του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στη δεύτερη σκηνοθετική της δουλειά στη μυθοπλασία, η Αντζελίνα Τζολί επιμένει στις ανθρώπινες ιστορίες που έχουν να κάνουν με τον πόλεμο και τα ψυχικά αποθέματα. Η ιστορία του Λούι Ζαμπερίνι είναι από αυτές που είναι υπερβολικά θεαματικές για να είναι αληθινές, δηλαδή το ιδανικό υλικό για ένα εντυπωσιακό, βιογραφικό δράμα. Η ταινία της Τζολί δεν κρύβει τη φιλοδοξία της να αφηγηθεί μια μεγαλειώδη, ανθρώπινη ιστορία. Ενώ, όμως, τα συστατικά είναι πρώτης τάξεως, το τελικό αποτέλεσμα, αν και περισσότερο από επαρκές, δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει αρκετή ψυχή, ούτε τη συναισθηματική επίδραση που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια ιστορία.

Ο Ζαμπερίνι μεγάλωσε σαν ο σαματατζής της γειτονιάς, μπλέκοντας διαρκώς σε φασαρίες και κάνοντας την οικογένειά του (Ιταλούς μετανάστες στην Αμερική) να απελπίζονται. Από το πολύ κυνηγητό, κάποιος σκέφτηκε ότι ίσως να ήταν καλή ιδέα για εκείνον να ασχοληθεί με τον αθλητισμό! Έτσι ο Ζαμπερίνι βρέθηκε δρομέας στην αμερικανική ομάδα στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, πριν από το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στον πόλεμο, ως μέλος πληρώματος βομβαρδιστικού, έζησε τη συντριβή του αεροπλάνου του στον Ειρηνικό, έμεινε ναυαγός με δύο συντρόφους του για χρόνο – ρεκόρ και, όταν τελικά διασώθηκε, είχε την κακή τύχη, οι διασώστες του να είναι εχθροί. Αιχμάλωτος των Ιαπώνων, βασανίστηκε, έμεινε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και, μέχρι τη λύτρωση της απελευθέρωσης, έγινε ο επίμονος στόχος ενός αξιωματικού και της ράβδου του, ο οποίος εκνευριζόταν με το αλύγιστο κουράγιο του.

Μυρίζει Όσκαρ; Ίσως, αλλά η ελπίδα έμεινε στα καλά υλικά. Ενώ η Τζολί έχει κοντά της μια εξαιρετική ομάδα, τους αδελφούς Κοέν στο σενάριο, τον Ρότζερ Ντίκινς στη φωτογραφία και έναν συναρπαστικό πρωταγωνιστή, τον Τζακ Ο’Κόνελ, ο «Αλύγιστος»… λυγίζει από την υπερπροσπάθεια να είναι όλα τέλεια. Είναι εμφανές το άγχος της Τζολί να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει με πολλά πράγματα. Με πολεμικές σκηνές, αναπαράσταση των Ολυμπιακών του Βερολίνου, το μακρύ διάστημα που ο ήρωας μένει ναυαγός, τα σκληρά βασανιστήρια. Δεν μπορείς να της προσάψεις αμέλεια ή ανικανότητα. Το αντίθετο. Τα πάντα είναι κατασκευασμένα με πολλή προσοχή στη λεπτομέρεια. Εκεί, όμως, που η άψογη κατασκευή χωλαίνει, είναι στο συναίσθημα και στο τι σημαίνει αυτή η ιστορία πέρα από την αντοχή ενός ανθρώπου. Ποια ήταν η εξέλιξή του; Πώς συνέχισε τη ζωή του; Πώς άλλαξε; Οι ελάχιστες πληροφορίες έρχονται στις κάρτες των τίτλων τέλους. Έπειτα από 137 λεπτά πόνου και βασανιστηρίων, όμως, θα περίμενες κάτι περισσότερο.