FreeCinema

Follow us

ΕΞΩΤΙΚΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΜΑΡΙΓΚΟΛΝΤ ΙΙ (2015)

(THE SECOND BEST EXOTIC MARIGOLD HOTEL)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματική Κωμωδία
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζον Μάντεν
  • ΚΑΣΤ: Μάγκι Σμιθ, Ντεβ Πατέλ, Τζούντι Ντεντς, Μπιλ Νάι, Σίλια Ίμρι, Ρόναλντ Πίκαπ, Νταϊάνα Χάρντκασλ, Τίνα Ντεσάι, Ρίτσαρντ Γκιρ, Πενέλοπι Γουίλτον, Τάμσιν Γκριγκ, Λιλέτ Ντουμπέι
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 122'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Μόνιμοι ένοικοι πλέον του ξενοδοχείου Μάριγκολντ, οι αξιαγάπητοι Βρετανοί τρίτης ηλικίας δοκιμάζουν να στρώσουν για τα καλά τη ζωή τους στην Ινδία, ενώ η manager του πια, Μίριελ, και ο πολυμήχανος ιδιοκτήτης του, Σάνι, επιχειρούν να εξασφαλίσουν την έγκριση μεγάλης αμερικάνικης αλυσίδας ξενοδοχείων, για να επεκταθεί και σε άλλο κτίριο.

«Ο Σάνι υποπίπτει σε πολλά λάθη. Όχι, όμως, όταν πρόκειται για τα σημαντικά πράγματα. Τότε είναι αξιοθαύμαστος», λέει κάποια στιγμή η Μίριελ (Σμιθ) για τον Σάνι (Πατέλ), αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να μιλάει γι’ αυτό το sequel της απρόσμενα μεγάλης εμπορικής επιτυχίας του 2012. Γιατί η αλήθεια είναι πως όσο εύκολο είναι να γκρινιάξεις για τα κακώς κείμενα αυτού του φιλμ, άλλο τόσο δύσκολο είναι να του αντισταθείς στις πραγματικά καλές – ναι, σημαντικές – στιγμές του. Ειδικά αν είσαι θεατής μιας κάποιας ηλικίας…

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με την γκρίνια, να τη βγάλουμε από τη μέση, ώστε να μείνουμε μετά στα ωραία. Που ευφραίνουν καρδίαν… Όπως και ο προκάτοχός του, αυτό το «Ξενοδοχείο» δεν διακρίνεται από ιδιαίτερη πρωτοτυπία, στο σενάριο ή στη σκηνοθεσία, ειδικά στον ωραιοποιημένο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την Ινδία, την κουλτούρα και τους ανθρώπους της: μα τόσοι gentleman – ο Σάνι, ο προμηθευτής της Ίβλιν / Ντεντς, ο οδηγός τής Ματζ / Ίμρι, οι νέοι, ωραίοι και πρόθυμοι συγγενείς τής μνηστής του Σάνι, Σουνέινα – στην επαρχία μιας χώρας που είναι περιβόητη για την κάθε άλλο παρά ίση μεταχείριση των δύο φύλων; Και τόσο πανέμορφες, πολύχρωμες, αλέγρες, αλλά και γαλήνιες, παραδεισένιες γειτονιές, με τόσο ελάχιστα, σχεδόν αδιόρατα ίχνη βρωμιάς, θορύβου, φτώχιας, χαώδους ταξικής ανισότητας και αναξιοπρέπειας; Ταυτόχρονα, λιγότερες (σε σχέση με το προηγούμενο φιλμ), αλλά αρκετές ακόμα από τις ατραπούς της πλοκής του οδηγούν λίγο-πολύ σε προβλέψιμους προορισμούς. Με προφανέστερο και χαρακτηριστικότερο το happy end του, που επιπλέον προκύπτει εξαιρετικά φλύαρο και αβέβαιο στο πού ακριβώς να βάλει τελεία, με αποτέλεσμα να νομίζεις ότι η ταινία τελείωσε, αλλά… να μην τελειώνει! Ξανά και ξανά, για τουλάχιστον τέσσερις φορές!

Ωστόσο, στα σημαντικά, αυτό το «Ξενοδοχείο» αποδεικνύεται ακαταμάχητα φιλόξενο και αξιοθαύμαστο. Βουτώντας λίγο πιο βαθιά στον χαρακτήρα καθενός από τους υπερήλικες πρωταγωνιστές του, αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις, συνεπικουρούμενο καταλυτικά από τους… φωτισμένους Βρετανούς (και όχι μόνο) ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν. Με πηγαίο, καθαρόαιμο, φλεγματικό χιούμορ, που συχνά-πυκνά θα σου φέρει δάκρυα στα μάτια από τα τρανταχτά γέλια: όταν ο Νόρμαν συνειδητοποιεί ότι μέσα στο μεθύσι του ενδέχεται να συμφώνησε συμβόλαιο θανάτου με τον ταξιτζή του, σχεδόν κάθε φορά που ο Σάνι και η Μίριελ ανοίγουν το στόμα τους, ή όταν η Ίβλιν ακολουθεί τη συμβουλή τού προμηθευτή της και τα λέει χύμα, στα ινδικά, στον μεγαλέμπορο υφασμάτων στη Βομβάη, μεταξύ πολλών άλλων στιγμών ιλαρότητας.

Με κατά κανόνα (κόντρα στην οπτικοακουστική φλυαρία τού… ατελείωτου παράλληλου μοντάζ τού φινάλε του) λίγα, τα απαραίτητα μόνο, σταράτα λόγια, ή – ακόμα καλύτερα, πιο διαπεραστικά – με όσα σπουδαία, ακατανίκητα συγκινητικά, αναπνέουν στις σιωπές. Και εκφράζονται ανείπωτα, με ένα νεύμα, υγρά μάτια ή μόλις ένα σχηματισμένο χαμόγελο, όπως, για παράδειγμα, εκείνο της Ματζ όταν «απαντά» για τελευταία φορά στον οδηγό της αν θα πρέπει να στρίψει δεξιά ή αριστερά. Και με γνήσια ινδικούς, πληθωρικούς, υπέροχα kitsch, αλλά και αναπάντεχα γενναιόδωρους, πολυήμερους, γαμήλιους εορτασμούς, γλέντια, χορούς και τραγούδια, που και να σηκωθείς αυθορμήτως από το κάθισμά σου, να γλεντήσεις κι εσύ, μπορούν να σε κάνουν, και – ακολουθώντας γόνιμα το υπόδειγμα του εξαίρετου «Γάμου των Μουσώνων» της Μίρα Ναΐρ – πιο οργανικά ενσωματωμένα στο σύμπαν του είναι από ό,τι τα αντίστοιχα του οσκαρούχου, αλλά σφόδρα υπερεκτιμημένου, «Slumdog Millionaire».

Έτσι, αυτό το «Ξενοδοχείο» προσφέρει αβίαστα μια ψυχαγωγική (με όλη τη σημασία της λέξης) εμπειρία, κοινωνώντας και κάνοντας συνείδηση θεμελιώδεις, ανεκτίμητες αλήθειες της ζωής που τόσο εύκολα ξεχνάμε. Πως η ηλικία δεν είναι στα χρόνια, αλλά στο μυαλό. Πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο (που στα αγγλικά, present, γράφεται και προφέρεται όπως και το παρόν) από τον χρόνο. Και πως ποτέ δεν υπάρχει τέλος. Απλά ένα σημείο, όπου αφήνεις την ιστορία…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν είσαι άνω των 60, δεν το συζητάω! Αυτή είναι Η ταινία για σένα! Αν είσαι άνω των 35, και έχει ήδη αντιστραφεί ο ρόλο γονιός – παιδιού με τους ανθρώπους που σε έφεραν στον κόσμο, θα σου έλεγα να το τολμήσεις. Αυτό το «Ξενοδοχείο» όχι μόνο αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τα sequels υποδεέστερα του πρωτότυπου, αλλά είναι και από εκείνες τις ατόφιες, απενοχοποιημένες, ανάλαφρες διασκεδάσεις, που προκύπτουν ικανές να σου φτιάξουν το κέφι και τη διάθεση για μέρες. Οι 20άρηδες και οι έφηβοι καλύτερα να αναζητήσουν άλλα, εντελώς διαφορετικά, κινηματογραφικά ταξίδια.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.