ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ (2014)
(A PROMISE)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πατρίς Λεκόντ
- ΚΑΣΤ: Ρεμπέκα Χολ, Άλαν Ρίκμαν, Ρίτσαρντ Μάντεν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 98’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ / SEVEN FILMS
Γερμανία, 1912. Δουλευταράς μηχανικός γίνεται ο προστατευόμενος βιομηχάνου μεταλλευμάτων που δεν χαίρει άκρας υγείας και, μοιραία, ξυπνά το πάθος στη ζωή της συζύγου εκείνου.
Ο Πατρίς Λεκόντ ήταν ένας σκηνοθέτης που ήξερε να κινηματογραφεί… τις αισθήσεις. Να τονίζει λεπτομέρειες, να αγγίζει τους χαρακτήρες του, μέσα κι έξω. Τίποτε από όλα αυτά δεν θα βρεις σε τούτο το φιλμ, που γυρίστηκε το 2013 και για έναν μυστηριώδη λόγο διανέμεται σήμερα στην Ελλάδα (διότι τα ράφια συνηθίζεται ν’ αδειάζουν στην παρούσα εποχή του χρόνου…). «Δόλωμα» για το κοινό, η παρουσία του Ρίτσαρντ Μάντεν από το «Game of Thrones», που δείχνει απίστευτα πιο νέος εδώ και σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμη πιο άβολα για την καθυστέρηση εξόδου της ταινίας…
Πρόκειται για μεταφορά της κλασικής, συναισθηματικής νουβέλας του Στέφαν Τσβάιχ, «Ταξίδι στο Παρελθόν», η οποία εικονογραφείται όσο πιο άδοξα θα μπορούσε να φανταστεί ένας γνώστης του έργου, σε λάθος τόνους και με μια απαράδεκτη ατσαλοσύνη στη δουλειά της κάμερας, η οποία τείνει να κινείται σπασμωδικά, λες και έτσι «εκμοντερνίζεται» λίγο η φόρμα της αφήγησης. Σε ταινία εποχής…
Πραγματικά, κάνει εντύπωση η αποστασιοποίηση του Λεκόντ από το σύνολο της ταινίας, που έχει γυριστεί στην αγγλική γλώσσα και σε κάνει να αισθάνεσαι πως ο Γάλλος σκηνοθέτης αδυνατούσε να «επικοινωνήσει» και με το έμψυχο υλικό του αλλά και με τη δραματουργία του έργου. Σαν κακή «μετάφραση». Το καστ αγωνίζεται να δώσει ψυχή στους χαρακτήρες, κάτι που μερικώς κερδίζει η Ρεμπέκα Χολ ως πιο «τραγική» φιγούρα που δεν μπορεί να βιώσει και να απελευθερώσει το πάθος της εξαιτίας ενός γάμου που ψυχορραγεί (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Ένα μικρό χαμόγελο (αν όχι εκνευρισμός εξαιτίας της… επανάληψης του ακούσματος) μπορεί να σκάσει όποτε εκείνη παίζει στο πιάνο τη «Sonata Pathétique» του Μπετόβεν, αν εστιάσεις στη δεύτερη λέξη του θέματος… Αλλά στη σκηνή με το τηλεφώνημα του για χρόνια μακριά αγαπημένου της, πώς μπορεί να αντιδράσει κανείς;
Η αναμενόμενη κομψότητα στο στήσιμο περιόδου υπάρχει, ο Γκαμπριέλ Γιαρέντ συνθέτει κάτι ευπρόσωπο όπως συνήθως, αλλά το δράμα ή η συγκίνηση δεν κράτησαν καμία υπόσχεση για να συναντηθούν με τον Λεκόντ σε τούτη την ταινία.