της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Εντάξει, αυτό το φρέσκο, υψηλής τεχνολογίας κινούμενο σχέδιο της DreamWorks μπορεί να μη διακρίνεται από ιδιαίτερη πρωτοτυπία (βλέπε spin-off του άκρως επιτυχημένου «Μαδαγασκάρη», με ήδη δύο sequels και ένα τρίτο στα σκαριά). Μπορεί, επίσης, ούτε να ισορροπεί ιδανικά, αβίαστα, ανάμεσα στην ξεκαρδιστική κωμωδία και το συγκινητικό δράμα, όπως αριστουργήματα του είδους («Wall-E», «Ψηλά στον Ουρανό»), ούτε να αποτελεί ταυτόχρονα ένα – τίγκα στα έμμεσα πλην σαφή μηνύματα υπέρ διαφορετικότητας και ισότητας – άκρως προοδευτικό, μεταμοντέρνο παραμύθι (σαν το ομόσταυλό του, κορυφαίο «Shrek»), ούτε να απογειώνει δημιουργικά, υποδειγματικά το 3D (όπως το επίσης ομόσταυλό του, «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας 2»).

Ωστόσο, προκύπτει τόσο ατρόμητα ανόητη, γεμάτη ανήλικα και ενήλικα αστεία, ιλιγγιωδώς κινούμενη, συχνά σουρεάλ slapstick (τέτοια, δηλαδή, που γεννάται από υπερβολική, παράλογη και θορυβώδη σωματική δραστηριότητα) κωμωδία, που δύσκολα θα της αντισταθείς είτε είσαι μικρό, είτε μεγάλο παιδί. Ανόητη και όμως τόσο αυθόρμητα ξεκαρδιστική και στις παιδικές (το επιδεικτικά επαναλαμβανόμενο, εκκωφαντικό δάγκωμα του… τυρογαριδακίου από το Σκίπερ) και στις πιο ενήλικες κωμικές του εξάρσεις («Πιάστε τις… καρύδες σας!»). Ιλιγγιωδώς κινούμενη σαν απίθανο, ευφάνταστο roller-coaster, όπως, ενδεικτικά, στην απερίγραπτη σκηνή καταδίωξης στα κανάλια και στους δρόμους της Βενετίας. Συχνά σουρεάλ, τόσο στις σκηνές διάδρασης των ζώων με τους ανθρώπους (με τα μεν να έχουν ασύλληπτα αναρριχηθεί στην κορυφή της πυραμίδας της εξέλιξης και τους δε να φαντάζουν έρμαιοι στις διαθέσεις και τα σχέδια των μεν… pets), όσο και στα ιντερλούδια με τα – κάθε άλλο παρά ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα – χταποδάκια, στρατιωτάκια του Δρος Οκτάβιο (τα οποία μπορεί να μη φτάνουν σε έμπνευση τα λατρεμένα Minions τού «Εγώ, Ο Απαισιότατος», αλλά μια χαρά… γέλια θα σου προκαλέσουν). Slapstick κωμωδία, τέλος, με τα όλα της, έτσι όπως εκφράζεται από τους μονίμως, κατά λάθος αποτελεσματικούς, αν και low-tech πιγκουίνους, τον μεγαλοφυή υπερ-κακό – αν και χταπόδι στην πραγματικότητα – Μυαλάτη, και τον διαρκώς αναποτελεσματικό – αν και επαγγελματία – high-tech υπερ-κατάσκοπο, πράκτορα Απόρρητο και την ομάδα τους.

Όλοι τους χαρακτήρες που δεν κωλύονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, συνειδητά ή ασυνείδητα, να γελοιοποιηθούν, να αυτοσαρκαστούν, να πειραματιστούν με την drag μεταμφίεση (ο νεόκοπος Πράιβετ που γίνεται… γοργόνα στο κινεζικό ενυδρείο) και την τερατώδη μετάλλαξη (στο πανδαιμόνιο του φινάλε), ή να εκδηλώσουν αδιάντροπα την πιο τρυφερή πλευρά τους (σαν το Δεκανέα – επιβλητική πολική αρκούδα που… λιώνει σαν κοριτσόπουλο στη θέα των «τόσο χαριτωμένων» πιγκουίνων). Α, να και το υπόκωφα εύστοχο μήνυμα υπέρ της ελεύθερης έκφρασης!