του Άγγελου Μαύρου

Πρώτα ζούμε, μετά γράφουμε. Κι αν «το ‘χουμε», «γράφουμε» και στις ζωές των άλλων – σπανίως, αλλάζοντάς τις ευεργετικά. Φανατική αναγνώστρια και θιασώτρια των διδαγμάτων τού διασημότερου therapist στον κόσμο, η Ελβετίδα Ζαμπίνε Γκίζιγκερ δεν το πέτυχε στον ίδιο βαθμό με τον doc πρότυπό της, με την doc προσωπογραφία του, το υπερεγώ τής οποίας πλασάρει (ευτυχώς όχι ως θέσφατο) κι ένα ταχύρρυθμο σύγγραμμα σταχυολόγησης των πιστεύω τού εγκυρότερου άτυπου life coach στην πιάτσα.

Τουλάχιστον, σαν καλή ακροάτρια και μαθήτρια, του τα βγάζει με το νι και με το σίγμα, εύληπτα όσο και τα ευπώλητά του, «ζεν», στο πρώτο ρεζουμέ απομνημονευμάτων και θησαυρισμού προσωπικής φιλοσοφίας πορτρέτο του. Η αγωγή; Ανακουφιστικό στρώμα διακριτικού score (Γκριγκ, Σοπέν και το πρωτότυπο, του Μπάχμαν) στις συνδετικές υπαιθρικές ανάσες (κύματα, παιδιά που παίζουν frisbee κτλ.) που ξεκουράζουν απ’ τις διαφωτιστικές θύμησες (μετά επαρκούς φωτογραφικού υλικού κι αρκετών home movies) του δόκτορος, ο οποίος κινηματογραφείται φιλοπαίγμων βιταλιστικά, ενώ μαγειρεύει, ποδηλατεί, ποτίζει, κάνει καταδύσεις – και βρίσκεται στο jacuzzi με τη σύζυγό του Μέριλιν που του διαγιγνώσκει, αστεϊστικά, τάσεις επιδειξία.

Γιατί, ο VIP αποδεικνύεται ο τέλειος… άρρωστος, καθώς τα ξερνάει ακομπλεξάριστα όλα. Για τα κοντά δύο χρόνια που σχεδόν δε μιλούσε με την αιωνίως πικρόχολη μάνα του, το διαρκούν κόμπλεξ περί των θεμελίων του καθότι οι γονείς του ήταν αμόρφωτοι, το άγχος του να βγει απ’ το ghetto της Γουόσινγκτον δια των σπουδών, το κενό τού μέντορα που δεν βρήκε επί έτη στα ανώτατα ιδρύματα με αποτέλεσμα την ανθρωποκεντρική στροφή τής έρευνας και της μεθοδολογίας του, την κυριολεκτικά μοναδική γυναίκα που γνώρισε ως πηγή ενός πιθανού ελλείμματός του. Εξυπακούεται, με σοφό μπίρι μπίρι (προσέξτε τις ατάκες για το πάγωμα στο χρόνο και για την ορφάνια) που θα γλιτώσει αρκετούς απ’ το έξοδο μιας – μη καλυπτόμενης από το ασφαλιστικό ταμείο τους – επίσκεψης σε «ειδικό».

Οι… γνωσιακοί τού επιστημονικού και λογοτεχνικού oeuvre του θα εντοπίσουν τη The Yalom Reader συμπτωματολογία της υπόθεσης εργασίας: κατά το πρώτο στο σωκρατικό γνώθι σαυτόν, στον υπαρξιακό Καντ εν είδει οδηγού του, στις vintage αναπαραστάσεις ομαδικής «περίθαλψης», στο σε τελικό στάδιο καρκίνου θηλυκό group του προς κούρα, και κατά το δεύτερο σε ένα χωρίο για το «Ο Δήμιος του Έρωτα», στο σχεδόν λανθάνον «Όταν Έκλαψε ο Νίτσε», στο μεταφορικό απόφθεγμα του Σοπενάουερ για το σεξ, υπαινικτική (για τη συμφιλίωση με τη δύση της ερωτικής ζωής του) closure τού φιλμ.

Αλλά «Το Πρόβλημα Σπινόζα» εδράζεται αλλού. Ενώ ο φάκελος του εξεταζομένου βγαίνει χωρίς άλυτα «θέματα» απ’ το αρχείο, φέρνοντας στην επιφάνεια ακόμη και το fun issue των διαζυγίων και των τεσσάρων παιδιών του, η συμπεριφοριστική πάσχει στα θέλω τής ουσιώδους γλαφυρότητας στο δεύτερο μισό της συνεδρίας, έχοντας περάσει απ’ το πραγματολογικό προσωπικό πεδίο στο κλινικό, των ιδεών. Άσε ότι κι η μπαλαντίτσα «Can’t Help Myself» της παρούσας Λίλυ Βιρτζίνια (τραγουδιάρας εγγονής τού σοφού), μολονότι διττά στιχουργικά έξυπνη παρατονίζει την παρούσα συμβουλευτική. Συγγνωστές συναισθηματικές διαταραχές. Άσε τα ανθοϊάματα, «Ο Κήπος του Γιάλομ» βγάζει μπουμπούκια. «Patienthood is ubiquitous». Μίλα τού μπάρμπα…