του Άγγελου Μαύρου

Το να σε υποψιάσω για το πώς την παλεύει το εν λόγω αισθηματικό τρίγωνο προτού το μπαλαμούτι της δραματουργίας χοντρύνει θα κάρφωνε άσπλαχνα την αορτή της ταινίας. Αλλά μπορώ να σου πω το εξής: ραγίζει απόψε η καρδιά. Να βλέπεις ότι το ψυχανέμισμα του… φανταστικού κλου μιας υποπλοκής (της στανικής επίσκεψης του αείμνηστου ασθενούς Ντένι στο έτερον ήμισύ του, τη δοκτορέσσα Ίζι) του «Grey’s Anatomy» το πρόλαβε χρόνια πριν Ρωμιός, που όμως δεν ξέρει: ως ερμηνευτής να βγάλει το «Λαβ Σόρρυ» απ’ το δράμα, ως κινηματογραφιτζής να διευθύνει άνευ χαδακίων ομοτέχνους του, ως κονδυλοφόρος να θωπεύσει τις καμπύλες ενός σεναρίου που να μη στα φοράει μπροστά στα μάτια σου, κι ως filmer να το ρίξει με πυγμή στο κρεβάτι.

Αυτά καθώς ο φτερωτός θεός δεν έχει ευλογήσει με τα βέλη του, μετά το – πιο εκνευριστικό, με φωνασκίες άπιστο, είναι αλήθεια – «Μια Μέλισσα τον Αύγουστο» τού 2006, ούτε το δεύτερο ραντεβού τού Θοδωρή Αθερίδη με τη μεγάλη οθόνη, στην οποία ξαπλώνει την πρώτη αυτόγραφη θεατρική του κατάκτηση. Ένα χωρίς χαρίσματα μεταφυσικής εσάνς ξελογιάσματος λαϊκό ρομάντζο νοσταλγικά ανακλητικής στοιχειοθέτησης, που φουντώνει αδέξια σε ξετρύπωμα άρρωστα κερατούκλικου εγκλήματος για να φασωθεί σε ημιξεγύμνωμα του ψυχοφαρμακευτικού λουκιού & καταγγελία της σωματεμπορικής πρακτικής τού φακελακίου (!), προτού του περάσει ως ανεδαφικά μεγαλόθυμο «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» boy re-meets girl.

Πώς να σε κρατήσει στη σχέση το ότι μετά το προ μηνών του Βραβείο Χορν ο Γιώργος Χρυσοστόμου θα δαγκώσει όχι λαμαρίνα αλλά το δικό του χείλι όταν δει πόσο faux βγαίνει ως ξηγημένος επιστήθιος του ήρωα πυραγός, το αξάν & η σύνταξη της και καλά λιμπιντικής Βλαντή εμφανίζει φαιδρές διαλείψεις, τα φίκι φίκι είναι πεποιημένα κρύα (και σ’ εκείνο της… αποκλειστικής και του χειρουργού η ατάκα «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον Αντώνη!» εκθέτει αυτοακυρωτικά, εκτός από καταγέλαστα, το κονέ των δύο χαρακτήρων), το φιλικό πέρασμα της «ρεμπέτισσας» Λένας Κιτσοπούλου & της Ελεωνόρας Ζουγανέλη σε άσματα συνιστά α λα παλιό ελληνικό σινεμά διάλειμμα ψυχαγωγίας (που ξεπετιέται ωσάν – προς τιμήν της παραγωγής χωρίς product placement, τουλάχιστον – ουζοδιαφήμιση σε Κερατσίνι και Αίγινα), και σε μια σκηνή βροχής δε βρέχεται εμφανέστατα κανείς στο πλάνο (το καταβρεχτήρι ρίχνει πάνω κι ακριβώς εμπρός απ’ το φακό!);

Έχει προηγηθεί το μάταιο ψηστήρι διαρκείας μιας ασθενικής (και κυριολεκτικά) μυθοπλασίας εωσότου, το πλέον εξοργιστικό και απωθητικό, το πρωταγωνιστικό ζεύγος πουλήσει, το ίδιο και μέσω σελιλόζης, το κουτσομπολιό περί της θρυλούμενης (not) «πραγματικής» σχέσης του μ’ ένα φιξ καρέ – κλείσιμο ματιού στο… τελείωμα. Κρίμα στα πεταχτά φιλάκια ευφυίας (υπαρκτό θέλγητρο των γραπτών τού Βορειοελλαδίτη δημιουργού), τους φρέσκους φυσικούς χώρους (βάλε μια ιχθυόσκαλα, ένα Ναυτικό Όμιλο και τον Άι-Νικόλα) και την επιστροφή στα πλατω(νικά) για τη Μάρθα Καραγιάννη. «Από Έρωτα» εδώ ούτε δείγμα για μένα, ωστόσο. Προσοχή στα σιρόπια…