της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Συγγραφέας που άλλαξε τα δεδομένα στη λογοτεχνία για εφήβους και νεαρούς ενήλικες, με την κοφτερή, εύστροφη γλώσσα, τους ξεχωριστούς, έξω από καλούπια και κλισέ, κι όμως τόσο αληθινούς χαρακτήρες του, την εύστοχη αμφισβήτηση της ενήλικης εξουσίας και την υποδειγματική ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, ο Τζον Γκριν, ή πιο σωστά οι ιστορίες του, δεν έχουν ακόμα καταφέρει να αναταράξουν εξίσου γόνιμα και τα νερά της κινηματογραφικής αφήγησης. Ίσως γιατί όσο και αν τόσο οι χαρακτήρες του, συνεπικουρούμενοι από φωτισμένους ηθοποιούς (τη Σεϊλίν Γούντλεϊ, και όχι μόνο στο «Λάθος Αστέρι», τον Γουλφ, και όχι μόνο εδώ), όσο και η με καυστικό χιούμορ αλλά και κατανόηση αποκαθήλωση των «έμπειρων», «σοφών» ενηλίκων, μεταγγίζονται λίγο πολύ ατόφια στο πανί, όλα τα άλλα, και κυρίως ο σπαρακτικός, λυτρωτικός, μεθυστικός, τρανταχτός κλαυσίγελως που μπορούν να σου προκαλέσουν τα βιβλία του από σελίδα σε σελίδα χάνονται στη μετάφραση…

Προηγούμενες κατά 4 χρόνια ως βιβλίο από το παραλίγο αριστουργηματικό πολυβραβευμένο best seller «Το Λάθος Αστέρι», αυτές οι «Χάρτινες Πόλεις» δεν εμπεριέχουν καθόλου το στοιχείο της τραγωδίας, καθώς δεν αφορούν έναν εφηβικό έρωτα στα χρόνια… του καρκίνου, αλλά μια ευφυή, τρυφερή, κατά τι διαφορετική ιστορία ενηλικίωσης. Που ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς καθώς στο πρώτο της μισάωρο περίπου, κατά τη διάρκεια της μεταμεσονύκτιας, αρκούντως ξεκαρδιστικής τιμωρίας (αποτριχωτική κρέμα στο φρύδι, αμέτρητα μέτρα διάφανης μεμβράνης στο αυτοκίνητο) άπιστων φίλων και στοχαστικής περιπλάνησης στους ερημικούς δρόμους και κτήρια της πόλης (με τη σκηνή στον ουρανοξύστη της SunTrust να φέρνει ήσυχα, γλυκά στο θυμικό το φινάλε του «Fight Club»), όταν το πιο δημοφιλές κορίτσι του σχολείου ανοίγει την καρδιά του και παραδίδει μαθήματα ζωής σε έναν από τους πιο… αφανείς nerd του σχολείου, σε κάνει να πιστεύεις πως έχεις να κάνεις με μια εν δυνάμει κλασική ταινία του είδους. Ατυχώς, όμως, μόλις η Μάργκο εξαφανίζεται, εξαφανίζονται μαζί της κι όλη η ορμή, το μπρίο και το υπέροχο θράσος του φιλμ.

Όπως στο «Λάθος Αστέρι» έτσι κι εδώ οι υποδειγματικά καταγεγραμμένες στο χαρτί, θαυμάσια παλλόμενες με… ιδιοφυή (αυτο)σαρκασμό, σκέψεις και εσωτερικοί διάλογοι των ηρώων δεν βρίσκουν τον δρόμο τους δεόντως, συστηματικά, προς τη μεγάλη οθόνη. Και μαζί τους χάνεται ξανά και η χαρακτηριστική τής γραφής του Γκριν τέλεια, ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο τραγικό και στο κωμικό, στη συγκίνηση και στο γέλιο. Η συγκίνηση βάραινε λίγο πιο πολύ τη ζυγαριά στο «Αστέρι», το χιούμορ χρίζει ολίγον ανισόρροπες αυτές τις «Πόλεις». Τι κι αν ο Γουλφ και η παρέα του (ακόμα και η μόνο μοντέλα έως τώρα Ντελεβίν) κάνουν αφτιασίδωτα, αθόρυβα θαύματα στους ρόλους τους, ανατρέποντας με περισσή ανθρωπιά κάθε σχολικό (και όχι μόνο) κλισέ. Τι κι αν η σκηνοθεσία του νεοφώτιστου Σράιερ δεν απομακρύνεται ποτέ αυτάρεσκα από τα πρόσωπά τους. Άμα τη φυγή της Μάργκο, όλα εξελίσσονται όπως περίπου φαντάζεσαι. Κάθε άλλο παρά απρόβλεπτα. Ή ιδιαιτέρως πρωτότυπα.