ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ (2014)
(HOJE EU QUERO VOLTAR SOZINHO)
- ΕΙΔΟΣ: Εφηβική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντανιέλ Ριμπέιρο
- ΚΑΣΤ: Γκιλιέρμε Λόμπο, Φάμπιο Άουντι, Τες Αμορίμ, Ιζαμπέλα Γκουάσκο, Βίκτορ Φιλγκέιρας
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS
Νεαρός έφηβος της μέσης αστικής τάξης του Σάο Πάολο γνωρίζει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, όπως συμβαίνει σε κάθε μέση εφηβική κινηματογραφική ιστορία. Μόνο που στην ιστορία αυτή, ο νεαρός έφηβος είναι gay. Και τυφλός.
Κατά μία έννοια, το «Με την Πρώτη Ματιά» δεν είναι και η πιο τυπική εφηβική ιστορία που θα περίμενε κανείς. Ο νεαρός πρωταγωνιστής είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, ο σεξουαλικός προσανατολισμός του τοποθετεί την ιστορία σε ξεκάθαρες «queer» περιοχές και, παρά το γεγονός ότι η ιστορία λαμβάνει χώρα στη Βραζιλία, οι φαβέλες και οι φτωχικές συνθήκες διαβίωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας δεν αποτελούν σημείο αναφοράς της ταινίας. Κατά μία άλλη έννοια, όμως, το ντεμπούτο του Ντανιέλ Ριμπέιρο προσφέρει ακριβώς όσα θα περίμενε κανείς από μία τυπική εφηβική ιστορία. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τις αναπόφευκτες παρεξηγήσεις, τις άβολες προσπάθειες να πλησιάσει ο ένας τον άλλον και τη διαρκή επιθυμία, από την πλευρά τού θεατή, η ιστορία να έχει το ιδανικό, ρομαντικό φινάλε.
Πράγματι, η αφήγηση ισορροπεί με θαυμαστή ικανότητα το αναμενόμενο με το φρέσκο και τα κλισέ οποιασδήποτε εφηβικής ιστορίας με μικρές αναζωογονητικές πινελιές, εξισορροπώντας δύο φαινομενικά αντίθετες ροπές και καταφέρνοντας να γίνει αυθεντικά αστεία, τρυφερή και, τελικά, συγκινητική. Και ο κυριότερος λόγος που το επιτυγχάνει αυτό είναι γιατί δεν υποκρίνεται ότι είναι κάτι σημαντικότερο από αυτό που αφηγείται, μια μικρή ανθρώπινη ιστορία δηλαδή, την οποία αποφασίζει να προσεγγίσει με λεπτότητα, παρατηρητική διάθεση και πρόθεση κατανόησης, μακριά από θορυβώδεις δηλώσεις ή υποστηρικτικά, ενθαρρυντικά κοινωνικά μηνύματα.
Οι υπερπροστατευτικοί γονείς τού ήρωά μας, Λεονάρντο, οι τριβές με τη φίλη του την Τζιοβάνα, η άφιξη του νέου παιδιού στη γειτονιά που εξάπτει την περιέργεια και τη φαντασία του, οι διενέξεις με τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης που του δημιουργούν πρόβλημα, η επιδίωξη του πρώτου φιλιού, το κυνήγι της ανεξαρτησίας, είναι όλες θεματικές που έχουμε ξαναδεί σε άπειρες ταινίες αντίστοιχου προσανατολισμού (κυρίως στη δεκαετία του 1990), όμως ποτέ δεν καταλήγουν βαρετές, τουλάχιστον όταν οι χαρακτήρες που τις οδηγούν αποδεικνύονται αληθινοί και αυθεντικοί. Και στο «Με την Πρώτη Ματιά», πέρα από τις σκηνοθετικές γραμμές, μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας φέρει ο νεαρός Γκιλιέρμε Λόμπο, ο οποίος καταφέρνει να δημιουργήσει στον Λεονάρντο ένα αξιαγάπητο (και καθόλου αξιολύπητο) παιδί της διπλανής πόρτας, που απλά τυχαίνει να είναι τυφλό και να του αρέσουν τα αγόρια. Και για όλα αυτά αξίζει να ταχθούμε στο πλάι του.
Όταν η ταινία τελειώσει, η ιστορία τού Λεονάρντο πιθανότατα να μην καταφέρει να εντυπωθεί στη μνήμη για πολύ καιρό. Τα ενενήντα περίπου λεπτά, όμως, τα οποία θα αποτελέσουν το παράθυρό μας στον κόσμο του, θα είναι σίγουρα ένα διάστημα που θα προκαλέσει το χαμόγελο και την ευχάριστη διάθεση. Επιπλέον, αν αναλογιστεί κανείς το διδακτικό manifesto που θα μπορούσε να προκύψει σε άλλη περίπτωση και το συγκρίνει με την ειλικρινή αποτύπωση της καθημερινότητας που προσφέρει ο Ριμπέιρο, θα καταλάβει γιατί το «Με την Πρώτη Ματιά» μπορεί να μην είναι μια ταινία έτοιμη να μείνει στην ιστορία αλλά, ταυτόχρονα, αξίζει να την ανακαλύψει όποιος ενδιαφέρεται για τρυφερές, συναισθηματικές, εφηβικές αφηγήσεις.
