της Κατερίνας Ανδρεάκου

Υπό έναν γαλλικό νόμο, ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου μπορεί να έχει έναν ισόβιο ενοικιαστή που κανείς δεν μπορεί να πετάξει έξω. Και ο αποτυχημένος, κυνικός και πικρόχολος συγγραφέας βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη θέση, με τη συμπαθέστατη ηλικιωμένη κυρία και την κόρη της να αρνούνται να εγκαταλείψουν το διαμέρισμα. Η συγκατοίκηση των τριών θα φέρει στην επιφάνεια μυστικά και ψέματα που θα ξανανοίξουν αλλά και θα γιατρέψουν βαθιές πληγές.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του σκηνοθέτη – σεναριογράφου της, Ίσραελ Χόρογουιτς, ο οποίος έχει μακρά καριέρα στο αμερικανικό θέατρο. Όχι όμως και στο σινεμά. Και οι δυο μορφές τέχνης, αν και παρόμοιες σε πολλά σημεία, διαφέρουν σημαντικά σε άλλα. Έτσι εδώ έχουμε ακόμη ένα παράδειγμα του φαινομένου «λειτουργεί μια χαρά στη σκηνή / αποτυγχάνει στην οθόνη», μιας και ο δημιουργός της μοιάζει να μην μπορεί να ξεπεράσει τη «θεατρικότητα» του έργου του. Ίσως ο Χόρογουιτς θα έπρεπε να αφήσει κάποιον άλλο, πιο έμπειρο κινηματογραφικά και ίσως νεότερο από τα δικά του… 75 χρόνια, να μεταφέρει το θεατρικό του στο σινεμά, δίνοντας έτσι στην αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία περισσότερη ενέργεια και αφηγηματική ισορροπία, αλλά και στο έξοχο πρωταγωνιστικό της τρίο (πολυβραβευμένοι όλοι τους σε θέατρο και σινεμά) την ελευθερία να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους όπως εκείνοι κρίνουν καλύτερα, αντί να παρουσιάζονται κατά καιρούς πιο «στημένοι» από ό,τι τους αξίζει.

Ως έχει, η ταινία αρχικά παρουσιάζεται και υπόσχεται να είναι μια κομεντί καταστάσεων, με τον Κλάιν και τη Σμιθ, δυο από τους πιο προικισμένους ηθοποιούς σε κωμωδία και δράμα, να συγκρούονται για το ποιος θα επικρατήσει, και τη Σκοτ Τόμας, ως νευρωτική αλλά και κρυφο-ρομαντική κόρη της Σμιθ, να προσπαθεί να βγάλει άκρη. Ωστόσο, πολύ γρήγορα οι προσδοκίες διαψεύδονται, με τα κωμικά στοιχεία να είναι υποτονικά, σχεδόν αναιμικά, και να εξαφανίζονται προς το δεύτερο μισό της ιστορίας, όπου οι δραματικές αποκαλύψεις και τα φαντάσματα του παρελθόντος που ενώνουν τους ήρωες ανάγουν αναπάντεχα την ιστορία σε οικογενειακή τραγωδία. Πρόκειται για μια ταινία η οποία έχει πρόβλημα ταυτότητας: όχι απλά δεν ξέρει τι είναι, αλλά και τι θέλει να είναι. Πολλά τα σκοτεινά δραματουργικά στοιχεία που απομυζούν την όποια αρχική κωμική αίσθηση, ενώ και οι ίδιοι οι ηθοποιοί φαίνεται να μην ξέρουν πώς ακριβώς να ερμηνεύσουν τους χαρακτήρες τους. Ο Κλάιν μας χαρίζει κάποιες στιγμές αβίαστου γέλιου, μέχρι που η ιστορία σκοτεινιάζει απροσδόκητα, οπότε και μπαίνει στον αυτόματο πιλότο, όπου συναντά τις δυο κυρίες, Σμιθ και Σκοτ Τόμας, οι οποίες βρίσκονται εκεί σχεδόν εξαρχής.

Το να γκρινιάζεις για μια ταινία σαν κι αυτή μοιάζει λίγο σαν να θυμώνεις με τον… Μπάμπι το ελαφάκι. Είναι γενικά συμπαθής, με αγαπημένους πρωταγωνιστές και μια ρομαντική αύρα νοσταλγίας (ένεκα Παρισίου, αλλά και του ότι ο νεότερος χαρακτήρας της ιστορίας είναι άνω των 55), όμως κάποιες ιστορίες απλά δεν κάνουν για το σινεμά – τουλάχιστον όχι, όταν ο ηλικιωμένος δημιουργός τους τις καταδικάζει σε μια άνιση αφήγηση και μια γηριατρική αίσθηση. Κρίμα.