεί να ακολουθήσει επί χιλιόμετρα στο ύπαιθρο μια ανθρώπινη μυρωδιά από παλιόρουχο ενώ γύρω του γίνεται της στάχτης και της μπούρμπερης, το γιατί χρειάζεται ένα μασούρι δυναμίτιδας για να διασπάσει μια φλου πύρινη ζώνη σε χέρσο έδαφος, το πώς ο ίδιος Μολώχ κινείται τα-ζώα-μου-αργά αλλά αίφνης φουντώνει κατακόρυφα και απειλεί να πνίξει το σμάρι μας στις αναθυμιάσεις στα βραχώδη σωθικά ενός βουνού είναι ερωτήματα που οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος με απολυτήριο Λυκείου πρέπει να κάνει, αν μη τι άλλο μετά το πέρας αυτού του ασφαλούς παχνιού για όλη την οικογένεια.

Που βρίσκει τον Καριό σε στριφνό comic relief «ριγμένο» στο δεύτερο κομμάτι του συμπούρμπουλου, ενώ τα dissolve σε συντομευμένες σκηνές πάνε σύννεφο, τα 2D και 3D εφέ δεν είναι για βλαχαδερά, η θέα του βουνού και του λόγγου χαρίζει ανάσες σε σχεδόν όλες τις σκηνές, ο Νεβίκ πλασάρει ένα je ne sais quoi Ιντιάνα Τζόουνς χωρίς καπελαδούρα & μαστίγιο, και το στενό πια κονέ του λιλιπούτειου φάτσα Μποσουέ με την καλύτερή του φίλη θα βγάλει το «Άχου το!». Τα σάλια και η τρίχα, όμως, δεν κρύβονται. Ποιμενικό εποχής τραβάς εδώ και δη από το λουρί. Ε, μη μου θες και πεντιγκρί…